apparos

Άππαρε, καλά άντεξε! Το Christmas Spirit έσβησε χτες. Τυχαία γεγονότα με προσγείωσαν στην πραγματικότητα.

Η χθεσινή μέρα με βρήκε πολλές φορές να οδηγώ με προορισμό το πουθενά, παρόμοιο με το τι έκανα το καλοκαίρι που πέρασε. Απλά για να ηρεμήσω και να μην ανταλλάξω βαριές κουβέντες με την οικογένεια, άτομα που δεν μου φταίνε σε τίποτα.

Ευτυχώς τα νεύρα περνούν εύκολα, ειδικά όταν αλλάξει η μέρα ούτε πως έγινε κάτι.

Ευκαιρία βέβαια να σου παρουσιάσω άππαρε μερικές που τις σκέψεις μου! Σε κάποια φάση βρέθηκα με ένα θέμα που πιστεύω χρειάζεται αντιμετώπισης. Σκέφτηκα πολλούς ανθρώπους που θα μπορούσαν να βοηθήσουν αλλά το πρόβλημα δεν εμπιστεύομαι κανένα. Είναι ιδιαίτερα λεπτό το θέμα και νιώθω κάπως υπόχρεος να φροντίσω να αντιμετωπιστεί κατάλληλα και σε καμιά περίπτωση δεν θέλω να τα κάμω χειρότερα. Εδώ είναι που χρειάζεται ένα τρίτο άτομο να συμβουλέψει και ίσως βοηθήσει στο τι πρέπει να γίνει. Έτσι μαζί με την απελπισία ήρθαν και οι σκέψεις του ότι δεν υπάρχει ούτε ένα άτομο να μπορώ να του εμπιστευτώ σοβαρά θέματα και καταστάσεις, άσχετα με τα δικά μου.

Και εκεί που σκεφτόμουν κάτι μη εγωιστικό, ξαφνικά βρέθηκα απογοητευμένος να σκέφτομαι εμένα και την ανικανότητα μου να εμπιστευτώ ανθρώπους. Μια άσχετη αφορμή που ακολούθησε μετά, τα νεύρα οδηγήθηκαν στην επιφάνεια. Φτου στο αυτοκίνητο και να οδηγώ στο αόριστο.

Επανήλθα δριμύτερος μέχρι που έγινε το εξής, πολυπαιγμένο πλεον, "αλλάζω τα σχέδια μου και εσύ μείνε ξεκρέμαστος", έτσι με έπιασαν τα εκκεντρικά μου. Άσχετη αφορμή, νευράκια, οδήγημα.

Στα πολλά έφτασα στην φάση "δεν έχω τι να κάνω". Από τα πιο άθλια αισθήματα γιατί αντιλαμβάνεσαι πόσο κενός κατάντησες. Είπα να δοκιμάσω μετά που χρόνια να μπω στο #gaycy να δω τι γίνετε.

Αρκετός κόσμος και τα περισσότερα nicknames ήταν περιγραφικά. Πλέον δεν κρίνω αυτούς που ζητούν μόνο το sex. Αναθεώρησα δραματικά την ιδέα που έχω για το sex. Προσπάθησα να γράψω το τετριμμένο που έγραφα παλιά "kaneis gia kouventa?". Δεν βρήκα το θάρρος, μάλλον καλύτερα δεν βρήκα το νόημα. Αυτό που είχα ανάγκη ήταν η ανθρώπινη παρουσία, το διαδίκτυο δεν μπορεί να μου το προσφέρει. Ίσος αυτός είναι και ο λόγος που σταμάτησα να γράφω σε φόρουμ και σπάνια μπαίνω στο messenger να μιλήσω με τους γνωστούς μου. Ίσος για αυτό δεν έχω κάποιο λογαριασμό σε ιστοσελίδες κοινωνικών δικτύων (πως είπατε;) και απογοητεύομαι όταν ο περίγυρος μου προτιμά να μείνει συντροφιά με αυτά παρά να δεχτεί μια πρόσκληση για έξοδο.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν διαφέρει και τόσο το σκεπτικό μου από αυτούς που έψαχναν σεξ. Απλά θέλουν να ικανοποιήσουν μια σωματική ανάγκη όπως η πείνα και ψάχνουν εκεί που πρέπει. Δεν ψάχνουν νέους φίλους, δεν προσπαθούν να γνωρίσουν τον εαυτό τους. Δεν ψάχνουν να ερωτευτούν, να ενώσουν της μοναξιές τους. Ξέρουν ποιοι είναι και τι θέλουν. Παρουσιάζουν εκεί τη μια τους διάσταση, οι υπόλοιπες διαστάσεις παρουσιάζονται εκεί έξω, στον πραγματικό κόσμο, με πολύχρωμους ανθρώπους.

Αυτή την στροφή 180 μοιρών του εαυτού μου δεν μπορώ να καταλάβω που οφείλεται. Ίσως επειδή περίμενα την κατάλληλη ευκαιρία να ζήσω, με όλη αυτή την ενέργεια που δεν ήξερα ποτέ ότι κρύβω. Απογοητεύομαι ρε άππαρε όταν αντιλαμβάνομαι πως οι φοβίες μου, οι ιδιοτροπίες μου και η απειρία με δυσκολεύουν.

Σε αφήνω άππαρε με ένα τραγούδι που άκουσα χθες στο ράδιο σε μια από τις ανούσιες διαδρομές στον δρόμο και είχε καιρό να το ακούσω. Έχει την διάθεση που είχα αν και οι στίχοι δεν με αντιπροσωπεύουν!

Το video clip, αν υπάρχει, δεν το βρήκα οπότε παραθέτω το επόμενο καλύτερο! Ο δημιουργός του πιο πάνω βίντεο δηλώνει για τοποθεσία την Ελλάδα!

Στο TVmania (Κυπριακό εβδομαδιαίο περιοδικό), αφιερώνεται δισέλιδη περιοχή σε αναγνώστες που στέλνουν προβληματισμούς τους και απαντάει ο διδάκτορας ψυχολογίας Δρα Σταύρος Σταύρου, για όσους δεν το γνωρίζουν ήδη. Παραθέτω μια επιστολή με την απάντηση της που δείχνει αρκετά πράγματα, τόσο για το τι μπορεί να αντιμετωπίσει ένας έφηβος στο χώρο του σχολείο τόσο και για τις γνώσεις/απόψεις του ψυχολόγου.

Προσπαθώ να αποδείξω πως είμαι άντρας

Είμαι ένα αγόρι 16 χρόνων και πηγαίνω δευτέρα τάξη λυκείου. Είμαι ένας άνθρωπος που δεν ανοίγομαι εύκολα σε άλλους ανθρώπους, που αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην έχω σχεδόν κανένα φίλο μέχρι σήμερα, αφού οι περισσότεροι είναι κορίτσια. Αυτό είναι πολύ δύσκολο για μένα. Πιστεύω πως εσείς είστε ο καταλληλότερος άνθρωπος που μπορώ να μιλήσω. (Είχα σκεφτεί να σας έγραφα από πολύ πιο πριν αλλα φοβόμουν την απάντηση που θα μου δίνατε, αν θα με πλήγωνε ή όχι - γενικά πληγώνομαι εύκολα). Από το δημοτικό, συγκεκριμένα στην έκτη τάξη, είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι για το φύλο μου. Αυτό άρχισε μια μέρα, όταν ο δάσκαλος μας μιλούσε και σε μια στιγμή αναφέρθηκε σε ένα φίλο του και άρχισε να τον συγκρίνει μαζί μου λέγοντας πως ούτε έχει φίλους και δεν συμπεριφέρεται σαν ένας κανονικός άντρας. Σε μια άλλη περίπτωση, βρήκα ένα ραβασάκι στο σχολείο από δύο συμμαθητές μου που έλεγε πως είμαι παράξενος και δεν θα μπορέσω να παντρευτώ, με τέτοιο στιλ που έχω. Πέρσι ένας συμμαθητής μου με έκανε να νιώθω άβολα μέσα στην τάξη. Όταν με έβλεπε, φώναζε το όνομα μου, με αγκάλιαζε, μου έλεγε πρόστυχα πράγματα. Πράγματα που κανένας δεν θα τα έκανε σε άλλο αγόρι. Εγώ έκανα πως γελούσα, προσπαθώντας να αντισταθώ αλλά από μέσα μου πέθαινα. Δεν ήθελα να γίνομαι ο περίγελως του καθενός. Δεν άντεξα ώσπου και μια μέρα καθώς έτρεχε προς εμένα για να με «αγκαλιάσει κοροϊδευτικά», τον ρώτησα γιατί δεν το κάνει και αυτό στο άλλο άτομο που βρισκόταν μαζί μου. Η απάντηση που πήρα, ήταν ότι αυτός δεν είναι ομοφυλόφιλος. Εμένα αυτό με πείραξε πάρα πολύ. Ένιωθα κορόιδο του. Ντρεπόμουν να κυκλοφορώ. Ήθελα να σταματήσει αυτή η κατάσταση. Δεν άντεχα άλλο. Υπήρξαν και άλλες κουβέντες που έφτασαν στα αφτιά μου που με πλήγωσαν πάρα πολύ. Είχα φτάσει στο σημείο να μη θέλω να πηγαίνω σχολείο επειδή φοβόμουν τις συνέπειες. Φοβόμουν το τι θα έλεγαν οι άλλοι για μένα. Με τα λόγια που άκουγα και ακόμα ακούω, άρχισα να πιστεύω πως είμαι ομοφυλόφιλος. Μπορεί όμως και να είμαι. Δεν ξέρω. Αυτό που με κάνει περισσότερο σίγουρο πως είμαι, είναι το ότι μπορώ και κουβεντιάζω περισσότερο με κορίτσια της ηλικίας μου, βρίσκω περισσότερο ενδιαφέρον στις συζητήσεις τους και μου έχουν περισσότερη εμπιστοσύνη παρά στα άλλα αγόρια. Δεν ξέρω, είμαι συγχυσμένος. Προσπαθώ να προσέχω την κάθε μου κίνηση, την κάθε μου λέξη, το κάθε μου σχόλιο, τη συμπεριφορά μου. Προσπαθώ να αποδείξω πως είμαι άντρας. Δεν θέλω να είμαι εξαίρεση προς τους άλλους. Ακόμα με φοβίζει η ιδέα του στρατιώτη. Όταν θα πάω στρατό, πώς θα μου συμπεριφέρονται οι άλλοι; Δεν θα ήθελα ποτέ να είμαι ο περίγελως κανενός. Δεν αντέχω άλλο. Είμαι μπερδεμένος. Θα σας είμαι ευγνώμων αν μπορείτε να βοηθήσετε στο να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα μέσα μου.

