apparos

Ε να μεν κάμουμεν έναν απολογισμό;

Καταρχήν, επιχείρησα να αφήσω τις ευχές μου σε όλους αλλά δεν πρόλαβα. Απολογούμαι! (τερκάζει τζαι με τον απολογισμό που λέαμεν)

Χρόνια Πολλά!!

Οι εορτές ήταν οικογενειακές, ως συνήθως, που ουσιαστικά σημαίνει ανιαρές καταστάσεις και εκρήξεις μικρών και μεγάλων διαστάσεων. Για προσφορές αποταθείτε στην διεύθυνση.

Χρονοδιάγραμμα:

• Μες το λεωφορείο εφκάλαν μου το αϊπην ότι τζιμουμε όπου σταθώ τζαι όπου κάτσω.
• Παρακαλείται ο μάτσο κύριος που, ενώ δεν εχτύπησε το μασκαραλίκη στον έλεγχο αεροδρομίου, έκαμε μου σωματικό έλεγχο, να αφήσει το τηλέφωνο του.
• Πρέπει να σταματήσω να μιλώ και να γράφω ελληνικά
• Πρέπει να ξεκινήσω να μιλώ και να γράφω κυπριακά.
• Ήρτα πίσω τζαι δεν τα εγύριζε η γλώσσα μου
• Άσε που επέτασσα λέξεις που προκαλούν ημικρανίες.
• Το κακό ευτυχώς επίεν μια μέρα.
• Πρέπει να σκεφτώ σοβαρά το ενδεχόμενο να μεν οδηγώ άμαν ο τζίρης μου εν μέσα
• Επεθύμησα όσο δεν επίστευκα το οδήγημα.
• Πρέπει να αγοράσω μετοχές σε καμιά εταιρεία πετρελαίου ή κάτι σχετικό.
• Έτσι πράσινο δεν εξανάδα.
• Εφάνηκε το πόσο καλά έβρεξε.
• Κάθε χωράφι ολοπράσινο.
• Ευκαριστήθηκε το μάτι μου το πράσινο χρώμα.
• Επιάμε τηλέφωνο για να δουν τι κάμνω.
• Τελεία.
• Μεγάλη βελτίωση δαχαμέ.
• Εγύριζα μες το χωρκό τζαι είδα που μακριά ένα μιτσί.
• Εδιερωτώμουν ποιος ένει τζαι ότι εμυαλίναν ούλοι τζαι δεν τους αγρονίζουμε.
• Κοντεύκω τζαι ο μιτσις σσερετά με.
• Έσσε χάζι λαλώ.
• Ήσσεν χάζι τελικά.
• Ήταν ο αρφός μου.
• Έφιεν η κκελέ μου.
• Ήβρα την.
• Σοβαρά τώρα.
• Την πρώτην εφτομάδα ελιμοχτόνησα.
• Που την κυριακή του Πάσκα ως τα σήμερα Πασκάζω.
• Επρήστηκα στο φαΐ
• Επήρα τον τζίρη μου για καφέ.
• Επήρα την μάνα μου... πούποτε.
• Αμάνα μου εν να έχουμε πρόβλημα!
• Θέλει η πουτάνα να κρυφτή τζαι η χαρά δεν την αφήνει*
• Εγνώρισα ενδιαφέρων κόσμο.
• Επεράσαμε πολλά ωραία.
• *Είδα ένα συμφοιτητή μου τζαι εχάρηκα το πολλά
• Έβαλα κιλά.
• Εβλαστίσαν οι φλαούνες μες την τζοιηλιά μου.
• Για το πράσινο είπα;

Για τα πιο ουσιώδεις (αν τζαι δεν ξέρω κατά πόσο έσσει πιο ουσιώδεις που τις μικρές στιγμές): καμιά βελτίωση, τουλάχιστον επροσπάθησα/προσπαθώ.

Ξυπνάμε, κάνω την πρόταση και δέχεται χωρίς πολλά πολλά! Ενθουσιάστηκα. Μέχρι να ετοιμαστούμε, ακολούθησε σχολιασμός για τα γεγονότα που προηγήθηκαν (όχι τα δικά μου!) με πολύ γέλιο. Κάπου εκεί μου πετάει το θεϊκό ότι εκείνος "Είναι πολύ όμορφος, γαμώτο". Στο ξεκάρφωτο, όταν σχολιάζαμε τους συντελεστές του γεγονότος. Εκεί έμεινα να την βλέπω. Τα γούστα μας, αν και δεν το ξέρει, δεν έχουν τίποτα μα τίποτα κοινό! Πάντα παραξενευόμουν για τις επιλογές της. Άρχισα να αναρωτιέμαι, είναι τόσο όμορφος τελικά που αρέσει γενικότερα και δεν το πρόσεξα; Παρασύρθηκα από την ομορφιά ή εντυπωσιάστηκα από όλο το σύνολο. Ή μήπως το ότι φάνηκε να υπάρχει ενδιαφέρον και από την άλλη πλευρά; Εκεί, να τα σκέφτομαι από μέσα μου και να μην μπορώ να τα μοιραστώ. Να μην μπορώ να την ρωτήσω περισσότερα, να της πω τι συνέβαινε, ίσως βοηθούσε, ίσως συμβούλευε.

Πάμε λοιπών στην καφετέρια, αλλά ο κόσμος λίγος. Δεν απελπίστηκα! Ο ενθουσιασμός δεν με άφηνε! Θα καθόμασταν αρκετή ώρα! Τόσο πολύ τρελάθηκα που πίστευα πως θα ερχόταν. Απλά ήμουν σε παραλήρημα. Το τρέμουλο ήταν παρόν. Η ώρα περνούσε και ενώ άλλα σκεφτόμουν άλλα έλεγα. Ευτυχώς είχε έρθει μια φίλη της γνωστής μου για να μας αποχαιρετήσει και την περισσότερη ώρα η συζήτηση γινόταν μεταξύ τους.

Κόντευε η ώρα που θα φεύγαμε και εκείνος άφαντος. Επιστρέψαμε στο σπίτι για να τελειώσουμε με το πακετάρισμα των αποσκευών. Άρχισα να συνειδητοποιώ πως αυτό ήταν όλο και να προσγειώνομαι στην πραγματικότητα. Το τρέμουλο όμως δεν έλεγε να υποχωρήσει. Παίρνουμε τις βαλίτσες και φτάνουμε στην αφετηρία των λεωφορείων, όπου θα μας έπαιρνε στην πόλη με το αεροδρόμιο.

Και τον βλέπω εκεί! Να του χτυπάει ο ήλιος (ναι, μου έκανε εντύπωση ο ήλιος!) και αυτός να φοράει κοντό άσπρο παντελόνι, άσπρη φανέλα και άσπρα παπούτσια! (Το άσπρο ήταν το χρώμα του φαίνεται!) Το μαλλί του ήταν χωρίς το ζελέ της προηγούμενης βραδιάς, στεγνό και χτενισμένο προς την μια κατεύθυνση! Έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Το τρέμουλο χειρότερο και ο ενθουσιασμός με παρακίνησε να των ρωτήσω:

- Καλά, δεν θα φευγάτε αύριο;
- Ναι αλλά είπαμε να φύγουμε σήμερα. Βασικά για να σας κάνουμε παρέα!

Πέ-θα-να

Μπαίνει αυτός και η συνοδεία του στο λεωφορείο και εμείς να πρέπει να κανονίσουμε τα εισιτήρια. Πάει να τα κόψει η γνωστή και εγώ να είμαι σε αναμμένα κάρβουνα για το ποιες θέσεις θα πάρουμε και αν θα καθίσω κοντά του. Παίρνω το εισιτήριο και ορμώ μέσα. Τον βλέπω να κάθετε στο βάθος με την διπλανή θέση άδεια, σαν να μου έλεγε (η θέση) έλα να καθίσεις εδώ. Βλέπω τον αριθμό στο εισιτήριο και προσπαθώ να εντοπίσω την θέση και να εκνευρίζουμε γιατί να πρέπει να υπάρχουν αριθμημένες θέσεις. Αφού δυσκολεύομαι, τον ρωτάω που είναι οι αριθμοί και απαντάει πως εδώ δεν ισχύουν αριθμοί! Να καθίσω όπου θέλω.

Σαν τρελός, χωρίς να με ενδιαφέρει πλέον για το τι μπορεί να σκεφτούν άλλοι, πάω και κάθομαι δίπλα του! Άσχετο πως υποτίθεται έπρεπε να περιμένω την γνωστή μου και να καθίσουμε μαζί! Αυτό ήταν, επίσημα όλες μου οι άμυνες ήταν σε ύφεση!

[Να αναφέρω ότι μου έρχεται να γράψω πολλές φορές "ΑΑΑΑΑΑΑ" γιατί ακόμη και τώρα δυσκολεύομαι να πιστέψω πως συνέβη ή μάλλον καλύτερα έκανα τέτοιες κινήσεις]

Η γνωστή μου να παίρνει και αυτή μια θέση, σχετικά κοντά μου, αλλά δεν δείχνει να παραξενεύετε από αυτή μου την πράξη! Πολλή αμηχανία στην αρχή και το λεωφορείο ξεκινάει. Λίγες κουβέντες και μου άρεσε που ενώ κάθισα δίπλα του σαν τρελός, το έπαιζα αδιάφορος (σαν παιδί γραφώ, έτσι ένιωθα την συγκεκριμένη στιγμή) και πριν περάσει αρκετή ώρα έβαλε τα ακουστικά του για να ακούσει τραγούδια. Ευκαιρία, τον ρώτησα τι ακούει και γενικά τι είδος. Η πλάκα, δεν κατάλαβα τι άκουγε αλλά είμαι σίγουρος ότι ούτε αυτός κατάλαβε τι είδος μουσικής ακούω, μιας και η συζήτηση ήταν κάπως "Ναι, Όχι, Α, Δεν, Μπα". Και όμως συμφωνήσαμε πως ακούμε τα ίδια!

Όπως και να 'χει, η αμηχανία δεν ξεπεράστηκε και επέστρεψε ο κάθε ένας στους συλλογισμούς του. Άκουγε με κλειστά μάτια τους ήχους που έβγαιναν από τα ακουστικά και εγώ, υποκρινόμενος πως έβλεπα την θέα από το παράθυρο, παρατηρούσα το πρόσωπο του και τις κινήσεις του. Παρατηρώ ότι είχε το ίδιο σύστημα με μένα, ένα είδος τικ, αν και δεν το λες έτσι, που νόμιζα πως το έκανα σε παγκόσμια πρωτοτυπία! Πόσο να αντέξω;

Αφού κάπου βαρεθήκαμε έγινε η πρόταση να παίξουμε με τραπουλόχαρτα. Μάλλον από μένα έγινε η πρόταση μιας και (ΕΥΤΥΧΩΣ) είχα τραπουλόχαρτα στην βαλίτσα. Πρόσφατα είχα μάθει ένα παιχνίδι που έβγαζε πολύ γέλιο και δεν απαιτούσε σκέψη! Αφού μας πήρε κάποιο χρόνο να εξηγήσω το πως παίζετε, ξεκινήσαμε, αλλά δεν έβγαζε το γέλιο μιας και δεν βόλευε μέσα στο λεωφορείο. Εισηγείται έπειτα ένα άλλο παιχνίδι και αντίστοιχα μου εξήγησαν το πως παίζετε. Στην διάρκεια του παιχνιδιού παρατηρώ πως μου χαρίζει και στην συνέχεια το έκανε λιγότερο διακριτικά και βλέποντας τα χαρτιά μου, μου χάριζε, πολλές φορές για να χάσει ο ίδιος! Ακριβώς την συμπεριφορά που έχεις, σαν παιδί και πάλι να το πω, για να δείξεις το ενδιαφέρον σου στον άλλο! Τουλάχιστον έτσι αντιδρώ αλλά στο συγκεκριμένο παιχνίδι δεν είχα την ευκαιρία να του χαρίσω! Όπως και να 'χει, στην διάρκεια του παιχνιδιού ζητώ από την γνωστή μου να πάρει την φωτογραφική και να απαθανατίσει τις στιγμές, μιας και το ξημέρωμα διαπίστωσα πως εκείνος δεν ήταν σε καμιά φωτογραφεία! Βαριόταν και είχε πει πιο μετά. Δεν επέμεινα.

Ο ενθουσιασμός μου ήταν τεράστιος και δεν το έκρυβα. Σε φάση που με έπιασε γλώσσοδιάρροια (ποιον; εμένα; αν και τώρα που το πρόσεξα γραφώ και δεν σταματαώ) γυρίζει με ένα υφάκι η γνωστή μου, του στιλ τι γίνετε εδώ και αναφέρει το όνομα μου, σαν να ήθελε να δήλωση "ξέρω τι γίνετε εδώ".

Στα πολλά βαριόμαστε και τελειώνει το παιχνίδι και διαπιστώνω πως η περισσότερη διαδρομή καλύφτηκε. Εκεί ξεκίνησε η συζήτηση για το τι θα βρει τον κάθε ένα μετά το ταξίδι (σου θυμίζει κάτι;). Αφού στέρεψα από ιδέες τον ρώτησα αν έχει δίπλωμα, μιας και επιστρέφουν με λεωφορείο. Η απάντηση του ήταν αρνητική αλλά σκόπευε να βγάλει δίπλωμα για μοτοσικλέτα, από ότι κατάλαβα μεγάλου κυβισμού. Νομίζοντας (αυτός) ότι ήξερα κάτι από μοτοσικλέτες με ρώτησε αν μια τόσων ίππων θα μπορούσε να ελεγχθεί στην διαδρομή που κάναμε. Του είπα ότι δεν είχα ιδέα από το θέμα και απάντησε πίσω πως του άρεσε η διαδρομή και η περιοχή, μιας και είχε αρκετό καιρό να την επισκεφτεί και σκόπευε να την κάνει συχνά. Εκεί να μου μπαίνουν ιδέες για το τι εννοεί. Τέλος η συζήτηση οδηγήθηκε ξανά στο ενδιαφέρον του και πως αυτό το έβλεπε να εξελίσσεται στο μέλλον. Όπως είπα ήταν κατενθουσιασμένος και φαινόταν, ευτυχώς για το θέμα δεν ήμουν παντελώς άσχετος και η συζήτηση διάρκεσε αρκετά. Πήρα την εντύπωση πως μοιραζόταν κάτι προσωπικό του.

Στην συνέχεια προσπάθησε να φέρει την συζήτηση στα δικά μου ενδιαφέροντα. Δυστυχώς δεν είναι και τα πολύ ενδιαφέροντα, οπότε δεν τον ζάλισα αρκετά. Προσπάθησε να ρωτήσει κάποια πράγματα αλλά δεν του έβγαιναν. Το εκτίμησα αφάνταστα!

Κοντεύαμε στο τέρμα και πλέον έβλεπα την γνωστή μου με μισό μάτι γιατί δεν είχε βγάλει φωτογραφίες. Πετάγεται κάποιος από την συνοδεία εκείνου και προτείνει να κατεβούνε μαζί μας και να μας συνοδέψουν μέχρι το αεροδρόμιο για να μας κρατήσουν παρέα. Είπαμε ότι δεν ήταν ανάγκη (δεν το σχολιάζω περαιτέρω) και τέλος έκανε ξανά την πρόταση όταν θα επιστρέφαμε πίσω να μας καλωσόριζαν! Εξήγησα εκεί ότι η γνωστή μου θα επέστρεφε και ότι εγώ θα έφτανα σε άλλο προορισμό μετά το καλοκαίρι. Εκεί ένιωσα την μεγάλη απογοήτευση αλλά και την ανάγκη για περισσότερο χρόνο. Όταν πλέον μένανε κάτι λεπτά για την δίκη μας στάση, ξεκινήσαμε τους αποχαιρετισμούς και τις ευχές για το καλοκαίρι άλλα και για την συνέχεια. Θα μας περίμεναν ξανά είπαν και όπως κατέβαινα από το λεωφορείο έκανα την πρόταση να έρθουν όποτε θέλουν στην περιοχή όπου σπουδάζω, έχοντας το βλέμμα μου στραμμένο σε εκείνον. Απάντησε με ένα "Δεν νομίζω" και θυμάμαι ακόμη την έκφραση του. Ένιωσα υπερβολικά άσχημα, όχι για αυτό που είπε, αλλά επειδή γνώριζα την δυσκολία να 'ρθει. Από ότι είδες όμως την ελπίδα δεν την εγκατέλειψα.

Κομματιασμένος και τρέμοντας, αδυνατώντας να επικοινωνήσω με το περιβάλλον, συνεχίσαμε για τον έλεγχο των εισιτηρίων και στην αναμονή για την επιστροφή. Συνειδητοποιούσα ότι ούτε καν το τηλέφωνο του είχα πάρει αλλά ούτε και μια φωτογραφεία δεν είχε βγει που να είναι μέσα. Το έχω μεγάλο παράπονο από την γνωστή μου για αυτό, μιας και το θέμα είναι πιο περίπλοκο από ότι παρουσιάζετε.

Λοιπών, επίλογος.

Πριν σου πω για την επιστροφή και το ζόμπι που κυκλοφορούσε στους δρόμους αναφέρω τα εξής.