Ένας μπερδεμένος Άντρας

Η απάντηση:

Για το αν είσαι ή αν θα είσαι ομοφυλόφιλος, αγαπητέ μου φίλε, δεν θα το αποφασίσει ο οποιοσδήποτε αγενής δασκαλάκος ή αυθαίρετος μαθητάκος. Η ομοφυλοφιλία δεν αναπτύσσεται τόσο εύκολα όσο μπορεί να νομίζεις εσύ ή οι άλλοι. Από τη στιγμή που σε ελκύουν οι κοπέλες και λες μάλιστα ότι μόνο κοπέλες κάνεις παρέα, είναι καλή ένδειξη ότι είσαι μακριά από την ομοφυλοφιλία, ενώ ο συμμαθητής σου που «κοροϊδευτικά» θέλει να σε αγκαλιάσει, μπορεί να είναι πιo κοντά στην ομοφυλοφιλία. Υπάρχει επίσης η πιθανότητα, κάποιοι να ζηλεύουν τις σχέσεις σου με τα κορίτσια και προσπαθούν να βρουν τρόπο να ικανοποιήσουν τη δική τους ανικανότητα προσβάλλοντας τη δική σου ικανότητα. Δεν χρειάζεται λοιπόν να ανησυχείς για την ομοφυλοφιλία αλλά για τους συμμαθητές σου που φαίνεται να είναι αγενείς και αυθαίρετοι. Θα σε βοηθούσε, πιστεύω, να άλλαζες σχολείο.

Παρακάτω παραθέτω κομμάτι από τη μικρή στήλη, που δημοσιεύει μόνο σύντομη απάντηση σε κάποια επιστολή.

Paris
Στην περίοδο της εφηβείας λόγω ορμονικών μεταλλαγών στον οργανισμό μπορεί να παρατηρηθεί κάποιος βαθμός σύγχυσης από το νέο άτομο, αγόρι ή κορίτσι, όσον αφορά το φύλο και τη γενετική του ταυτότητα. Για να είσαι σίγουρος αν είσαι ομοφιλόφυλος ή όχι πρέπει να περάσεις τουλάχιστον το 21ο έτος της ηλικίας.

Πριν σχολιάσω αναφέρνω ότι πριν πολλά χρόνια, οι επιστολές που δημοσιεύονταν και είχαν να κάνουν με την ομοφυλοφιλία ήταν αρκετά συχνές. Σε κάποια φάση είχαν εξαφανιστεί. Τώρα που σπουδάζω, πέτυχα κάποιες αναφορές στην ομοφυλοφιλία, χωρίς να αναφέρετε στην αρχική επιστολή και τώρα ξαφνιάστηκα για την δημοσίευση αυτής της επιστολής.

Αφήνω ασχολίαστα για το τι πέρνα ο έφηβος καθώς επίσης και τι αναλύει και προτείνει στον μαθητή, δεν είναι εξ' αλλού στις γνώσεις μου. Απλά, τόσο από τις παλιές απαντήσεις που έδινε, όπως και τώρα, η άποψη του ψυχολόγου είναι ότι η ομοφυλοφιλία αποκτάτε στην πορεία και το θεωρεί κάτι το μη ορθό. Δεν λέω μη φυσιολογικό γιατί δεν πρότεινε καμία φορά "θεραπεία", αλλά περνάει το μήνυμα του υποδεέστερου.

Το ότι προτείνει να αλλάξει σχολείο, φαντάζομε έχει σχέση με το ότι φοβάται την κατάσταση που επικρατεί σε αυτό και φανερά νιώθει εκτεθειμένος (ναι, καλά κατάλαβες, ταυτίζομαι). Το πρόβλημα ότι, ομοφυλόφιλος ή όχι, αναγκάζετε να μπει σε ένα πρότυπο που έχει βάλει η κοινωνία και σε περίπτωση που δεν το ακολουθήσει τιμωρείται απάνθρωπα. Η ανυπαρξία κάποιων να βοηθήσουν στο χώρο του σχολείο είναι τραγική.

Το σκηνικό:
"Μητέρα, πατέρα, με κοροϊδεύουν ομοφυλόφιλο, δεν ξέρω τι να κάνω, βοήθεια"
"Κυρία, κύριε καθηγητά με κοροϊδεύουν ομοφυλόφιλο, ανέλαβε τις ευθύνες σου"
είναι έκτος πραγματικότητας.

Όσο για το δεύτερο κείμενο, το βλέπω σαν να λέει κάποιου που έχει αμφιβολίες, βάλε σε παύση την ζωή σου μέχρι τα 21. Τώρα αν είναι σωστό να είσαι σε μπέρδεμα, σε μια σύγχυση, αφήνοντας πίσω σημαντικά χρόνια που ανακαλύπτεις τον εαυτό σου το βρίσκω άδικο.

Αναφέρω επίσης ότι χαρακτηριστική επιστολή από τα παλιά, γραμμένη από γυναίκα, έλεγε ότι ο σύζυγος της ήταν υπερβολικά κάλος και τρυφερός μαζί της. Ανέφερε μερικά πράγματα που το επιβεβαίωναν και ότι το παράπονο της ήταν πως δεν είχαν έντονη σεξουαλική ζωή. Μετά από επισκέψεις σε ψυχολόγο, σύμβουλο γάμου ή κάτι σχετικό παραδέχθηκε την ομοφυλοφιλία του σε κατάσταση έντονου κλάματος. Το τι ρωτούσε δεν το θυμάμαι αλλά η απάντηση του Δρα Σταυρού ήταν ότι η επιστολή της ήταν απόδειξη πως οι ομοφυλόφιλοι δεν είναι τόσο κακά πλάσματα όσο πιστεύουμε. Αυτό κράτησα.

Για τον (κάθε) έφηβο της αρχικής επιστολής, στην απίθανη περίπτωση να πετύχει την ανάρτηση, του λέω:
Γάμα τους συμμαθητές σου, το πρόβλημα το έχουν αυτοί. Θέλει υπομονή πάντως.
Το μόνο σίγουρο ότι αν δεν είσαι ομοφυλόφιλος θα έχεις πολλές γυναίκες και εμπειρία πως να τις προσεγγίζεις (σε αντίθεση με τους κουρούπετους συμμαθητές σου που ξαφνικά εν να θυμηθούν να ξεκινήσουν να της προσεγγίζουν) και ανάλογα των ορέξεων σου και του χαρακτήρα σου θα περάσεις μια χαρά.
Αν τελικά είσαι ομοφυλόφιλος, θα έχεις πολλά καλές φίλες για να σε στηρίξουν στις δυσκολίες που θα έβρεις.
Προσπάθησε να μην αφήσεις την κατάσταση να σε αλλάξει. Να μείνεις ο εαυτός σου.
Αυτό πιστεύω έπρεπε να κάνω και εγώ.

Υ.Γ. Ο άππαρος έπιασεν άδεια σήμερα.

Άππαρε, είσαι ακόμα ζωντανός; Έπληξες ή ακόμη;

Η αλήθεια βαριέμαι να σου μιλήσω σήμερα, αλλά λέω να το τελειώσω πριν τα Χριστούγεννα και να αφήσω τον εαυτό μου να κάμει μια προσπάθεια και να ζήσει την ψευδαίσθηση των γιορτών!

Λοιπόν, ο Σεπτέμβρης που ακολούθησε μετά την απόλυση από το στρατό με βρίσκει να ετοιμάζομαι για τις σπουδές. Κάτι έγγραφα, κάτι αναλύσεις κάτι τι-κυπριακά-φαγητά-θα-πάρεις-μαζί-σου-να-τα-φτιάξουμε. Αφού εξοπλίστηκα, επιβιβάστηκα σε ένα αεροπλάνο για την Ελλάδα με τελικό προορισμό τον τόπο σπουδών μου.

Εκεί που πήγαινα δεν γνώριζα κανένα, παρά μόνο κάποιοι άτομα από την περιοχή οπού μεγάλωσα που απλά γνώριζαν και γνώριζα την ύπαρξη τους. Ευκαιρία ήταν να γνωριστούμε και να 'ρθουμε πιο κοντά.

Ακολουθεί η εγκατάσταση εκεί και η εγγραφή στην σχολή. Την πρώτη μέρα της σχολής φροντίζω να δείξω πόσο (υποκριτικά) κοινωνικός είμαι και αφού εντόπισα τους συμπατριώτες μου, γνωριστήκαμε και ανταλλάξομε τηλέφωνα.

Σιγά - σιγά σχηματίστηκαν οι παρέες, όπως ακριβώς και στο λύκειο, με την μόνη διαφορά ότι κάποιοι ήρθαν για σπουδές ανήκοντας ήδη σε κάποια παρέα. Η δική μου παρέα αποτελείτο από εντελώς διαφορετικά άτομα αλλά περνούσαμε καταπληκτικά. Το κοινό μας ότι θέλαμε να ζήσουμε έντονα τις σπουδές και έτσι δεν διστάζαμε να δοκιμάσουμε και να διασκεδάσουμε με τα διαφορετικά ενδιαφέροντα του κάθε ενός! Παράλληλα, μακριά από το οικογενειακό σπίτι τρώγομαι οτιδήποτε από υγιεινό φαγητό και ξεκινήσαμε σιγά - σιγά να βάζουμε βάρος! Όντας ο λεπτότερος έβαλα τα περισσότερα κιλά!

Δυστυχώς οι καταλήψεις που συνέβαιναν στην Ελλάδα οδήγησαν κάποια άτομα της παρέας να δοκιμάσουν την τύχη τους σε κάποια σχολή άλλης χώρας. Έτσι βρέθηκα στο τέλος του πρώτου χρόνου με διαλυμένη παρέα και εκτεθειμένος. Προσπάθησα να ενταχθώ σε κάποια άλλη, αλλά δεν ταιριάξα. Πάντα ακολουθούσα και δεν έκανα πότε πράγματα που με ευχαριστούσαν.

Το θέμα της ομοφυλοφιλίας με απασχολούσε βέβαια. Αφού όμως ξεκίνησα να περνάω καλά με την παρέα, δεν το ζάλισα πολύ. Συνέχιζα να διαβάζω αραιά και που το 10% που ανακάλυψα λίγο πριν απολυθώ και στην πορεία του πρώτου χρόνου των σπουδών μου βρέθηκα μπροστά σε blogs που γράφονταν από ομοφυλόφιλους. Τα διάβαζα περιστασιακά, όποτε ένιωθα την ανάγκη. Εξάλλου για πρώτη φορά μπορούσα να μπω στο μυαλό κάποιου άλλου ομοφυλόφιλου και να δω κομμάτια από την ζωή του. Αν και ένιωθα ανακούφιση και χαιρόμουν για το τι υπάρχει και τι είναι δυνατό για μένα εκεί έξω, στην τελική ήταν ανυπόφορο γιατί αναγκαζόμουν να έρθω σε σύγκρουση με τον εαυτό μου, να σκαλίσω πράγματα και καταστάσεις.

Όσο η παρέα διαλυόταν, τόσο πιο πολλής χρόνος έμενα για να σκεφτώ. Οι σκέψεις οδηγούσαν στην απελπισία και αν λάβεις υπόψη ότι τα δυο χρόνια που πέρασαν ενημερώθηκα για τον θάνατο 3 συμμαθητών μου από το παρελθόν, τα πράγματα ήταν χειρότερα. Κατάλαβα ότι ο θάνατος είναι πιο κόντα από ότι νόμιζα. Και δεν ένιωθα ότι έζησα κάτι αξιόλογο.

Αφήνοντας πίσω τα πιο πάνω μελά για λίγο, το καλοκαίρι που ήρθε ήταν σύντομο, αποτέλεσμα των καταλήψεων. Στην αρχή ήταν ιδιαίτερα ανιαρό αλλά ένα τριήμερο προς το τέλος το κατευχαριστήθηκα. Για πρώτη φορά στην ζωή μου χαιρόμουν καλοκαίρι και ας ήταν ουσιαστικά τρεις μέρες. Ανέμενα με ανυπομονησία να έρθει το επόμενο, με την ελπίδα να περνούσα περισσότερες μέρες κάτι αντίστοιχο.

Ξεκινά η χρονία με εξετάσεις, περνάνε και αυτές, οι προσπάθειες για ενσωμάτωση σε κάποια παρέα ή έστω κάποιο άτομο να ταιριάζουμε απέβησαν άκαρπες. Έτσι καθ' όλη την διάρκεια της χρονιάς φρόντισα να εκμεταλλευτώ το γεγονός ότι βρισκόμουν Ελλάδα και έκανα προσπάθειες να δω και να ζήσω κάποια μέρη της. Κάποιες φορές μόνος· κάποιες άλλες σε διοργανωμένες εκδρομές, κολλητσίδα σε κάποιες παρέες. Βέβαια άσχημα δεν περάσαμε αλλά δεν ένιωθα και ιδιαίτερα άνετος.

Ήταν φανερό ότι ήθελα να αποτάξω την μιζέρια που κουβαλούσα και να ζήσω. Ιδιαίτερα ήθελα να ζήσω τις σπουδές μου γιατί αναγνώριζα ότι τέτοια ευκαιρία δεν νόμιζα ότι θα είχα ξανά στην ζωή μου.

Η κατηφόρα ξεκίνησε όταν αντιλήφθηκα ότι αυτές τις στιγμές που ζούσα δεν τις ευχαριστιόμουν όσο ήθελα. Η ευχαρίστηση μου θα ήταν να τις μοιραζόμουν με κάποιον. Αυτός ο κάποιος ήθελα να είναι ο οποιοσδήποτε, κολλητός, κολλητή, κάποιος φίλος ή φίλη, ένας συγγενής. Άπλα να χαίρεται μαζί μου αυτό που ζω και να χαίρομαι και εγώ μαζί του αυτό που ζει. Αν ζούσαμε τα ίδια ακόμη καλύτερα.

Στην πορεία προς τον πάτο με συντρόφευαν τα γεγονότα του γάμου της Τήλου, η δολοφονία του Σεργιανόπουλου, το σύμφωνο συμβίωσης και πικρόχολες συζητήσεις που συνόδευαν αυτά. Όπου καθόμουν άκουγα κακόγουστα σχόλια για τους ομοφυλόφιλους, έτσι απλά χωρίς να υπάρχει κατεύθυνση της συζήτησης προς τα εκεί. Έφτασα σε σημείο να πιστεύω πως το μεγαλοποιεί ο εγκέφαλος μου και μου φαινόταν ότι όλοι ξαφνικά ασχολούνταν με την ομοφυλοφιλία. Ίσος έτσι να ήταν. Το μονό σίγουρο ότι δεν ερχόμουν σε αντιπαράθεση με το είναι μου από δίκη μου επιλογή, αλλά ήταν συνεχόμενο και καταπιεστικό.

Μέχρι να ΄ρθει το καλοκαίρι, η σεξουαλικότητα μου, μου είχε γίνει εμμονή. Ξεκινούσα την μέρα και δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο. Ότι ενδιαφέροντα είχα δεν με ευχαριστούσαν πλέον. Σκεφτόμουν και την επιστροφή στην πατρίδα και ήξερα ότι θα είχα και όλα τα αρνητικά τις επιστροφής. Οι σκέψεις για το "Επόμενο Καλοκαίρι" ήταν μακρινή ανάμνηση.

Τα πράγματα θα περιπλέκονταν ακόμη περισσότερο, όταν ένα γεγονός που μου συνέβη, πριν κατέβω στην πατρίδα, με αποσυντόνισε εντελώς. Ήταν κάτι που ήθελα διακαώς να μοιραστώ με κάποιον, να συμβουλευτώ, ίσος και να το κυνηγήσω. Μετά από αυτό ήμουν επίσημα σε βαριά κατάθλιψη. Γνώρισα τον χειρότερο μου εαυτό, έκανα πράγματα που δεν πίστευα ποτέ ότι ήμουν ικανός να κάνω, ένιωσα ότι χάνω τον έλεγχο. Με ρωτούσαν τι είχα και εγώ δεν μπορούσα να τους πω. Επέστρεψα τον Σεπτέμβρη πίσω για τις εξετάσεις της σχολής. Δεν ήθελα να μείνω σπίτι, ζήτησα από ΟΛΟΥΣ όσους γνώριζα για να βγαίναμε έξω, ένα περίπατο, ένα καφέ, κάτι, μακριά από το σπίτι και δεν βρέθηκε κάνεις. Οι χειρότερες μέρες μου.

Το παράξενο ότι κάποια άτομα επέστρεψαν με αλλαγμένη συμπεριφορά απέναντι μου. Δεν μπόρεσα να καταλάβω το γιατί.

Μετά τις εξετάσεις, που από πείσμα τα πήγα αρκετά καλά (για να νιώσω ουσιαστικά καλύτερα, ότι δεν είμαι εντελώς άχρηστος), ξεκίνησα γυμναστήριο αφού θεώρησα ότι θα με βοηθούσε στο να εκτονωθώ μιας και ενδιαφέρων για της άλλες μου δραστηριότητες δεν είχα. Ευκαιρία, βέβαια, να ταξινομούσα το λίπος μου σε μυς, μιας και συσσωρεύτηκε αρκετό!

Και να με σήμερα εδώ, να μιλώ μαζί σου άππαρε και να ξεφτιλίζω την ανύπαρκτη ζωή μου διαδίκτυακα. Με κύριο σκοπό να αποκτήσω και πάλι τον έλεγχο του εαυτού μου, να μοιράζομαι τις γαμημένες εμπειρίες μου έστω και κωδικοποιημένες και ίσος αποτρέψω τον εαυτό μου από το να κάμει καμιά ζημιά (μην σου μπαίνουν ιδέες, εγκατέλειψα έτσι σκέψεις εδώ και πολλάαα χρόνια, καλά γυμνάσια. Σε άλλους ζημιά να μεν κάμω).

Και που ξέρεις, μπορεί να ζήσω το δικό μου happy ending. (Πάντα αισιοδοξία!)

Καλά Χριστούγεννα!

Εκεί που κάποιοι κανόνιζαν τις διακοπές τους για το σύντομο χρονικό διάστημα που υπήρχε μεταξύ των εξετάσεων και του στρατού, εγώ ήμουν από τους λίγους που δεν ασχολήθηκαν. Εξάλλου δεν άνηκα σε κάποια παρέα για να ενδιαφερθώ. Σίγουρα με ενοχλούσε το γεγονός αλλά είχα πάρει ήδη την απόφαση μου.

Άγχος ιδιαίτερο δεν είχα, πάρα μόνο μια ένταση να μάθω όσα περισσότερα μπορούσα, να οργανωθώ και να προετοιμαστώ για το τι με περίμενε.

Ήρθε η μέρα της κατάταξης μου και βρήκα τον εαυτό μου στις πύλες του κέντρου εκπαίδευσης νεοσυλλέκτων (ΚΕΝ)! Στην αναμονή για να μας χωρίσουν σε λόχους, μας έδιναν την επιλογή σε ποιο θα θέλαμε να πάμε και με ποιους. Ήταν η πρώτη επιβεβαίωση ότι ο στρατός δεν ήταν κάτι το τραγικό και απλός ένα κακόγουστο αστείο!

Προσωπικά στον στρατό δεν πέρασα τα χειρότερα αλλά ούτε και τα καλύτερα! Το μόνο σίγουρο ότι οι εμπειρίες ήταν πάρα πολλές και το καλύτερο ότι γνώρισα τι είδος ανθρώποι υπάρχουν! Πολιτισμικό σοκ είχα πάθει μιας και δεν είχα ιδέα ότι υπάρχουν από τραγικές καταστάσεις μέχρι υπέροχα άτομα.

Την "ιστορία" άππαρε θα στην περιγράψω μέσα από το "δικό" μου θέμα για να δω και εγώ τελικά πως κατάφερα να περάσω την εμπειρία του στρατού χωρίς σχετικά παρατράγουδα, γιατί λοιπά παρατράγουδα υπήρξαν πολλά!

Την πρώτη μέρα με ανησυχούσε περισσότερο, μαζί με μια δόση περιέργειας, η ιατρική εξέταση που θα περνούσαμε όλοι οι νεοσύλλεκτοι, γυμνοί. Τελικά ησύχασα όταν δεν μας ξεβράκωσαν εντελώς και μας άφησαν με τα σώβρακα-μποξεράκια μας.