Ακόμη και τώρα δεν πιστεύω πως έζησα κάτι τέτοιο και κατά κάποιο τρόπο προσπαθώ να πίσω τον εαυτό μου πως είναι όλα δημιούργημα του μυαλού μου. Ότι οι πράξεις του απλά παρερμηνεύονται από μένα. Είναι τόσες πολλές οι λεπτομέρειες όμως που δεν τα καταφέρνω. Η ουσία είναι πως, ακόμη και του μυαλού μου να είναι, βρέθηκε άνθρωπος σε αυτό τον κόσμο που κατάφερα να επικοινωνήσω! Να επικοινωνήσω για πρώτη φορά στην ζωή μου. Ιδιόρρυθμος και ιδιότροπος που είμαι, υπάρχει άτομο που ταιριάζαμε. Μα ουσιαστικά μιλάς για λίγες ώρες γνωριμίας, θα παρατηρήσεις σωστά. Εμπίπτει και αυτό στην κατηγορία "Δεν μπορώ να το πιστέψω".

Στις συζητήσεις δεν αναφέρθηκε γυναίκα ούτε κάποιο αίσθημα. Δεν μιλήσαμε καθόλου για ποδόσφαιρο. Απλά δεν υπήρξε ερώτηση. Όλα, μα όλα, μου κέντριζαν το ενδιαφέρον και καμιά, μα καμιά πληροφορία ή κάτι σε αυτόν δεν το είδα σαν αρνητικό. Απίστευτο, ακόμη ψάχνω κάτι για να ξενερώσω αλλά δεν βρίσκω. Δεν περιαυτολογούσε και όσα λέχθηκαν δεν ήταν από αυτά που προκαλούν εντυπώσεις, αντιθέτως έγινε κατάθεση ψυχής και αυτό με εξέπληξε.

Και εκεί είναι που νιώθεις τόσο χαμένος, όλες τις ανασφάλειες και τις φοβίες σου μαζεμένες. Παγιδευμένος και να φανταστείς δεν ένιωσα πως περιορίζω την έκφραση μου. Ακόμη σκέφτομαι τι θα γινόταν αν βρισκόμασταν μοναχά για λίγο μόνοι. Αν θα υπερέβαινα όλη μου την απειρία και έκανα το κάτι περισσότερο.

Το αστείο ότι εκεί που τα ερωτικά τραγούδια δεν είχαν να μου πουν κάτι, εκεί που δεν με αγγίζαν οι ρομαντικές ταινίες, τα κείμενα γεμάτο παράπονο για τις πληγές του έρωτα, τα αισθήματα όλα εκείνα που δεν μου έλεγαν κάτι, δεν τα ένιωθα. Από την μια στιγμή στην άλλη βρέθηκα να πονώ και να ζηλεύω, μάταια ψάχνοντας τι μπορώ να κάνω.

Επέστρεψα πίσω σε ένα όχι και τόσο ευχάριστο περιβάλλον. Να τρέμω για ένα ολόκληρο μήνα, να είμαι χαμένος και να μην μπορώ να το μοιραστώ με κανένα. Να το κρατάω μέσα μου και να με βλέπω να γίνομε αυτοκαταστροφικός. Να με ρωτάνε τι συμβαίνει και αντί να νιώθω την ανησυχία τους να νομίζω πως εισβάλουν στο χώρο μου και να γίνομε αμυντικός. Να περιφέρομε στους δρόμους με μόνο σκοπό να περάσει η μέρα.

Είναι αστείο το πόση πραγματικότητα κρύβει η πρωτη μου ανάρτηση.

Αφού η μεγάλη έκρηξη πέρασε, συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να αντιμετωπίζω έτσι το θέμα, υποσχέθηκα στον εαυτό μου να το παλέψει. Ελπίζω να την τηρήσω. Ήδη χτύπησε κόκκινο καμπανάκι πριν καν τελειώσω τις σπουδές μου, μέχρι που θα πάω;

Το γεγονός είχε λάβει τέλος και ο κόσμος σιγά - σιγά αποχωρούσε. Θα ακολουθούσε φαγοπότι σε άλλο χώρο. Μείναμε από τους τελευταίους και μεταβήκαμε στο νέο χώρο με το μεταφορικό του αισθήματος της γνωστής μου. Μετά από λίγο βρεθήκαμε να καθόμαστε σε τραπέζι και εγώ να είμαι στην μέση της γνωστής μου και του αισθήματος της. Μην ξεχνάμε ότι ήταν σε φάση δεν μιλάμε. Είχα την εντύπωση πως έκανα τα ενωμένα έθνη, το διαμεσολαβητή και τον διπλωμάτη εκείνο το βράδυ. Εννοείται πως έπαιρνα το μέρος του αισθήματός της! Την περισσότερη ώρα μιλούσα μαζί του παρά με αυτήν.

Όπως και να 'χει, η συνέχεια προβλεπόταν βαρετή για μένα. Έλα που όμως βλέπω να έρχεται εκείνος με την συνοδεία του και να κάθετε απέναντι μου. Όχι σε άλλο τραπέζι, στο ίδιο τραπέζι και ακριβώς απέναντι μου!!! Ωραία λέω, θα έχω την ευκαιρία να τον παρατηρήσω και να περάσει ευχάριστα η βραδιά μου. Τίποτα περισσότερες προβλέψεις δεν είχα. Την επόμενη μέρα έφευγα και κάτι τέτοιο δεν περνούσε από το μυαλό μου, το είχα ξεγράψει χρόνια πριν.

Πριν αρχίσει να φτάνει το φαγητό, το αίσθημα της γνωστής ξεκίνησε να μου γεμίζει το ποτήρι με ποτό και να με αναγκάζει με τσούγκρισμα των ποτηριών να πιω! Ήθελα να κοιτάξω απευθείας στο πρόσωπο εκείνου αλλά αρκούμουν στις κλεφτές ματιές, όταν γύριζα το κεφάλι από την γνωστή στο αίσθημα της και πάλι πίσω. Ήταν λιγομίλητος, κάτι που επιβεβαίωνε τους χαμηλούς του τόνους, αλλά η φωνή του με είχε εντυπωσιάσει. Ήταν βαθιά, νόμιζες πως οι μυς των πνευμόνων του ήταν δυνατοί, η χροιά του και ο τόνος του θύμιζε φωνή παρουσιαστή.

Ήμουν απλά περίεργος και ήθελα να τον γνωρίσω, να μάθω περισσότερα. Τι ήθελα να κάνω την σκέψη, το αίσθημα της γνωστής μου πάνω στις κουβέντες μου λέει κάποιες πληροφορίες στο ξεκάρφωτο για εκείνον. Είχα εντυπωσιαστεί από αυτές και πλέον ήθελα διακαώς να μάθω και άλλα. Γνωστός χέστης, ήθελα αφορμή να τον κοιτάξω και να του μιλήσω. Δεν περίμενα σε κάτι τέτοιο, ήξερα πως θα φαινόταν αν ήμουν άμεσος και παγιδεύτηκα στον φόβο μου.

Το θέμα είναι πως δόθηκε η καταλληλότερη ευκαιρία όταν σχολίαζαν οι γύρο του την ηλικία του. Η έκπληξη μου ήταν ικανή να υπερβεί την φοβία μου και να των ρωτήσω για να επιβεβαιώσω την ηλικία του. Πλέον τον έβλεπα κατάματα και όταν του είπα πως φαίνεται αρκετά μεγαλύτερος, απάντησε πίσω πως μάλλον το αξύριστο γένι φταίει! Οι κινήσεις του και οι αντιδράσεις του ήταν παρόμοιες με της δίκες μου σε αντίστοιχες περιπτώσεις στο παρελθών, μιας και το ίδιο χαρακτηριστικό με τα γένια το έχω και εγώ. Ντροπαλές, αμήχανες κινήσεις αλλά άνετος στην ομιλία.

Αφού πλέον γνώριζα την ηλικία λογικό ήταν ότι θα ακολουθούσαν και άλλες ερωτήσεις. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του ξεκίνησαν να καταγράφονται στο μυαλό μου και εντυπωσιαζόμουν όλο και περισσότερο. Σε κάποια από τις απαντήσεις έμεινα με το στόμα ανοιχτό και έδειξα την δυσπιστία μου. Αφού με διαβεβαίωσε πως ήταν πραγματικότητα άρχισα να κάνω συνειρμούς για το τι θα μπορούσε να έκρυβε από πίσω. Η συζήτηση σε κάποια φάση οδηγήθηκε στα ενδιαφέροντα του, μιας και αυτή ήταν μια από της πληροφορίες που μου έδωσε το αίσθημα της γνωστής μου. Έδειξε το πόσο ενθουσιασμένος και πόση ικανοποίηση λαμβάνει από αυτό που προς στιγμή τον ζήλεψα.

Λογικό ήταν σε κάποια φάση να στερέψουν οι ερωτήσεις, οπότε με βαριά καρδιά θα επέστρεφα στα καθήκοντα του διαμέσου για την γνωστή μου και το αίσθημα της. Το ότι θα συνέχιζε την συζήτηση εκείνος για να κάνει ερωτήσεις στο πρόσωπο μου ήταν κάτι αναπάντεχο! Είχα ξεκινήσει να κάνω σενάρια στο μυαλό μου.