Όπως σου είπα προηγουμένως, το θέμα της ομοφυλοφιλίας είχε περάσει στα ψιλά. Οι ορμόνες όμως είναι ορμόνες και στο ωραίο θέαμα δεν μπορούσα απλά να εθελοτυφλώ.

Είχα πείσει τον εαυτό μου όλα τα προηγούμενα χρόνια ότι Κύπριος και ωραίος δεν υπάρχει. Ένας μηχανισμός προστασίας. Σε ένα τέτοιο χώρο όπως το ΚΕΝ, ο μηχανισμός αυτός θα είχε τέλια εφαρμογή, αλλά με όλα τα αρσενικά της ηλικίας μου μαζεμένα σε ένα χώρο κάπως δύσκολο να λειτουργήσει!

Ευτυχώς δεν ένιωσα εκτεθειμένος και τα άτομα με τα οποία ήμασταν αναγκασμένη να συμβιώσουμε (βλέπε θάλαμος, λόχος) γνωριστήκαμε και ο φόβος μου για κοροϊδέματα ευτυχώς δεν επαληθεύτηκε. Έτσι μαζί με την εκπαίδευση παρατηρούσα με τρόπο και κάποια ωραία πρόσωπα.

Σίγουρα ήμουν προσεκτικός και δεν είχα σκοπούς για τίποτα, απλά έβλεπα ότι βρισκόταν μπροστά μου και δεν προσπαθούσα να φέρω κάτι στο πεδίο όρασης μου, αν καταλαβαίνεις τι θέλω να σου πω άππαρε.

Μερικά γεγονότα τα θυμάμαι έντονα γιατί απλά δεν περίμενα πότε να συμβούν!

Παράδειγμα μια μέρα μπαίνω σε ένα θάλαμο του λόχου μου και βλέπω μπροστά μου ένα θέαμα που θα μπορούσε να είχε βγει από γκέι πορνό! Δυο αρσενικά, που θα μπορούσες να υποθέσεις ότι ήταν δίδυμοι, μιας και είχαν παρόμοιο σωματότυπο, κουκλιά, δεν φορούσαν τίποτα άλλο παρά μόνο το στρατιωτικό μποξεράκι, την εξάρτηση, το κράνος και το τυφέκιο του στρατού! Ναι μεν έκαναν το αστείο τους, αλλά το θέαμα ήταν υπερβολικά απροσδόκητο και καυλωτικό!

Ένα άλλο πάλε κουκλί, βρήκα την αφορμή να του μιλήσω και με κάποια πρόφαση του ζήτησα το τηλέφωνο! Δεν θυμάμαι τι ακριβώς μαλακία του είπα αλλά ήταν το πιο ακραίο που είχα κάνει. Το τηλέφωνο του ακόμη βρίσκεται στο κατάλογο του κινητού μου, άσχετο πως ποτέ δεν πήρα τηλέφωνο. Εδώ σε γκέι δεν έστειλα πότε μήνυμα, σε άτομο που πιθανότατα ήταν straight και από τυπικότητα μου έδωσε το τηλέφωνο του θα έστελνα;

Η όλη διαδικασία του ΚΕΝ ήταν (υποτίθεται) να μάθουμε τα βασικά, να ορκιστούμε και να συνεχίσουμε την θητεία μας στις μονάδες. Έτσι μαζί με τα μαθήματα και τις πολλές γκάφες, κάναμε και εξασκήσεις για την παρέλαση.

Σε μια από τις δραστηριότητες αυτές βγήκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων και σιγά - σιγά αρχίσαμε να ενημερωνόμαστε για το τι καταφέραμε, όσοι βέβαια δεν θα ακολουθούσαν άλλες χώρες, κάτι ιδιωτικό ή είχαν άλλα σχέδια για μετά το στρατό. Με χαρά διαπίστωσα πως πέτυχα σε σχόλη στην Ελλάδα και μάλιστα σε κλάδο που με ενδιέφερε. Με λύπη όμως διαπίστωσα πως δεν συμμερίζονταν την χαρά μου, άτομα τα οποία θεωρούσα πιο κοντά. Έτσι προσγειώθηκα στην πραγματικότητα, όταν έφαγα και πισώπλατη μαχαιριά από άτομο που δεν το περίμενα.

Μετά από τα πολλά του ΚΕΝ, έφτασε πλέον ο καιρός να πάμε στις μονάδες μας, και στις εκπαιδεύσεις για τις ειδικότητες μας. Με έκπληξη διαπίστωσα πως άρχισα να βάζω κιλά, εκεί που μια ζωή ήμουν πετσί και κόκαλο! Συνεχίστηκε αυτό καθ' όλη την διάρκεια του στρατού. Ακόμη μια απόδειξη το πόσο δύσκολα περνάει κάνεις στο στρατό!

Ότι ακολούθησε μετά ήταν σε ηρεμία. Απλά παρατηρούσα και βέβαια μετά από κάποιο χρονικό διάστημα βαριέσαι να βλέπεις τις ίδιες φάτσες.

Ο πρώτος χρόνος του στρατού πέρασε σχετικά γρήγορα γιατί απλά η μια εκπαίδευση ακολουθούσε την άλλη. Όταν τελείωσαν και οι εκπαιδεύσεις ξεκίνησαν οι ασκήσεις με τους εφέδρους! Άλλο πολιτισμικό σοκ εκεί! Απλά τέτοιοι ανθρώποι ΔΕΝ υπάρχουν! Οικογενειάρχες να έχουν στο μυαλό τους μόνο σεξ με Ρωσσίδες και Βουλγάρες! "Επιχειρηματίες" να κανονίζουν "δουλειές". Χακί χειραποσκευές ασήκωτες από τις μπίρες. Και μετά ένιωθα εγώ άσχημα για την περίπτωση μου!

Στην μονάδα που ήμουν υπήρχε ένα άτομο το οποίο το κοροϊδεύαν σχετικά με την ομοφυλοφιλία. Πούστης πάνω, πούστης κάτω. Και αυτός λεπτός ήταν, αρκετά κοινωνικός. Θηλυπρεπή δεν τον έλεγες αλλά μερικές φορές οι συμπεριφορά του παρέπεμπε εκεί. Το gaydar μου φυσικά κτυπούσε κόκκινο για αυτόν (άσχετο πως ακόμη τον όρο gaydar δεν τον γνώριζα) όπως και για πολλούς άλλους, αλλά ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Στο αναφέρω αυτό άππαρε γιατί μόνο έτσι μπορούσα να δικαιολογήσω το συμβάν της πρώτης λυκείου και το ότι σχόλια και κοροϊδέματα δεν επαναλήφθηκαν μετά. Απλά στο ότι λεπτός, ψηλός όπως ήμουν και η προσπάθεια μου για κοινωνικότητα μάλλον έβγαζαν κάτι λιγότερο από ανδροπρέπεια (για να μην θιχτώ το γράφω έτσι!). Αργότερα, αφού έκοψα τα πάρε - δώσε με τους ανθρώπους στο σχολείο, και μετά στο στρατό πρόσεχα περισσότερο τα λόγια μου, την συμπεριφορά μου και είχα πλέον βάλει βάρος.

Με όλα αυτά να συμβαίνουν, πάει ο χρόνος, απολύονται οι παλιοί μας και περιμένουμε τους νέους μας να 'ρθουν από τα ΚΕΝ. Νέες φάτσες, νέο αίμα, πάλε με έπιασε το ορμονικό. Κάπου εκεί μπήκαν οι πρώτες σκέψεις για να αναιρέσω την απόφαση. Κάπου εκεί λέω δεν πάει άλλο. Μετά το στρατό, αφού θα ήμουν που θα ήμουν εξωτερικό για σπουδές, να ρισκάρω. Ρίσκο στο στρατό ούτε κατά διάνοια.

Περνάει και ο καιρός με τις εκπαιδεύσεις των νεοσυλλέκτων και στις τελευταίες μεταθέσεις επιτέλους αλλάζω και εγώ μονάδα. Αφού είχα μάθει ότι το να είσαι τυπικώς, απλά σε φορτώνανε με περισσότερες αγγαρείες, αποφάσισα να το παίξω πιο αδιάφορος. Σιγά - σιγά τα κατάφερα και απέφευγαν να μου φορτώνουν αγγαρείες με ιδιαίτερες ευθύνες. Έτσι, έστω και αργά, εκπαιδευτικά στο να "παίζω πελλό" κάτι που δεν έκανα μέχρι τότε, αφού ήθελα να περνώ απαρατήρητος. Έκανα επίσημα την πρώτη μου επανάσταση!

Ο καιρός πέρασε, πάντα με τα ευτράπελα που μπορεί να έχει ο στρατός, και συμπληρώνοντας τους 25 μήνες απολύθηκα. Το καλοκαίρι που ακολούθησε πριν τις σπουδές, προσπάθησα να κρατήσω επαφή με κάποια άτομα. Τελικά δεν τα κατάφερα με κανένα. Κάποιοι με αποφύγανε, όπως απέφυγα και εγώ κάποιους, και με τους υπόλοιπους λίγο μετά τις σπουδές χαθήκαμε εντελώς.

Το συμπέρασμα φανερό, η ικανότητα μου για κοινωνικότητα είναι ανύπαρκτη.

Συνεχίζω άππαρε από την προηγούμενη στάση. Ξεκίνησε η δευτέρα λυκείου και η τάξη αποτελείτο από νέες φάτσες, αφού είχαμε επιλέξει ο κάθε ένας την κατεύθυνση που θα ακολουθούσαμε.

Πάνω κάτω η χρονία πέρασε με πολλές ιστορίες να διαδραματίζονται. Στις ιστορίες αυτές απλά ήμουν παρατηρητής και έβλεπα για πρώτη φόρα τους ανθρώπους όπως ήταν πραγματικά. Με τα πάθη τους, τις δυνατότητες τους, τον ξεχωριστό χαρακτήρα. Μην σε ζαλίζω άλλο, η χρονιά αυτή ήταν αναγνωριστική για το πως λειτουργεί το κοινωνικό status, να το πω. Γνώρισα και στην πράξη τις δικές μου ικανότητες και όρια. Η χρονιά περιστρεφόταν στα εξής: σχολείο, υπολογιστή, irc και msn. Τα τυπικά θα έλεγα για ένα 16χρονο αν εξαιρέσουμε τις σχέσεις, ποδόσφαιρο, εξόδους και αργότερα αυτοκίνητα (έλεος και με αυτό!)

Ξεκίνησαν πλέον και από το σπίτι να με ζαλίζουν γιατί δεν βγαίνω και εγώ έξω όπως όλοι οι άλλοι και κάθομαι όλοι μέρα στον υπολογιστή. Τι να τους έλεγα; Τα απλά του στιλ: "Μην σας κουράζω με το μεταφορικό" "Δεν μου αρέσει η παρέα τους" "Δεν έχω διάθεση" κτλ.

Μου αρκούσε η επικοινωνία με άλλους ανθρώπους μέσω διαδικτύου και απλά δεν ήμουν έτοιμος να γνωρίσω άτομα από κοντά. Άραγε, πόσες φορές να το ακούνε αυτό άππαρε;

Με τα έτσι και τα αυτά τέλειωσε και αυτή η τάξη. Το καλοκαίρι που ακολούθησε δεν θυμάμαι τι έκανα. Το πιο πιθανό τίποτα σπουδαίο για να μην έρχεται στην μνήμη μου. Ίσος αν βρεθεί κάποιος και μου αναφέρει κάποιο γεγονός να θυμηθώ τα περισσότερα.

Το μόνο που θυμάμαι, και αυτό απλά το συμπεραίνω, ότι το καλοκαίρι αυτό θα ήταν σύντομο. Απλά επειδή η χρονιά που θα ερχόταν θα με έβρισκε τελειόφοιτο και τα φροντιστήρια θα ξεκινούσαν πολύ πιο πριν αρχίσει η σχολική χρονιά!

Από ότι βλέπεις ετοιμαζόμουν για τις κατατακτήριες εξετάσεις (aka προεισαγωγικές) για να εξασφαλίσω μια θέση σε κάποια σχολή. Μετά τις πρώτες βδομάδες που ανοίξαν τα σχολεία φάνηκε ότι το πρόγραμμα μου ήταν ιδιαίτερα κουραστικό και λίγος χρόνος έμενε για να αφιερώσω στον εαυτό μου.

Από την αρχή της χρονίας έβλεπα το τέρμα. Όσο περισσότερο κούραζα τον εγκέφαλο μου για τα μαθήματα, άλλο τόσο πνιγόμουν στις σκέψεις για την μέχρι στιγμής (insert επίθετο here όπως: μάταια, τρισευτυχισμένη, ανιαρή, πλήρης) ζωή μου. Ότι τόσα χρόνια απλά ήμουν παρατηρητής και ότι αρκετή υπομονή έκανα. Χρειαζόταν κάτι πιο δραστικό. Το άγχος με είχε κυριεύσει και ήθελα να ξεκαθαρίσω τα πράγματα. Ένιωθα ότι τα πράγματα ήταν περίπλοκα. Με ανησυχούσε ότι θα τελείωνα το σχολείο και δεν θα είχα κάνει τίποτα αξιόλογο στην ζωή μου. Ωραία, έπιασες το αίσθημα, ήμουν ένας χαμένος έφηβος.

Τα βράδια, στην αυτοκριτική που ασκούσα, έβλεπα ότι χρειαζόταν μια απόφαση. Αρκετά κρυβόμουν και είχα την ζωή μου σε παύση. Μυρίζει επανάσταση; Χα, άδικα περιμένεις. Σκεφτόμουν ότι έπρεπε να κάνω το επόμενο βήμα, να γνωρίσω άτομα από κοντά. Να δοκιμάσω την τύχη μου. Έπρεπε να υπολογίσω ότι μαζί με αυτό έπρεπε να προετοιμάσω τον εαυτό μου για το ρίσκο. Το ρίσκο να χλευαστώ, να εξευτελιστώ, και ίσος να πληγωθώ από όμοιους μου. Εναλλακτικά έπρεπε να ξεχάσω όλη αυτή την κατάστασή, να ξεγράψω αυτή την πτυχή μου. Το αρνητικό ότι θα σκότωνα ένα μέρος του εαυτού μου, το σημαντικότερο ίσος, την σεξουαλικότητα μου και την ανάγκη μου να μοιράζομαι εμπειρίες. Το θετικό ότι θα βασάνιζα με λιγότερες σκέψεις τον εαυτό μου. Δεν θα ρίσκαρα πιθανή έκθεση μου και παρατράγουδα που σε καμιά περίπτωση δεν ήμουν άξιος να αντιμετωπίσω. Είχα δει τον εαυτό μου πόσο τον ενόχλησε και βγήκε εκτός έλεγχου πριν δυο χρόνια. Η χρονιά αυτή ήταν υπερβολικά σημαντική, θα καθόριζε το γαμημένο μέλλον μου. Αχ και να 'ξερα πόσο πολύ θα το επηρέαζε. Το μονό σίγουρο ότι δεν με έπαιρνε άλλο να είμαι σε αυτή την κατάσταση.

Την απόφαση δεν την πήρα από την μια μέρα στην άλλη. Με τα πολλά είχε φτάσει ο καιρός για να επιλέξουμε τις σχολές που θα θέλαμε να περάσουμε. Οι γονείς φυσικά θέλανε να μείνω στα πάτρια εδάφη. Εγώ τι άλλο, ήθελα να φύγω, προτιμούσα τις σχολές της Ελλάδος. Για να σου φύγει η περιέργεια, οι επιλογές μπήκαν όπως τις ήθελα εγώ!

Όσο για την απόφαση, ήδη έκλινα προς την μια επιλογή. Τελεσίδικο έγινε όταν μετά από format του υπολογιστή δεν ασχολήθηκα να εγκαταστήσω ξανά κάποιο irc client και έτσι η κύρια επαφή που είχα με την gay φύση μου, διακόπηκε. Το θέμα σιγά - σιγά δεν με απασχολούσε. Αφού δεν υπήρχαν ομοφυλοφιλικά στοιχεία στην ζωή μου (ομοφοβικά σχόλια, αναφορές σε ομοφυλόφιλους στην τηλεόραση, περιοδικά, out of the closed ομοφυλόφιλοι), η προσωπικότητα μου αυτή μαζί με τα αισθήματα και τις σκέψεις ήταν βαθεία κρυμμένα, σε χειμερία νάρκη. Μετατράπηκα σε ασεξουαλικό ον. Στην συμπεριφορά τουλάχιστον γιατί (πιστεύω) όταν αποκτήσεις την σεξουαλικότητα σου (γεννιέσαι - γίνεσαι), δεν αλλάζει.

Η κοινωνία πέτυχε τον στόχο της. Με έβαλε στον σωστό, για αυτήν, δρόμο. Με καμούφλαρε για να μην την προκαλώ.

Εγώ απέτυχα.

Όπως πάντα βλέπω και την θετική πλευρά. Το άγχος εξαφανίστηκε. Εκεί που το άγχος ήταν καθημερινότητα μου, εμποδίζοντας πολλές φορές τις ικανότητες μου, δεν υπήρχε πια.

Ψυχολογικά δεν ένιωθα κάτι άσχημο, δεν βρισκόμουν σε κατάθλιψη. Περισσότερο έβλεπα τον εαυτό μου σαν παρατηρητή. Στα μαθήματα πήγαινε αρκετά καλά με βάση τις δυνατότητες μου. Ο χρόνος που μου περίσσευε για να ασχοληθώ με τα ενδιαφέροντα μου (βλέπε υπολογιστής, και έχε υπόψη άππαρε μου ότι με τον υπολογιστή κάνεις πολλά και διαφορά πράγματα από το να βλέπεις πορνό και να παίζεις παιχνίδια! Για facebook είμαστε μερικά χρόνια πίσω ακόμη), μου πρόσφερε την χαρά και την ενέργεια για την επόμενη μέρα!!

Με τα πολλά πολλά άππαρε έφτασε ο καιρός των εξετάσεων. Άγχος μηδέν και είχα την αίσθηση ότι πήγα αρκετά καλά για αυτά που μπορούσα να γράψω.

Από ότι παρατήρησες άππαρε σε λιγότερο από 24 ώρες σου κάλυψα το λύκειο! Πρέπει να πρόσεξες και εσύ ότι ο καιρός σήμερα ήταν ιδιαίτερα βροχερός, οπότε καλύτερη ευκαιρία για να τελειώσω την τρίχρονη αυτή περιπέτεια δεν βρήκα!

Άππαρε που έμεινα; Α ναι, λίγο μετά το τέλος του δεύτερου εξαμήνου. Πλέον δεν με σήκωνε το κλήμα, απέφευγα οτιδήποτε έχει να κάνει με ανθρώπους. ΕΓΩ δεν έκανα για αυτή την κοινωνία. (χαρτομάντιλο κανείς;)

Μπήκα αισίως στο τρίτο εξάμηνο, τα πράγματα στο σπίτι καλυτέρευαν, ανακάλυψα και το irc και δοκίμαζα την κοινωνικότητα μου εκεί μέσα. Φυσικά όλοι έψαχναν για γνωριμίες οπότε απλά περνούσα την ώρα μου όταν δεν υπήρχε κάτι άλλο στο υπόλοιπο διαδίκτυο να κοιτάξω. Ε σε κάποια φάση ανακαλύπτω το #gaycy! Τρελός θα ήμουν αν δεν συζητούσα εκεί μέσα να δω τι άτομα υπάρχουν. Αν είναι όμοιοι μου ή αν είναι εντελώς διαφορετικά, τρελά άτομα.

Δεν φαντάζεσαι την έκπληξη μου όταν γνώρισα άτομα πολύχρωμα! Άτομα συνηθισμένα, το κάθε ένα με τα δικά του ενδιαφέροντα και το θέμα σεξ δεν ήταν το μόνο που ψάχνανε, και όσοι το ψάχνανε ήταν ξεκάθαροι, καθόλου χυδαία και το όχι σήμαινε όχι. Γνωρίζοντας την επικινδυνότητα του ίντερνετ δεν έψαχνα κάτι παραπάνω από απλή κουβέντα πάνω σε όλα τα θέματα.

Με τα πολλά φτάνει το τέλος της σχολικής χρονίας και κάπου στο καλοκαίρι πάμε οικογενειακός για τις διακοπές μας. Ευτυχώς το οικογενειακό θέμα ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Το μόνο θέμα ότι δεν ένιωθα και ιδιαίτερα άνετα βγαίνοντας έξω από το διαμέρισμα όπου μέναμε.