Υπήρχε η αντίφαση στο γεγονός πως ενώ όλη την διάρκεια της βδομάδας ήμουν συγκρατημένος τόσο στις κινήσεις μου όσο και στα λόγια μου, ακόμη και σε άτομα που γνώρισα πιο παλιά, ξαφνικά ήμουν ενθουσιασμένος και φλύαρος και μάλιστα στο συγκεκριμένο χώρο μαζί με άτομα που δεν ήξερα και άλλα που ήξερα! Το ποτήρι με το αλκοόλ, που για ένα παράξενο λόγο δεν ήταν ποτέ άδειο, μαζί με τον ενθουσιασμό ίσως να ήταν η αιτία.

Αφού το κυρίως πιάτο είχε φτάσει και αφοσιωθήκαμε στην κατανάλωση του, περιοριστικά σε κρυφές ματιές, μόνο για να διαπιστώσω πως κάποιες ματιές έπεφταν και από εκείνον. Δεν πίστεψα πως σήμαιναν κάτι, ήξερα πολύ καλά τα παιχνίδια που μπορεί να παίξει το μυαλό και πως απλά το έβλεπα όπως ήθελα εγώ. Είχα παρασυρθεί και αραιά - αραιά του έκανα σχόλια με αφορμή τις πληροφορίες!

Η εξέλιξη της βραδιάς ήταν τέτοια ώστε η προσοχή μας υποτίθεται έπρεπε να είναι στραμμένη αλλού και οι κρυφές ματιές δεν μπορούσαν να γίνουν πράξη. Μόνο άμεσες ή με την άκρη του ματιού να παρατηρήσεις, οπότε το οπτικό πεδίο ήταν καθαρό. Το ποτό, βοηθός και σύμμαχος, με ωθούσε στις άμεσες ματιές μόνο για να μετακινήσω το βλέμμα μου αλλού όταν το κεφάλι του γυρνούσε. Δεν άργησα να προσέξω στην άκρη του οπτικού μου πεδίου πως με παρατηρούσε και ο ίδιος. Οι συνειρμοί μου απλοί, πιθανότατα πρώτη φορά συναντούσε Κύπριο και ήταν περίεργος, ίσως ήταν υπερβολικά αστεία τα ακούρευτα μαλλιά μου με το ξυρισμένο πρόσωπο.

Δεν άργησαν πλέον τα αντανακλαστικά μου να καθυστερούν και πλέον οι ματιές μας διασταυρώνονταν! Αρχικά για σύντομο χρονικό διάστημα, αργότερα για περισσότερο. Άπλες ματιές, χωρίς την συνοδεία φλυαρίας, αμίλητοι. Δεν ήξερα πλέον τι να πιστέψω, νόμιζα ήταν παρενέργειες του ποτού, που σημείωση φρόντισε το αίσθημα της γνωστής να δοκιμάσω δυο διαφορετικά ποτά! Δεν μου είχε ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Μέχρι εκείνη την στιγμή δυσκολευόμουν να πιστέψω πως συμβαίνουν τέτοια.

Το χειρότερο ήταν πως παρατήρησα τα πόδια μου να τρέμουν, στην συνέχεια τα χέρια μου να ακολουθούν τον ρυθμό και μέχρι να λάβει τέλος η βραδιά να τρέμω ολόκληρος. Λέω αποκλείεται να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αρνούμουν πεισματικά. Μπορεί να τα άκουγα από άλλους, να το διάβαζα, αλλά πάντα πίστευα ότι ήταν μια απλή έκφραση. Έτρεμα για πρώτη φορά στην ζωή μου με τέτοιο τρόπο και δεν μπορούσα να το ελέγξω.

Μέσα στο παραλήρημα του ποτού και των σεναρίων του μυαλού μου η βραδιά τελειώνει. Την στιγμή που φεύγαμε η τροπή των πραγμάτων έστησε την πιο πετυχημένη παγίδα για να διαπιστώσω αν αυτά που νόμιζα δεν ήταν απλά μόνο στο κεφάλι μου. Αποφεύγω τις λεπτομέρειες και απλά ας πούμε πως κάτι έπρεπε να γίνει με συγκεκριμένο τρόπο με βάση την λογική. Έλα όμως που γίνετε αυτό ακριβώς που ΔΕΝ περίμενα να συμβεί; Όχι, δεν μου μίλησε απευθείας, δεν έκανε κάτι ξεκάθαρο. Άπλα μια πράξη του και μόνο το πιο πιθανό να έδειχνε περισσότερο ενδιαφέρον παρά απλά να έτυχε.

Να φτάνουμε στο σπίτι, η γνωστή μου και εγώ, να συμβαίνει εκεί ένα τραγελαφικό γεγονός και να πεθαίνουμε στα γέλια. Αυτή να νομίζει πως η συμπεριφορά μου οφείλεται (μόνο) στο ποτό αλλά εγώ να τρελαίνομαι με αυτό που μου συνέβη. Κερασάκι στην τούρτα όταν τα βρίσκουν η γνωστή μου με το αίσθημα, και αυτός έρχεται σπίτι για να περάσουν το τελευταίο βράδυ μαζί πριν φύγουμε την επόμενη μέρα. Ήθελα να κάνω την πρόταση να φύγω να τους αφήσω μόνους τους και να πάω να βρω εκείνον. Όπως και να 'χει, η γνωστή μου να εξιστορεί το τραγελαφικό γεγονός στο αίσθημα, να πεθαίνει στα γέλια και αυτός και στο τέλος να με ποτίζει τρίτο είδος ποτού! (Τώρα που βλέπω τις φωτογραφίες δεν φαίνομαι να είμαι στα ιδιαίτερα καλά μου!).

Πάει και αυτό, πάμε για ύπνο και βυθίζομαι στις σκέψεις. Θα τον πετύχω άραγε αύριο, με καθαρό μυαλό να διαπιστώσω αν όλο αυτό ήταν όνειρο; Τι; Θα τολμήσω να κάνω κάτι; Φεύγω το βράδυ. Μα να μην τον συναντήσω πιο πριν; Μια σταλιά τόπος ήταν. Μα ποτέ δεν έκανα κάτι. Δεν ξέρω πως και τι. Μπορεί να κάνει αυτός. Αποκλείεται, είναι μικρότερος, εγώ πρέπει να κάνω το βήμα. Μα πως; Θα τον πετύχω;

Βασανίστηκα αρκετά, έκρυβα μια ελπίδα όμως. Είχα σκοπώ να ξυπνήσω πρωί και να προτείνω στην γνωστή μου να πάμε στην πιο γνωστή καφετέρια, για τελευταίο καφέ πριν φύγουμε. Ευτυχώς το αίσθημα της θα έφευγε από νωρίς οπότε δεν θα ήταν δύσκολο να την πίσω.

Καιρός να μιλήσουμε για το περιβόητο καλοκαίρι, δεν νομίζεις; Δώσε προσοχή γιατί αποτελεί την αφορμή για την οποία υπάρχει ο χώρος αυτός. Επίσης να σε προειδοποιήσω ότι τίποτα σημαντικό δεν έγινε. Είναι απλά μια εμπειρία, ένα συμβάν που οποιοσδήποτε δεύτερος το δει θα του φανεί αστείο. Με άλλα λόγια μην περιμένεις εκπλήξεις. Καλό όμως θα ήταν να ξεσκονίσεις την μνήμη σου για το τι σου είπα στο παρελθών, έτσι ίσως κατανοήσεις καλύτερα τι έζησα.

Όπως πάντα, γράφετε με ελλιπείς λεπτομέρειες!

Ξεκινάμε...

Το καλοκαίρι που μας πέρασε, λοιπών, ξεκίνησε με την εξεταστική της σχολής. Μετά την εξεταστική ήθελα να πάω κάπου αλλού στην Ελλάδα για ξεκούραση, πριν κατέβω στα πάτρια εδάφη, μιας και δεν με περίμενε τίποτα. Η ευκαιρία δόθηκε όταν μια γνωστή μου θα έμενε περισσότερες μέρες, λόγο κάποιας υποχρέωσης. Όταν το έμαθα και αφού μου δήλωσε πως θα μπορούσε να με φιλοξενήσει, ταχτοποίησα την μεταφορά μου στον τόπο της. Θα επιστρέφαμε πίσω μαζί.

Τελειώνει με το καλό η εξεταστική και ετοιμάζομαι για το ταξίδι. Θα έφτανα πρωί οπότε το βράδυ που προηγήθηκε δεν κοιμήθηκα καθόλου. Η γνωστή μου θα με παραλάβανε από τον τόπο άφιξης μου, υποτίθεται μόνη της. Σημείωση ότι είναι δεσμευμένη και την συγκεκριμένη περίοδο ήταν στην φάση είμαστε-χωρισμένοι-για-τελευταία-φορά-νούμερο-26.