Που λες άππαρε, την δεύτερη μέρα παρατηρώ μια συνηθισμένη οικογένεια και ένα παιδί στην ηλικία μου, κουκλί, να αποφεύγει να κάνει ότι κάνανε οι υπόλοιποι. Συμμαζεμένο, δεν κολυμπούσε τόσο συχνά όσο οι υπόλοιποι, σοβαρό να κάθετε και να παρατηρεί την παρτίδα ταβλιού που έπαιζαν οι μεγαλύτεροι. Ταυτίστηκα μαζί του και τον καψουρεύτηκα.

Σε κάποια φάση ήρθε μια μεγάλη παρέα, πρέπει να ήταν από 18 μέχρι 22 ετών, που πρέπει να ήταν οικογενειακή φίλοι με την οικογένεια του παιδιού. Φαινόταν ότι περνούσαν απίστευτα ωραία, το διασκέδαζαν. Ο ένας φαινόταν υπερβολικά κοινωνικός και η φυσιογνωμία του παρέπεμπε σε ξένη υπηκοότητα. Είχε δε και κολιέ (πως το λένε τέλος πάντων) στο λαιμό, κάτι που βάση τις δίκες μου ιδέες παρέπεμπε σε gay. To gaydar εν δράση χωρίς καν να ξέρω ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα!

Φυσικά ζήλευα αφάνταστα, αλλά αυτό που ζήλεψα πραγματικά ήταν αργότερα!

Στις βραδινές ειδήσεις κατά την διάρκεια τον διακοπών, μονοπωλούσε ένα δυστύχημα. Παράλληλα ήταν στην επικαιρότητα και το θέμα της ομοφυλοφιλίας. Κάτι με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Νομιμοποιούσαν λέει την ομοφυλοφιλία στα 16 και όχι από τα 18 όπως ίσχυε μέχρι τότε. Σε λίγο καιρό θα έκλινα τα 16 και σκεφτόμουν ότι πλέον θα ήμουν νόμιμος! Τρομάρα μου!

Τελειώνουν οι διακοπές και το μόνο ουσιαστικό πράγμα που έκανα ήταν να παρατηρώ το παιδί αυτό και να χαίρομαι την μεγαλύτερη παρέα που όμως έκατσε 2-3 μέρες μόνο. Επιστροφή πάλι στο σπίτι και στο διαδίκτυο!

Μετά από λίγες μέρες πέφτει συζήτηση στο irc με νέο πρόσωπο. Στα πολλά ταυτίζονται κάποιες μέρες των διακοπών του στο χώρο που βρισκόμουν εγώ. Μετά από εξονυχιστικό έλεγχο (είπαμε τα κάνω αυτά) επιβεβαιώνω ότι ήταν το παιδί με το κολιέ! Με ρώτησε γιατί δεν του μίλησα και ποιος ήμουν εγώ για να καταλάβει. Χεσμένος όπως ήμουν με την ταυτότητα μου του είπα ότι δεν πολυέβγαινα έξω και ότι παρατηρούσα από το παράθυρο. (θυμίζει κανένα παραμύθι;)

Στην συζήτηση που ακολούθησε μου είπε ότι μεγάλωσε Αγγλία και τώρα επέστρεψε ή κάτι τέτοιο. Μάλλον ο ένας γονιός του ήταν Άγγλος. Η δε παρέα του αποτελείτο από straight και γκέι! Αυτό ήταν που ζήλεψα περισσότερο. Ότι στην παρέα του υπήρχαν ανοιχτόμυαλα άτομα!

Τον ρώτησα και για το παιδί και απέφυγε να μου απαντήσει. Σε κάποια φάση του είχε φύγει και μου είπε ότι ήταν και αυτός δικός μας! Χαρές εγώ να κάνω όνειρα! Μου έδωσε και το τηλέφωνο του χωρίς να του δώσω εγώ το δικό μου. Έξαλλου δεν είχα δώσει ποτέ το τηλέφωνο μου σε κανένα.

Εκείνη την περίοδο είχα μαζέψει μερικά τηλέφωνα, διευθύνσεις email και κάποιες φωτογραφίες. Το μόνο που κράτησα μέχρι σήμερα είναι το τηλέφωνο του, αν και δεν τόλμησα ποτέ να στείλω έστω ένα μήνυμα.

Εξοπλίστου με πολύ υπομονή άππαρε γιατί ακολουθεί δράμα του στιλ "κάπου το έχω ξαναδεί"

Την ηρεμία του καλοκαιριού ακολούθησε το Λύκειο. Νέος χώρος, νέα πρόσωπα, καινούργιες καταστάσεις. Είχα πάρει απόφαση για νέα αρχή, πιο κοινωνικός και πιο προσεχτικός. Δεν είχαμε διδαχθεί ακόμη το "Η πόλις θα σε ακολουθεί" (α ρε Καβάφη) να ήμουν προετοιμασμένος για την συνέχεια.

Γνωριστήκαμε δειλά - δειλά με τους υπόλοιπους συμμαθητές και ξεκίνησαν να σχηματίζονται οι παρέες. Η δίκη μου παρέα ξεκίνησε με 2 αγόρια και 4 κορίτσια. Τα δυο αγόρια ήμασταν εγώ και ο διπλανός, ο οποίος αναζητούσε σχέση με συγκεκριμένη από την παρέα. Ευκαιρία και εγώ να αποφύγω τις ατέλειωτες συζητήσεις για το ποδόσφαιρο και για γκόμενες με υπόλοιπους συμμαθητές. Βέβαια οι συζητήσεις τους ήταν περισσότερο του στιλ:
"Πότε θα βάψω τα νύχια μου, τι χρώμα τα μαλλιά μου;"
"Κούκλος ο απέναντι" (σε παρακαλώ...)
"Αγόρασα αυτό και αυτό"
Μεταξύ τέτοιων συζητήσεων που αυτομολούσα ακούγοντας τες, υπήρχαν και πιο γενικές όπως:
"Ωραία ταινία"
"Βλάκας ο καθηγητής"
"Γαμήθηκε η τάδε" (Ε τι νόμιζες;)
Έτσι περνούσαν τα διαλείμματα. Κατά την διάρκεια των μαθημάτων κάναμε αρκετές μαλακίες, δοκιμάζοντας τις αντοχές του συστήματος.

Από την δική μου πλευρά δοκίμασα το σύστημα με πιο παρατραβηγμένο τρόπο, για να αηδιάσω στο τέλος από το πόσο εύκολα απομακρύνονται υπεύθυνα άτομα, υποτίθεται, από τα προβλήματα. Γενικά έχω την τάση να προκαλώ και να δοκιμάζω άτομα και καταστάσεις. Μην φανταστείς τίποτα τραγικό, απλά και μόνο για να ανακαλύψω την πραγματική τους φύση και να προστατευτώ όσο καλύτερα μπορώ.

Φυσικά τα αποδυτήρια πριν και μετά την γυμναστική ήταν ένα μαρτύριο. Ορμόνες να κυλούν στο αίμα και ημίγυμνα κορμιά συμμαθητών μου; Πως συγκρατιόμουν ακόμη το έχω απορία!

Ως εδώ ωραία, δεν λέω. Όπως προχωρούσε το πρώτο τρίμηνο ξεκίνησαν δειλά - δειλά τα πρώτα σχόλια. Γκέι πάνω, γκέι κάτω. Το χαρακτηριστικό αυτό παραλήπτες είχε αρκετούς στα πλαίσια (κακόγουστου) αστείου μέσα στον χώρο της τάξης. Κάποια άτομα το χρησιμοποιούσαν λίγο εντονότερα στο πρόσωπο μου (ή απλά μου φαινόταν για προφανείς λόγους). Η αντίδραση μου τι άλλο από την αναμενόμενη. Βάζω από το ένα βγάζω από το άλλο. Τώρα θα με πείραζε που ήταν σε πιο γενικό πλαίσιο;

Όλα καλά και άγια χωρίς να ψάχνω τίποτε ιδιαίτερο. Εξάλλου έκανα απλά υπομονή να περάσουν τα χρόνια. Ε δεν πέρασα έτσι τα χρόνια. Προς το τέλος του εξαμήνου δέχτηκα την (όχι και τόσο) τραγική και μοναδική ομοφοβική, λεκτική (;) επίθεση στην ζωή μου.

Η αίθουσα της τάξης ήταν στον πρώτο όροφο και εγώ βρισκόμουν στην αυλή από κάτω με γνωστό μου άτομο και την δίκη του παρέα. Ξαφνικά ακούω από το παράθυρο κάποιον να φωνάζει επανειλημμένα, με ένταση και σε ύφος αστείου-χλευασμού

"Άππαρε είσαι πούστης" (όχι εσύ ρε άππαρε, το όνομα μου βαλε εκεί)

Επιστράτευσα όλη την εξυπνάδα μου και δεν αντέδρασα καθόλου. Δεν άλλαξα χρώμα, και το μόνο που έκανα ήταν να γυρίσω το πρόσωπο μου προς το άτομο που φώναζε. Ότι έκαναν όλοι δηλαδή. Περίμενα ότι μετά από την 2η φορά θα σταματούσε, άλλα συνέχιζε. Παρατηρούσα τα άτομα απέναντι μου να προσπαθούν να εντοπίσουν το στόχο της επίθεσης, ρωτώντας ποιος είναι αυτός. Ευτυχώς το άτομο δίπλα μου δεν αντέδρασε υπερβολικά και αφού δεν ήμουν γνωστός στο σχολείο, οι προσπάθειες τους να με εντοπίσουν και να στιγματιστώ δεν πέτυχαν.

Το μυαλό μου είχε θολώσει, δεν θυμάμαι αν είχε σταματήσει τις φωνές αλλά μετά από εύλογο χρονικό διάστημα έφυγα από το σημείο σιγά - σιγά κατευθυνόμενος προς τις σκάλες. Όταν είχα φτάσει πλέον ο θυμός έβγαινε προς τα έξω. Ανέβαινα πέντε - πέντε τα σκαλιά και όταν έφτασα στην αίθουσα αδυνατούσα να τον εντοπίσω. Ρωτούσα ουρλιάζοντας "Πούντον, πούντον" έχοντας την απορία πότε κατάφερε να φύγει. Σε κάποια φάση τον εντόπισα να κρύβετε πίσω από ένα θρανίο και όταν προσπάθησα να τρέξω προς το μέρος του ένιωθα χέρια να με κρατούν. Μη μπορώντας να εκτονωθώ χτυπώντας τον, φώναζα και πάνω κάτω τον ρωτούσα πότε τον πρόσβαλα με τέτοιο τρόπο για να μου κάνει το ίδιο. Ότι τα αστεία που γίνονταν μέσα στην τάξη καμία σχέση δεν είχαν με αυτό που μόλις έκανε.

Το θέμα ξεχάστηκε, και από εκείνη την μέρα δεν ξανακούστηκε κάποιο σχόλιο παρά μόνο κάποιες σπόντες από άλλο άτομο. Με τον συγκεκριμένο δεν ξανανταλλάξαμε κουβέντα εκτός μιας φοράς που τον χαιρέτησα ψυχρά και ίσος στο μέλλον αναφερθώ ξανά σε αυτό τον "αναγκαστικό" χαιρετισμό...

Το τραγικό είναι ότι τα επόμενα χρόνια το gaydar μου χτυπούσε κόκκινο για τον συγκεκριμένο όπως και αυτόν με τις σπόντες. Δεν μπορώ παρά να πιστεύω και εγώ ότι πιο επικίνδυνοι είναι οι ομοφοβικοί ομοφυλόφιλοι. Ίσος αισθάνονται καλύτερα όταν επιτίθενται σε άλλους. Ίσος νομίζουν ότι προστατεύουν τον εαυτό τους δηλώνοντας ότι αντιπαθούν... τους εαυτούς τους.

Τελειώνει το τρίμηνο και προχωράμε στο δεύτερο. Δεν είχα ορέξεις για κοινωνικότητα και το μόνο που περίμενα ήταν να επιστρέψω σπίτι και στον υπολογιστή για να ασχοληθώ με αυτά που με ευχαριστούσαν περισσότερο.

Μια συνηθισμένη μέρα κάτι υπάρχει διαφορετικό στο σπίτι. Δεν ήταν το δικό μας "συνηθισμένο". Μετά από δυο μέρες ανακαλύπτουμε τι είχε συμβεί. Κάποιος που θέλει να ονομάζετε εκπαιδευτικός με μια μόνο του πράξη γκρέμισε κόπους και μόχθους 15+ χρόνων. Το σπίτι ήταν ανάστατο και οι γονείς έτρεχαν να σώσουν ότι σώζετε και να τιμωρηθεί ο ένοχος πριν κάνει επιπρόσθετη ζημιά.

Αποσυντονισμένος από την κατάσταση δεν με ενδιέφερε τίποτα, οι κάνονες της ζωής ήταν ξεκάθαρη: Επιβιώνει ο ισχυρότερος. Όποιος δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία, αν κρυφτεί ίσος και γλιτώσει.

Τελειώνει το δεύτερο εξάμηνο και εκεί που περίμενα οι βαθμοί να πιάσουν πάτο δεν βλέπω καμιά αλλαγή. Στην συνάντηση καθηγητών που ακολούθησε φάνηκε το γιατί. Ή κάποιος ενημέρωσε για την κατάσταση ή κάποιος υποψιάστηκε τι συμβαίνει.

Με μια καθηγήτρια, που εκτιμούσα ιδιαίτερα την αγάπη της στο επάγγελμα, γίνετε ειλικρινής συζήτηση με την μητέρα μου και εμένα. Φαίνεται, λέει, ότι κάτι με απασχολεί και μου δίνουν την ευκαιρία να ανακάμψω (μη χέσω). Παράλληλα ξεστομίζει ένα ωραίο "Ο άππαρος χαμογέλα στους καθηγητές όταν του μιλούν και αυτοί το παρεξηγούν". Τι θέλει να πει ο ποιητής; Το μήνυμα ελήφθη, οκ, σας κάνω το χατίρι. Θα έχω ψυχρή φάτσα μην σας ξινίζω τ 'άντερα κάθε φορά που μου απευθύνετε το λόγο. Θα έχω την θλίψη ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μπας και μου κάνετε το χατίρι και το επόμενο εξάμηνο. Εξάλλου το κολόχαρτο της πρώτης Λυκείου θα μου φανεί ιδιαίτερα χρήσιμο. Θα βάλω και μερικά κιλά γιατί στις γυναίκες δεν αρέσουν οι κοκαλιάρηδες, όχι αππαρε πες μου, ήταν κουβέντα αυτή;

Άππαρε συγχύστηκα, ήδη έφτασα σε μήκος την προηγούμενη συνομιλία μου μαζί σου, συνεχίζω άλλη φορά. Ελπίζω να προλάβω την αναδρομή στο παρελθόν και την τελειώσω πριν τα Χριστούγεννα.

Ρε άππαρε, όλα καλά; Άκου να δεις. Μετά το δημοτικό βρήκα τον εαυτό μου στο γυμνάσιο να νομίζω επί ένα τρίμηνο ότι ο διευθυντής ήταν κάποιος άλλος. Ωραία αρχή!!!

Γενικά πρώτη γυμνασίου ήταν απλά ο αναγνωριστικός γύρος! Γνώρισα νέα άτομα και επιτέλους βρήκα άτομα που ήξεραν κάτι περισσότερο για υπολογιστές και λίγο - πολύ ανταλλάσσαμε καμιά ιδέα, κάνα cd κ.τ.λ

Χαρακτηριστική ήταν και η πρώτη φορά που θα παίζαμε ποδόσφαιρο στην ώρα της γυμναστικής, αν και ήθελα να μπω αμυντικός, αφού συνήθως δεν έκανα τίποτε, επέμεναν να με βάλουν τερματοφύλακα λόγο ύψους... ΕΛΕΟΣ

Να επιμένω εγώ ότι είμαι άσχετος με το ποδόσφαιρο και αυτοί να επιμένουν... Έφαγα το πρώτο τέρμα και τελικά πείστηκαν...

Ευτυχώς σε επόμενα μαθήματα γυμναστικής βρέθηκαν δειλά - δειλά άτομα να θέλουν να παίζουν καλαθόσφαιρα και βόλεϊ.

Παράλληλα είχα ανακαλύψει τι εστί mp3 και είχα φάει τους τόπους να βρω σχετικά προγράμματα και πληροφορίες. Εννοείται πως ταυτόχρονα είχα κολλήσει με την μουσική και μάλιστα επειδή δεν υπήρχε cd-writer για να μεταφέρω στο δικό μου υπολογιστή ένα τραγούδι που μου κόλλησε το είχα συμπιέσει σε τραγική ποιότητα για να χωρέσει σε δισκέτα!!!

Κατά την διάρκεια της πρώτης γυμνασίου προσπάθησα να αποπλανήσω πολλούς συμμαθητές (σοβαρά σου μιλάω!!! Είχα μπει για τα καλά στην εφηβεία) και φυσικά δεν ανταποκρίθηκε κανείς! Εννοείται βέβαια ότι προσπάθησα να συνάψω σχέση με συμμαθήτρια μου. Ήθελε παράλληλη σχέση και με ρώτησε αν εγκρίνω (ΕΛΕΟΣ). Βέβαια την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια αλλά ακολούθησαν πολλά παρατράγουδα για τα επόμενα χρόνια.

Στους βαθμούς τα πήγα αρκετά καλά (μην φανταστείς κανένα μελετηρό παιδί, άπλα θέλω να θίξω ότι δεν με απασχολούσε κάτι ψυχολογικό)

Δευτέρα γυμνασίου τα πράγματα δεν θα ήταν τόσο απλά.

Ξεκίνησαν όπως περίπου το άφησα την προηγούμενη χρονιά, με μόνη διαφορά τις πρώτες σκέψεις για το τι διαφορετικό έχω. Φυσικά καμιά πληροφόρηση δεν υπήρχε οπότε το θέμα πέρασε έτσι. Μπερδεμένος να ξεκινώ την δευτέρα τάξη και να προσπαθώ μάταια να φτιάξω σχέση με κοπέλα. Δεν πέρασε μήνας όπου με τον τρόπο τους η τάξη έδειξε την υποτίμηση της στο πρόσωπο μου. Δεν ξέρω αν ήταν κάτι στην εμφάνιση μου, κάτι στην συμπεριφορά μου ή ένα τρίτο θέμα που δεν νομίζω να το αναφέρω εδώ.

Δεν μου κακοφάνηκε γιατί εκείνη την περίοδο, απληροφόρητος και αφελής όπως ήμουν, νόμιζα ήταν το τρίτο, κάτι στο οποίο είχα πλέον συνηθίσει και ήταν καθαρά δικό τους πρόβλημα. Επίσης βγήκα και κερδισμένος σε εμπειρίες (όχι σεξουαλικές, πονηρέ άππαρε) από την κατάσταση αυτή.

Το χειρότερο όμως ήταν ότι καθηγητής με υποτιμούσε σε κάθε του ευκαιρία, και μπροστά στους συμμαθητές μου. Τα σχόλια του ήταν ιδιαίτερα ενοχλητικά που πάνω κάτω έλεγαν "τι ασχολείστε μαζί του"... Όταν περνούσε από την τάξη, μου έκανε παρατήρηση ότι φωνάζω αντί να μιλώ, πολλές φορές φωνάζοντας ο ίδιος ότι τον είχα κουφάνει...
Φυσικά αυτό με ενοχλούσε αφάνταστα, αφού και σήμερα, από τα λίγα πράγματα που με εκνευρίζουν και με φέρνουν στα όρια μου είναι να με υποτιμούν χωρίς να με ξέρουν και μάλιστα όταν ξέρουν ότι το κάνουν άδικα, μάλλον με σκοπό να νιώσουν καλύτερα αυτοί. Άστα... τα ψυχολογικά ξεκίνησαν από τότε.

Για να βρω μια ισορροπία βρήκα την θρησκεία και την εκκλησία σαν μια ευκαιρία να βρω την ηρεμία μου, τόσο από την κατάσταση του σχολείου όσο και από το μπέρδεμα μου.