Αφού έφτασα και ενημέρωσα για την άφιξη μου, μου είπε πως θα 'ρθει με το αίσθημα της να με παραλάβει! Γέλασα όταν ήρθαν να με πάρουν και υποτίθεται ακόμη ήταν χωρισμένοι!

Φτάσαμε στο σπίτι της και αφού άφησα τα πράγματα μου, παρά την κούραση, η πείνα έπρεπε να ικανοποιηθεί οπότε και βρεθήκαμε οι δυο μας να τρώμε σε γνωστό ταχυφαγείο (τώρα ποιο δεν θυμάμαι και νομίζω τελευταίο φορά χρησιμοποιώ την λέξη ταχυφαγείο!)

Τόσο η υπόλοιπη μέρα όσο και οι μέρες που θα ακολουθούσαν θα κάναμε πάνω κάτω τα ίδια πράγματα. Η δική της παρέα να προσπαθεί να με κάνει να νιώσω άνετα ποτίζοντας με οτιδήποτε αλκοολούχο, προσπαθώντας σθεναρά να το αποφύγω, μπας και αποφύγω και τίποτα ευτράπελα. Επίσης βρέθηκα αντιμέτωπος με τις πλέον φυσιολογικές καταστάσεις με απιστίες, κερατώματα, παρακολουθήσεις, σκληρούς άντρες να προσπαθούν να κρύψουν το πόσο πληγώθηκαν, ερωτευμένη με δυο άντρες παράλληλα, αγαπιόμαστε αλλά μαζί δεν κάνουμε, μυστικά, βια, είμαστε χωρισμένοι αλλά συναντιόμαστε πίσω από τα μάτια του κόσμου (το καλύτερο μου αυτό). Ειλικρινά, νόμιζα ότι ήμουν σε σαπουνόπερα.

Όπως και να 'χει, μεταξύ όλων αυτών των βαρετών για μένα καταστάσεων υπήρξε η ηλιοθεραπεία, το κολύμπι στα ομολογουμένως κρύα νερά της περιοχής αλλά και ταξίδια στην ευρύτερη περιοχή. Τα βράδια, όπως είπα, επιχειρούσαν να με ποτίσουν με όλο το υπάρχων αλκοόλ, αλλά τα κατάφερνα και ξέφευγα με λιγότερες δόσεις και έλεγχο των πράξεων μου.

Βέβαια, την παρατήρηση δεν την γλίτωσα, αφού η γνωστή με ρώτησε κατακρίνοντας με γιατί είμαι τόσο σφιγμένος και δεν το απολαμβάνω αφού μου αρέσει (σε παρακαλώ, στις νυχτερινές εξόδους αναφέρομε). Που να της εξηγώ τώρα τους λόγους...

Το αστείο της βδομάδας αυτής είναι πως ήθελε να με κουρέψει, μιας και το μαλλί σχεδόν θα μπορούσες να το πιάσεις κότσο (υπερβολή αλλά ήταν όντως μεγάλο!) και δεν ήθελε να με κυκλοφορεί έτσι. Απολάμβανα την αντίδραση της όσο τίποτα άλλο! Πόσο μάλλον το γεγονός πως δεν κατάφερε να βρει ούτε κομμωτή ούτε μπαρμπέρη για να με κουρέψει ολόκληρη την εβδομάδα! My victory!

Δεν μπορώ να πω, πέρασα καταπληκτικά και όταν έφτασαν στο τέλος τους οι μέρες των διακοπών ήθελα περισσότερες. Δεν συγκρίνεται όμως με τον περισσότερο χρόνο που ήθελα να είχα όταν το τελευταίο, "μαρτυρικό", εικοσιτετράωρο θα τέλειωνε.

Την τελευταία μέρα, όπου θα λάμβανε μέρος το γεγονός όπου είχε την υποχρέωση η γνωστή μου, είχε φτάσει. Όταν ξύπνησα, αργά το μεσημέρι, ήμουν μόνος στο σπίτι. Είχε πάει στο κομμωτήριο ή κάτι τέτοιο για να ετοιμαστεί. Όταν επέστρεψε, με άγχωσε γιατί έπρεπε να ήμουν έτοιμος σε σύντομο χρονικό διάστημα. Βλέπεις, θα την συνόδευα μιας και με το αίσθημα, αφού τα είχαν βρει για μια δυο μέρες, είχαν χωρίσει ξανά για τελευταία φορά νούμερο 27. Σημείωση ότι με το αίσθημα της περνούσαμε μια χαρά! Τον υπεράσπιζα πάντα! Τι καλός που ήμουν! Ακόμη απορώ πως και δεν με είχε διώξει από το σπίτι της!

Όπως και να 'χει, ξυρίστηκα, από τις λίγες φορές που ξυρίζομαι γιατί το πρόσωπο μου φαίνεται αστείο! Φαντάστου πως ήμουν ακούρευτος και ξυρισμένος! Μετά το μπάνιο και το φτιάξιμο των μαλλιών (όσο φτιάχνονταν!) ήμουν επίσημα γελοίος! Αφού περιποιήθηκα τις τελευταίες λεπτομέρειες με την συνοδεία της γκρίνιας για την καθυστέρηση μου, ξεκινήσαμε για το γεγονός. Απόγευμα ήταν, μην συγχύζεσαι! Και ο ήλιος έκαιγε καλά!

Όταν φτάσαμε άρχισε το ρολόι να μετρά τις ευλογημένες/καταραμένες (ακόμη δεν το διευκρίνισα) 24 ώρες...

Ο κόσμος δεν ήταν πολλής. Προσπαθούσα να ξεχωρίσω ποιους είχα γνωρίσει αλλά και να παρατηρώ τους νεαρούς άντρες. Μια με την άκρη του ματιού μου, κάποτε απευθείας όταν υπήρχε η ευκαιρία. Ότι έκανα πάντα δηλαδή, θαύμαζα το ωραίο και το γοητευτικό. Απλά για να περάσω την ώρα.

Οι τρεις από αυτούς φαίνεται να ήταν παρέα. Το στιλ τους μου είχε κινήσει την περιέργεια. Όταν κόντεψα όμως παρατήρησα ότι τα φανταχτερά ρούχα, τα χρωματιστά παπούτσια, το εντυπωσιακό χτένισμα και τα αξεσουάρ στα χέρια και τα αυτιά ήταν αυτά που αποτελούσαν την ψεύτικη ομορφιά.

Για να ικανοποιήσω την όραση μου στράφηκα σε άλλα πρόσωπα, συνέχιζα να κοιτάζω τα υπόλοιπα πρόσωπα όταν η ματιά μου έπεσε σε εκείνον.

Στην αρχή δεν μου τράβηξε την προσοχή. Ήταν εκεί όμως, στο ύψος μου, με λευκό παντελόνι, λευκά υποδήματα και λευκό πουκάμισο. Τα μαλλιά του χτενισμένα σπόντες, όχι αυτές που αποτελούνται από πέντε δέκα τρίχες αλλά εκατό! Κάτι σαν από παλιά μόδα. Καστανά μαλλιά, καστανά μάτια, αξύριστος. Ο ήλιος γυάλιζε στο χρυσό σταυρό που κρεμόταν στο τριχωτό στήθος του. Θυμάμαι μου είχε κάνει εντύπωση το όλο σκηνικό! Αποτελούσε την αντίθεση με την πιο πάνω παρέα. Είχα συλλάβει τον εαυτό μου να κινείται στον χώρο προσπαθώντας να τον εντοπίσει και κάθε φορά η γλώσσα του σώματος του, μου κινούσε την περιέργεια. Φαινόταν τύπος χαμηλών τόνων. Δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να παρατηρήσω καλά τα χαρακτηριστικά του προσώπου του.

Ο Leviathan και η Dorothea με κάλεσαν να ετοιμάσω λίστα με τις αγαπημένες μου ταινίες. Πιο εύκολο θα ήταν να καταγράψω τις χειρότερες ή έστω τηλεοπτικές σειρές! Να έχω ήδη έτοιμες δυο: Planet Earth και Band of Brothers! (Απλά αγγίζουν τα όρια της τελειότητας, μην αρχίσω, δεν θα τελειώνω!)

Η λίστα έχει ως εξής (με όποιες αγαπημένες μου έρχονται στο μυαλό):

Η υπενθύμιση χτύπησε στο κινητό μια ώρα πριν. Ξεκίνησα να ετοιμάζομαι και με βρήκα να περιφέρομε στους δρόμους (τι γραφικό) για τον προορισμό. Όταν κόντεψα παρατήρησα πως έφτασα αρκετά νωρίς οπότε προτίμησα να κάνω μια βόλτα από τα καταστήματα.

Στην συμπλήρωση της ώρας το δάχτυλο μου ήταν έτοιμο να πατήσει τον αριθμό του όροφου στον ανελκυστήρα. Λίγο άγχος, πατήθηκε. "Αυτό ήταν" μουρμούρισα. (τελικά έχω επηρεαστεί...)

Όταν η πόρτα άνοιξε, ένας δίμετρος, ξανθός, πρασινομάτης, γεροδεμένος τύπος με περίμενε φορώντας ένα στριγκάκι μονό. Ψέματα... δεν φορούσε τίποτα. Ξανά ψέματα! Δεν υπήρξε τύπος.

Λοιπόν, με καλωσόρισε η κοπελιά και καθίσαμε απέναντι. Με ρώτησε πως πάνε τα πράγματα, απάντησα συνοπτικά, έδειξε την δυσπιστία της για την έκβαση των πραγμάτων. Αγχωμένος λέω:

- Σήμερα θα ασχοληθούμε μαζί μου
- Βεβαίως!
(παύση μισού δευτερολέπτου)
- Υπάρχει ένα δεδομένο στην ζωή μου που δεν μπορώ, δεν ξέρω πως να χειριστώ.
- Ναι...
- ...
(παύση πολλών δευτερολέπτων...)
- Για πες το!
(εισπνοές - εκπνοές, περισσότερο άγχος, τρέμουλο)
- Είμαι... ομοφυλόφιλος... και είναι κάτι που δεν ξέρω πως να το συνδυάσω με τα υπόλοιπα δεδομένα της ζωής μου

Κοιτάω από το παράθυρο, τίποτα. Ο Ήλιος ήταν εκεί ψηλά ακόμη κι έκαιγε, η γη συνέχισε να κινείται.

Κοιτάω μια το ταβάνι μια το πάτωμα, τίποτα. Κανένας σεισμός δεν γινόταν, ήμουν και σε όροφο, θα τον ένιωθα.

Κοιτάω την ψυχολόγο να δω αν παίρνει καμιά παράξενη γκριμάτσα, αν βγάζει τίποτα μαχαίρια, αλυσίδες, σταυρούς, θυμιατούς... τίποτα.

Βέβαια δεν την γλίτωσα, πριν προλάβει να βραδιάσει θυμήθηκε να ρίξει κεραυνούς, αστραπές, καταποντισμούς ενώ η μέρα ήταν αρκετά ζέστη με ήλιο. Σοβαρά τώρα.

Αφού βεβαιώθηκε πως δεν ήταν κάτι το οποίο θεωρούσα πρόβλημα, ακολούθησε συζήτηση για το θέμα.

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Είχα σκοπό να επισκεφτώ ψυχολόγο τουλάχιστον δυο φορές. Την πρώτη φορά θα παρουσιάζονταν όλα τα άλλα που με ταλαιπωρούν. Σκοπός μου βέβαια να την γνωρίσω καλύτερα και να δω πόσο επαγγελματίας και άνθρωπος είναι. Επίσης να μάθει τα γεγονότα για μένα και να προετοιμαστεί το έδαφος για τα επόμενα όπως επίσης να δω αν υπάρχουν εναλλακτικοί τρόποι να αντιμετωπίσω τις καταστάσεις για να μπορέσω να ασχοληθώ με το δικό μου θέμα (κάπως δικαιολογία μου ακούγεται, μπορεί και να είναι).

Ξεκίνησε αρκετά καλά αλλά στην πορεία έγιναν οι διαπιστώσεις πως δυστυχώς κάποια πράγματα έτσι είναι. Το αποτέλειωμα ήταν στο τέλος όταν τόνισε πως θα συνεχίσω με την δική μου οικογένεια και ότι θα έπρεπε να δω και λίγο την προσωπική μου ζωή και να μπω σε μια σχέση. Γενικά από ότι κατάλαβα δεν σε πιέζουν να πεις τίποτα και σε αφήνουν να ανοιχτείς σιγά-σιγά. Οι ερωτήσεις που θα γίνουν θα είναι σε κρίσιμα σημεία. Δυο άμεσες ερωτήσεις έγιναν και η μια ήταν αν είχα σχέση και αφού η απάντηση ήταν αρνητική άρχισε να λέει πόσο όμορφες είναι οι Κύπριες (έχετε όνομα κοπελιές) και να προχωρήσω σε σχέση αλλά όχι από απόσταση! Χαχα. Βέβαια κάπου εκεί συνειδητοποιείς κάποια πράγματα και δεν μπορείς παρά να απογοητευτείς. Συνέχιζε αρκετή ώρα η συζήτηση για την αξία μιας σχέσης και κάπου άρχισα να χάνομε και να μην επικοινωνώ. Ήμουν έτοιμος να το ξεφουρνίσω για να καταλάβει που παγιδεύτηκα αλλά δεν ετοιμάστηκα για κάτι τέτοιο. Στο τέλος ξεκαθάρισε πως δεν χρειάζεται να με ξαναδεί αν όμως χρειαστώ οτιδήποτε να πάρω ένα τηλέφωνο. Έφυγα συγχυσμένος όσο αφορά το δικό μου μέρος αλλά ευχαριστημένος για τα άλλα θέματα. Η νύχτα όμως δεν εξελίχτηκε θετικά.

Αφού πέρασαν αρκετές μέρες και από πολλές μεταβολές στην διάθεση, με δυσκολία κανόνισα το επόμενο ραντεβού στο οποίο θα έδινα τέλος στην άρνηση.

Μετά που το είπα, που σε καμιά περίπτωση δεν μου ήταν εύκολο, φρόντισε να χειριστεί το θέμα πολύ λεπτά γιατί ήταν η πρώτη φορά που το έλεγα (καλύτερα παραδεχόμουν) σε κάποιο την ομοφυλοφιλία μου αλλά και γιατί εγώ ο μαλάκας δεν έδειχνα τα όρια για να ξέρει προς τα που να κατευθύνει την συζήτηση, τουλάχιστον έτσι κατάλαβα!

Λοιπόν, τα περισσότερα που ειπώθηκαν όσο αφορά το μέρος της ομοφυλοφιλίας είναι τα γνωστά που θα διαβάσεις από έγκυρες πηγές. Είναι άλλη η αίσθηση όμως να τα ακούς από άλλο άνθρωπο και να υπάρχει αυτή η αμεσότητα.

Θα αναφέρω μερικά όπως το ότι εγώ καθορίζω τα όρια στα οποία μπορεί να κινηθεί ο άλλος για να με χλευάσει. Ότι κάνω εγώ τις επιλογές στην ζωή μου και αποφασίζω εγώ που θα ζήσω και πως θα ζήσω.

Ότι εκείνη την μέρα έκανα ένα μεγάλο βήμα και ότι θα ακολουθήσουν και άλλα και θα πρέπει σε αυτή την διαδικασία να υπάρχει ένας καθοδηγητής (προσφέρετε κάνεις; :P). Ότι πρέπει να πειραματιστώ να δω αν όντως αυτό είναι που μου αρέσει, να μάθω πως λειτουργεί το σώμα μου και ότι καλό θα ήταν ο άλλος να μην έχει μόνο αυτό για σκοπό του.

Τόνισε την σημασία να έρθω σε επαφή με άτομα του ίδιου σεξουαλικού προσανατολισμού από κοντά και ότι η πρώτη επαφή θα μπορούσε να γίνει από το διαδίκτυο και από κάποιο φόρουμ.

Συζητήθηκε το θέμα με την οικογένεια μου σαν μια πιθανότητα στο μέλλον και ότι οι ανθρώποι αναπροσαρμόζουν τα όνειρα τους συνεχώς και να μην με ανησυχεί το θέμα. Κάπου εδώ ανάφερε μια περίπτωση όπου μάνα έφερε τον γιο της για να τον πείσει πως δεν είναι ομοφυλόφιλος και στα πολλά τσακώθηκε μαζί της αφού δεν καταλάβαινε πως δημιουργούσε πρόβλημα εκεί που δεν υπήρχε!

Επίσης ξεκαθάρισε πως αν στο μέλλον θέλω να κάνω μια οικογένεια, επειδή θέλω να κάνω ένα παιδί και όχι για να ικανοποιήσω τα θέλω της κοινωνίας, δεν με εμποδίζει κάτι, φτάνει να είμαι ξεκάθαρος και ειλικρινείς με το άλλο άτομο (αυτό για 'σένα ΚΥΠΡΟΛΕΩΝ).

Προχωρώντας βέβαια η συζήτηση για το πότε το ανακάλυψα, πόσο σίγουρο είναι ότι αυτές τις προτιμήσεις έχω, την ρώτησα γιατί τόσα χρόνια δεν είχα κανένα πρόβλημα με την διάθεση μου και ξαφνικά χάνομαι. Η απάντηση της ήταν ξεκάθαρη:

"Είναι απλό, η φύση σε καλεί"

και ποιος νομίζω είμαι εγώ για να πάω ενάντια στην φύση; Βλέπεις την ειρωνεία;

Κάπου έγινε η πρόταση να με φέρει σε επαφή με κάποιο άλλο άτομο, αφού πάρει την έγκριση του. Είπα ότι ήταν μεγάλο βήμα και ότι αρχικά σκέφτομαι να δω τι θα κάνω με τους ανθρώπους στο περιβάλλον μου, έτσι αν στραβώσει κάτι, να έχω κάπου να τα πω. Ξεκαθάρισε πως έτσι θα φανούν οι πραγματικοί φίλοι και πιθανότατα κάποιοι εχθροί ενώ πιο εύκολα θα το δεχτεί μια γυναίκα παρά ένας άντρας και καλό είναι να ξεκινήσω από εκεί. Να βρω ποιο άτομο μπορώ να εμπιστευτώ εκατό τις εκατό και να του κάνω την τιμή να μοιραστώ μαζί του κάτι αρκετά προσωπικό. Ήθελα να αναφέρω το θέμα εμπιστοσύνης αλλά αρκετά είχαν συζητηθεί για να σκαλίσω και αυτό. Από κάπου θα ξεκινήσουμε και αν στραβώσει δεν χάθηκε ο κόσμος.

Με πλάγιο τρόπο αναφέρθηκε το θέμα της αυτοκτονίας. Το είχα ξεχάσει εντελώς και μόλις παρατήρησα ότι το φέρνει στην συζήτηση ξεκαθάρισα πως για μένα δεν αποτελεί λύση.

Από ότι φάνηκε όμως την ανάγκη για φαρμακευτική αγωγή δεν την γλίτωσα. Εισηγήθηκε, αν θέλω, να κλείσει ραντεβού με ψυχίατρο για να πάρω μια συνταγή μιας και κατά την γνώμη της χρειάζεται. Το τελευταίο γράφετε με πλήρη επίγνωση. Μπαίνουμε σε ένα άλλο μεγάλο θέμα. Η επαφή μου με το θέμα έγινε αρκετά χρόνια πριν και γνωρίζω την ευεργετικότητα που μπορεί να έχουν. Είπα ότι θα το παλέψω μέχρι τέλους και αν δω ότι δεν βελτιώνετε σιγά-σιγά η διάθεση μου, δεν θα διστάσω να δοκιμάσω και αυτό τον δρόμο επειδή μπορεί να θεωρηθεί ακραία λύση γιατί άπλα μπορεί να έχω φτάσει ήδη στα άκρα.

Στο τέλος, προφανώς για να τονώσει το ηθικό και να δώσει θάρρος, με συγχάρηκε για το τόλμημα αυτό και τόνισε ότι σήμερα ξεκινά ένα, κυρίως, ευχάριστο ταξίδι. Ναι μεν με τις δυσκολίες του αλλά θα είναι υπέροχο. Γέλασα από μέσα μου για αυτό το τέχνασμα!

Για ότι θέλω, ζήτησε να μην διστάσω να την πάρω τηλέφωνο.

Έφυγα, αν όχι τόσο ανακουφισμένος, αλλά σίγουρο όχι συγχυσμένος και απογοητευμένος. Σημαντικό.

Για να δικαιολογήσω τον εαυτό μου και την πράξη του να επισκεφτεί ψυχολόγο λέω απλά ότι έγινε για να μειωθεί η λίστα, φαινόταν μια καλή αρχή για να δοκιμάσω την αποκάλυψη αλλά και ένας άνθρωπος που να γνωρίζει όλα τα δεδομένα για την ζωή μου και σαν επαγγελματίας μπορεί να συμβουλέψει καλύτερα και τέλος τις ανασφάλειες που θα προκύψουν να μπορώ να τις επεξεργαστώ εκεί πάρα να τις φορτώνω σε ανθρώπους που δεν μου φταίνε σε τίποτα. Ελπίζω δηλαδή.

Τώρα πρέπει να επεξεργαστώ λίγο κάποια άτομα που με περιβάλουν, τόσο εδώ όσο και στην Κύπρο για να γίνει το επόμενο βήμα. Πρέπει να αποφύγω την παγίδα της αδράνειας και της επιστροφής στην άρνηση. Η ψυχολόγος επιβεβαίωσε το πιο λογικό, αν δεν αποδεχτείς εσύ τον εαυτό σου μην περιμένεις να σε αποδεχτούν οι άλλοι.

Καιρός να ξεκινήσουν οι ταυτότητες να ενώνονται.

(ΕΣΥ, ναι ΕΣΥ που με διαβάζεις, δεν βγάζω τα άκρως προσωπικά μου στην φόρα επειδή είμαι μόνο μαζόχας, αλλά για να προσκομίσεις και εσύ κάτι θετικό αν υπάρχει και να σταματήσεις να είσαι θεατής του εαυτού σου και των άλλων αλλά ούτε και να κάνεις την ζωή άλλων, και την δίκη σου, δυσκολότερη)

Σήμερα άππαρε θα μιλήσουμε για έναν άνθρωπο. Ανάφερα σου τον στο παρελθόν. Μετά από ώριμη σκέψη αν εξυπηρετεί κάτι ή κατά πόσο σωστό είναι αποφάνθηκα πως η πολλή σκέψη βλάφτει! Θα αποφύγω κάποιες λεπτομέρειες και κάποιες άλλες θα παρουσιαστούν αλλοιωμένες, αν και θα βοηθούσαν στο να παρουσιαστεί καλύτερα η αντίφαση, για να ελαχιστοποιήσουμε τις πιθανότητες για το παράδοξο, αν και η άρνηση ευτυχώς κάποιες φορές δουλεύει υπέρ μας!

Πρώτα πρέπει να φρεσκάρουμε στην μνήμη μας το κοινωνικό καθεστώς που επικρατεί στις τάξης του δημοτικού (και μετέπειτα φυσικά, μόνο που αλλάζει μορφή!). Υπάρχουν δυο κατηγορίες, οι δημοφιλείς και ή μη. Στην πρώτη κατηγορία ανήκε αυτός, στην δεύτερη εγώ. Παιδικά τραύματα λέμε!

Με αυτό τον άνθρωπο, παρά την διαφορά στην κοινωνική τάξη, ήρθαμε κοντά και είχε τις προδιαγραφές για να δημιουργηθεί σήμερα αυτό που λέμε παιδικοί φίλοι. Δεν θυμάμαι πως ακριβώς ήρθαμε κοντά αλλά σίγουρα βοήθησε το γεγονός ότι πηγαίναμε κολύμβηση μαζί και μετέπειτα όταν προσπαθούσα να τον βάλω σε σχέση με μια συμμαθήτρια μας. Θυμάμαι τι ηλίθια πράγματα σχεδιάζαμε για να βρεθούν μαζί και γελώ μόνος μου!

Όπως σου είπα, στο παρελθόν είχα κάποιες απορίες για το σώμα μου άλλα και όλη η φάση της εξερεύνησης. Στο κολυμβητήριο υπήρχε η ευκαιρία να λύσω κάποιες απορίες και με διάφορες μεθοδολογίες (επιστήμονας έπρεπε να γίνω) κατάφερνα να δω το επίμαχο σημείο (να μου εξηγήσει κάποιος γιατί δεν γράφω πιο άμεσα!). Βέβαια δεν έμεινα ως εκεί και συνόδεψα σε κάποιες φάσεις και κάποια αγγίγματα, τα οποία δεχόταν. Το αναφέρω μιας και, νομίζω, έχει σχέση με το τι ακολουθεί.

Όταν με το καλό τελειώσαμε το δημοτικό και ξεκίνησα το γυμνάσιο, αυτή η φιλία διακόπηκε. Ήμασταν σε διαφορετικά τμήματα και έτσι δεν είχαμε την επαφή που υπήρχε , παρά μόνο στο λεωφορείο για την επιστροφή στα σπίτια μας.

Στο Λύκειο "συνεχίστηκε" κάτι αντίστοιχο, διαφορετικά τμήματα, κάποιες συζητήσεις στο λεωφορείο. Το αξιοσημείωτο ότι στην δευτέρα τάξη, μιας και ήταν στο ίδιο τμήμα, είχαν γίνει κολλητοί με τον τύπο που έκανε την λεκτική επίθεση. Κάπου εκεί έγινε και ο ψυχρός χαιρετισμός, όταν στο προαύλιο του σχολείου αφού πέρασε από κοντά μου ο παραλίγο-παιδικοί-φίλοι και χαιρετιστήκαμε λέγοντας τα τυπικά, ο σου-έκανα-επίθεση έστεκε δίπλα του χωρίς να ανοίξει το στόμα του. Με ύφος είσαι-μαλάκας-αλλά-ξέρω-τι-παίζει-μαζί-σου τον ρώτησα τι κάνει απαντώντας πίσω με δυσκολία "καλά".

Πάει και αυτό.

Τελειόφοιτοι πλέον και μπαίνουμε στην πύρα των τελικών εξετάσεων. Μιας και το εκπαιδευτικό σύστημα μας είναι τέλειο, ξεκινήσαμε όπως το έχει η παράδοση τα φροντιστήρια. Στα περισσότερα ήμασταν μαζί και σαν αποτέλεσμα πολλές ώρες σε επαφή. Σε συνδυασμό για το διάβασμα, κάποιες φορές βρισκόμασταν στα σπίτια ο ένας του άλλου. Ομολογώ ήταν πρωτόγνωρο πράγμα για μένα.

Ως επακόλουθο (μην περιμένεις φινάλε έντασης άππαρε... θα απογοητευτείς) ανοιχτήκαμε περισσότερο και κάποιες φορές βρισκόμασταν για κάτι περισσότερο από διάβασμα, όπως για κάποιο παιχνίδι. Σε κάποια φάση μιλήσαμε και για την πρώτη του φορά (με κορίτσι, παλιόπαιδο) άλλα ακόμη και σήμερα απορώ γιατί δεν μιλούσε άνετα για το θέμα αλλά ντροπαλά. Δεν μπορώ να πω ήταν στο χαρακτήρα του.

Είναι υπερβολικά κοινωνικός. Μιλάει με τους πάντες και με όλες τις ηλικίες. Έχει αυτό το σύνδρομο που λέμε "τον συμπαθάνε όλοι". Για πολιτικός ότι πρέπει.

Πάμε παρακάτω, τελειώνουν οι εξετάσεις και πάνω κάτω αυτό ήταν. Οι περισσότεροι ακολούθησαν το δρόμο των διακοπών μιας και σε ελάχιστες μέρες θα παρουσιαζόμασταν στο στρατό.

Μιας και όλοι της ίδιας ηλικίας και από την ίδια επαρχία πάνε στο ίδιο ΚΕΝ (Κέντρο Εκπαίδευσης Νεοσυλλέκτων) ήμασταν ναι μεν στο ίδιο ΚΕΝ αλλά σε διαφορετικό λόχο. Βρισκόμασταν αραιά και που όποτε υπήρχε ο ελεύθερος χρόνος. Ήταν εμφανείς η απομάκρυνση όμως. Όταν ο χρόνος του ΚΕΝ τελείωσε και ακολούθησαν οι εκπαιδεύσεις, που ήταν διαφορετικές, χαθήκαμε εντελώς.

Λόγο της φύσης του στρατού, συναντιόμασταν τυχαία και αραιά, αφού μέναμε σε κοντινή περιοχή. Τυπική χαιρετισμοί και τα νέα του στρατού.

Κάπου εδώ να σου ξεκαθαρίσω πως δεν είδα ή ένιωσα ποτέ ερωτικά για τον συγκεκριμένο. Αν με άκουγες με προσοχή στο παρελθόν άππαρε θα πρόσεξες ότι είχα εγκαταλείψει τέτοια όνειρα προ πολλού. Το μόνο που ήλπιζα ήταν ότι μετά το Λύκειο, αφού ήρθαμε τόσο κοντά, να κρατήσει η φιλία αλλά εγκαταλείφθηκε αυτή η ελπίδα όταν η προσπάθειες μου να κρατηθεί επαφή δεν απέδωσαν.

Μετά από αρκετούς μήνες στράτευσης, θα κόντευα να κλείσω χρόνο, και σε φάση ατέλειωτης αναμονής στο στράτευμα λαμβάνω μήνυμα στο κινητό. Προφανώς ήταν ο συγκεκριμένος:

"Γεια σου Άππαρε τι κάμνεις;"

Ωραία λαλώ. Βαρέθηκε, δεν βρέθηκε κάποιος άλλος για να ανοίξει κουβέντα να περάσει την ώρα του. Με βολεύει να κάψω λίγα λεπτά και 'γώ. Απαντάω:

"Μια χαρά ρε, εσύ τι γίνεσαι;"

και έρχεται μήνυμα:

"Καλά"

Έλυσα στα γέλια. Ο μαλάκας έκαμε λάθος, σκέφτηκα, μάλλον ήθελε να στείλει το μήνυμα του σε άλλον Άππαρο και σκαπουλάρει με τρόπο σκουπίστε-ψεκάστε-τελειώσατε (δεν προσέχεις, δεν προσέχεις!).

Δεν μπήκα στην διαδικασία να ρωτήσω κάτι άλλο αν και ήθελα να περάσω την ώρα μου. Από την στιγμή που κατάλαβα ότι έγινε λάθος και προφανώς δεν είχε όρεξη για κουβέντα.

Έλα που το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε μετά από αρκετό καιρό.
"Τι κάμνεις ρε;"
"Καλά ρε, εσύ;"
"Καλά"

Αυτή την φορά με ενόχλησε, γιατί εντάξει να κάμεις το λάθος μια φορά, εντάξει να το κάμεις και δεύτερη. Ή συνέχισε λίγο την κουβέντα ή πες ένα "συγνώμη, σκέφτηκα.

Το σκηνικό μπορεί να επαναλήφθηκε και τρίτη φορά, γιατί ξέροντας με, θέλω πολλά για να αντιδράσω.

Όπως και αν 'χει, αφού πέρασε πάλι αρκετός καιρός στέλνει το ίδιο τυποποιημένο μήνυμα. Νευριασμένος γιατί βαρέθηκα αυτό τον παραλογισμό απάντησα πίσω να προσέχει που στέλνει τα μηνύματα, γιατί είναι αρκετά ηλίθιο τούτο που κάμνει. Κάτι τέτοιο ήταν το νόημα. Απάντησε πίσω πως δεν είναι από λάθος, είναι για κουβέντα. Εγώ εκεί ακόμη να πιστεύω πως είναι λάθος.

Εννοείται δεν επαναλήφθηκε.

Ακολούθησαν οι σπουδές, και όποτε είμαι Κύπρο μπορεί να τύχει να βρεθούμε, όταν οι δρόμοι μας συναντηθούν. Όπως πάντα τα τυπικά.

Ένα "σκηνικό", που το παραλείπω γιατί θα πρέπει να μπω σε ιδιαίτερες λεπτομέρειες, με βάλαν σε σκέψεις ότι η πιο πάνω συμπεριφορά δεν ήταν τίποτε άλλο από την "κοινωνικότητα του με όλους και με όλες τις ηλικίες" και απλά προσπαθούσε να κρατήσει μια τυπική επαφή με όλους, μιας και είχε μπόλικο χρόνο στην διάθεση του, αλλά αρκετά εγωιστής ώστε να μην συνεχίσει αυτός την κουβέντα άλλα ο άλλος, με ένα τυπικό "Καλά".

Πάει χρόνος να τύχη αυτή η συνάντηση για τα τυπικά. Σημείωση και εδώ ότι δεν προσβλέπω σε τέτοιες συναντήσεις με κανένα αλλά αντίθετα τις αποφεύγω. Υπάρχει αρκετή υποκρισία την οποία απεχθάνομαι.

Το καλοκαίρι που πέρασε (όπου νάνε άκου το επόμενο, περιμένω περιμένω! άσχετο...) αφού μου είχε ότι μου είχε συμβεί και έβλεπα όλο τον κόσμο μέσα από την σφαίρα της ομοφυλοφιλίας (είπαμε μου είχε γίνει εμμονή) και αφού βρισκόμουν σε παραλία, βρίσκω αναπάντητη στο κινητό. Απορείς από ποιον;

Δεν ξέρω τι κίνητρα υπήρχαν από πίσω, αλλά τα δυο πιο πιθανά σενάρια είναι ότι μπορεί να νόμιζε πως με είδε ή κάτι να χρειάστηκε.

Ο χρωματισμός όμως της ομοφυλοφιλίας με ανάγκασε να κάνω κλικ για πρώτη φόρα. Να συνδυάσω την οικειότητα του δημοτικού (παρά το "κοινωνικό" χάσμα), τον κολλητό του στο Λύκειο που έκανε την επίθεση αλλά δεν μου το έβγαζες από το μυαλό πως ήταν εσωτερική ομοφοβία, τα παράξενα μηνύματα. Σίγουρα εικασίες του μυαλού.

Δεν πείρα πίσω τηλέφωνο να δω τι ήθελε. Ο λόγος είναι ο ίδιος για τον οποίο σου λέω αυτή την ιστορία. Ότι στην σχέση μου με τους ανθρώπους θα ήθελα να υπάρχει μια ειλικρίνεια, κάτι που δεν έχω ΟΥΤΕ στο ελάχιστο. Άλλα και το παράπονο ότι οι ανθρώποι που βρέθηκαν στην ζωή μου και θα μπορούσα με αυτούς να ανοιχτώ και να αποδεχτώ κάποια πράγματα καλύτερα, είναι αυτοί που με δυσκόλεψαν και με τρομοκράτησαν περισσότερο.