Την ίδια περίοδο ο υπολογιστής μου θα αποκτούσε σύνδεση με το διαδίκτυο. Πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να κατεβάσω τραγούδια (λέγε με mp3) και μάλιστα το δεύτερο τραγούδι που κατέβασα ήταν της Madonna το Music (όχι πες μου, δεν είμαι φοβερός; Δεύτερο επίσημο σημάδι! Φυσικά πρόσφατα έμαθα για το συσχετισμό Madonna - gay people)

Αφού δειλά - δειλά έψαξα για πονηρό υλικό στο ίντερνετ, σε κάποια φάση είπα να ψάξω για gay πορνό. Φρίκαρα όταν ανακάλυψα ότι υπήρχε και δεν ήταν παράνομο όπως την παιδική πορνογραφία. Πλέον το θέμα έχριζε έρευνας, εξάλλου αυτό ήξερα να κάνω καλύτερα. Να ερευνώ και να απορροφώ πληροφορίες (σου είπα έχω θέμα με την μνήμη ε; Αν δεν ξεχάσω στο μέλλον θα στο αναλύσω καλύτερα).

Αυτό είναι που μισώ και λυπάμαι μέχρι σήμερα, ότι για το θέμα της ομοφυλοφιλίας έμαθα από το διαδίκτυο, καθόλου έμπιστη πηγή πληροφόρησης (δεν υπήρχε δα και η wikipedia) και άρχισα πλέον σιγά να συνειδητοποιώ ότι αυτό είμαι. Ομοφυλόφιλος, και σε ποιον να μιλήσω; Σε ποιο να απευθυνθώ; Φυσικά σε κανένα, δεν υπήρχε κάποιος... Μην σε κουράζω άλλο (μάλλον κουράζω εμένα...)

Είχα αντιληφθεί την πλάνη της κοινωνίας μας, απογοητευτικά από την εκκλησία που δίδασκε την αγάπη, την στοργή, την κατανόηση. Απομακρύνθηκα αμέσως, όχι όμως πριν γίνει η ζημιά, αφήνοντας μου το αίσθημα των ενοχών μέχρι και σήμερα (ψυχολογικά λέμε) που παρόλο τις παλεύω με την λογική, δεν παύουν να είναι παρόν.

Ένα 13χρόνο να περνά από αυτά τα γεγονότα και τις σκέψεις, τι άλλο θα χρειαζόταν για να γκρεμιστεί ο (πλασματικός) κόσμος του; Αυτό που δεν τον έριξε στην κατάθλιψη ήταν απλά η αναγνώριση ότι υπήρχαν πολύ χειρότερα, το ότι η οικογένεια του δεν χρειαζόταν δεύτερο δράμα και η ενδόμυχη ελπίδα ότι το μπέρδεμα της σεξουαλικής ταυτότητας θα ξεκαθάριζε με τα χρόνια. Αυτό βάση των πληροφοριών που είχε διαβάσει. Οπότε έκανε υπομονή ότι ίσος μια μέρα θα έλπιζε σε ένα πλασματικό κόσμο. Έτσι απέκτησε την υπομονή γαϊδάρου που έχει και σήμερα.

Οι βαθμοί όπως ήταν λογικό πήραν την κάτω βόλτα.

Δεν ήταν και όλα μαύρα στην δευτέρα γυμνάσιου. Όπως είπα είχα την ευκαιρία να επωφεληθώ με εμπειρίες και φυσικά πολλά ευχάριστα γεγονότα όπως τα εξής:
Αφού το εφηβικό μουστάκι είχε μεγαλώσει υπερβολικά, ξυρίστηκα για πρώτη φόρα. Ευκαιρία ήταν να ξεκινήσω να προσέχω λίγο περισσότερο την εμφάνιση μου. Πέταξα τα γυαλιά και φόρεσα φακούς, περιποιόμουν το μαλλί με ζελέ και πριν τελειώσει η χρονιά άφηνα γένι στο πιγούνι για να την σπάσω στους αμούστακους συμμαθητές μου!
Επίσης άλλο χαρακτηριστικό που τόνωσε την αυτοπεποίθηση μου:
Συμμαθήτρια έξω από την τάξη να συζητά με συμμαθητή μέσα στην τάξη από το παράθυρο. Εγώ να περνώ και να στέκομε στο δίπλα παράθυρο για να δω έξω. Την παρατηρώ να έχει καρφωμένο το βλέμμα της στο αντρικό στήθος μου (δώσε σημασία σε παρακαλώ) και να συνεχίζει να συζητά. Ένιωσα αμηχανία στην αρχή αλλά όταν έφυγα κοίταξα και παρατήρησα ότι είχε ξεκουμπωθεί ένα κουμπί από το πουκάμισο φανερώνοντας τις εφηβικές τρίχες στο στήθος. Είτε περιέργεια ήταν, είτε της άρεσε το θέαμα και ασυνείδητα δεν μπορούσε να ξεκολλήσει, το σίγουρο ήταν ότι δεν ξανάδε τρίχες σε στήθος συμμαθητή της! (λέμε τώρα)

Τέλος η τρίτη γυμνασίου δεν ήταν κάτι σπουδαίο. Αν και όλα τα τμήματα της τρίτης τάξης ήρθαν πιο κοντά, αφού ήμασταν τελειόφοιτοι, εγώ είχα γίνει λιγομίλητος, απέφευγα κάθε επαφή με συνομήλικους μου. Ευτυχώς ο καθηγητής δεν μας έκανε μάθημα και μπορούσα να τον αποφεύγω, έτσι μειώθηκαν οι προσβολές του στο πρόσωπο μου. Συνειδητά απουσίαζα πνευματικά και όπου ήταν δυνατό φυσικά από κάθε δραστηριότητα του σχολείου. Κύλησε ήρεμα η τελευταία τάξη του γυμνασίου και σε αυτό είχε βοηθήσει ο υπολογιστής οπού απλά είχα "απομονωθεί" μαθαίνοντας νέα πράγματα αφού ο κόσμος του διαδικτύου ήταν ένα κλικ μακριά (κλισέ). "Απομονωθεί" γιατί επικοινωνούσα σε ξένα forum με κόσμο, ανταλλάσσοντας πληροφορίες σχετικά με θέματα κοινού ενδιαφέροντος και όχι ποδοσφαίρου και γκομενικά.

Κατά τα άλλα με κατηγορούσαν ότι οι χαμηλοί βαθμοί (Καθηγητές στους γονείς: "Αφού έχει δυνατότητες") οφείλονται στον υπερβολικό χρόνο που καθόμουν στον υπολογιστή!

Το μόνο ωραίο και με αρκετά παρατράγουδα, ήταν το γεγονός ότι ήμουν ο μόνος στο σχολείο με πυκνό μούσι, το οποίο επειδή βαριόμουν, το ξύριζα μια φόρα την βδομάδα!

Αν με ακούς άππαρε μου ξέρω ότι σε κουράζω. Δεν νιώθω και τόσο καλά εκθέτοντας τον εαυτό μου με τέτοιο τρόπο. Το κάνω όμως γιατί πιστεύω είναι ο τρόπος για να βρω τον δρόμο, μακριά από το τελικό αδιέξοδο στο οποίο οδηγώ τον εαυτό μου και το βλέπω να πλησιάζει.

Άππαρε μου ακούς ακόμα; Σήμερα λέω να σου μιλήσω για το δημοτικό. Μια μέρα που λες πήγα για πρώτη φορά στο δημοτικό. Δεν θυμάμαι αυτή την μέρα. Θυμάμαι μόνο να μαθαίνουμε γράμματα, αριθμούς, μυθιστορήματα. Να ζωγραφίζουμε και να γυμναζόμαστε.

Να γυμναζόμαστε είπα; Λίγα πράγματα, κάτι τεντώματα, ένα δυο γύρους του γηπέδου, όλα σε 10 λεπτά! Τα υπόλοιπα ποδόσφαιρο! Μόνο που εγώ δεν έπαιζα ποδόσφαιρο και προτιμούσα το πιο θηλυπρεπές άθλημα... το μπάσκετ. Εκεί άρχισαν και τα πρώτα σχόλια.

Σημασία δεν έδινα μιας και όλοι κοροϊδεύαμε όλους για κάτι.

Όσο περνούσαν οι τάξεις του δημοτικού, λογικό συνέβαιναν διάφορα που συνειδητά ή υποσυνείδητα αποφεύγω να θυμηθώ.

Πριν τελειώσω την τετάρτη δημοτικού είχα μια μανία με κατασκευές. Έπαιρνα χαρτόνια και σχεδίαζα με υπερβολική προσοχή τις πλευρές ενός κουτιού, πως θα διπλωθεί και που θα κολλήσει τι. Κουμπαράδες, σπίτια, μολυβώθηκες, όλα από χαρτόνι και σε αφθονία. Έπαιρνα τα παιχνίδια, ηλεκτρονικά και όχι, τα διέλυα για να δω πως δουλεύουν και τα συναρμολογούσα πίσω (όσα επιβίωναν!)

Κάπου στο τέλος της τετάρτης δημοτικού, είχα ξεκινήσει μαθήματα κολύμβησης όπως και πολλοί άλλοι συμμαθητές μου. Μιλάμε για τις πιο ωραίες αναμνήσεις! Παράλληλα φυσικά άρχισα να εξερευνώ περισσότερο το σώμα μου (guess what) κάτι που δεν φαίνεται να απασχολούσε ιδιαίτερα άλλους συμμαθητές μου. Κάπου στην πέμπτη δημοτικού μου κόλλησε μια μανία για υπολογιστές. Ένα εβδομαδιαίο περιοδικό εκμάθησης υπολογιστές είχε εμφανιστεί στα περίπτερα και δεν το έχανα. Δεν πέρασε βέβαια αρκετός χρόνος και είχα ζαλίσει τους γονείς μου για υπολογιστή. Φυσικά όταν πήραμε υπολογιστή, δεν έκαναν το δικό μου χατίρι άλλα περισσότερο το δικό τους για να μάθουν και αυτοί αφού όπως λεγόταν συχνά εκείνη την περίοδο "τα κομπιούτερ είναι το μέλλον".

Περιττό να αναφέρω ότι οι υπολογιστές ήταν η νέα μου μανία και οι δάσκαλοι με έβλεπαν σαν εξωγήινο όταν τους εξυπηρετούσα σε θέματα υπολογιστών!

Πριν τελείωση και η Πέμπτη δημοτικού είχε ξεκινήσει και η τριχοφυΐα στα επίμαχα μέρη, ενώ ξεκινούσε ήδη η νέα χρόνια για την κολύμβηση. Με ένα από τους συμμαθητές μας ήμασταν πιο πιτσι-πιτσι να το πω, μιας και του έκανα προξενιά με συμμαθήτρια μας! (Μικροί στα βάσανα).

Που λες άππαρε, στο μαθήματα κολύμβησης ήμασταν συνεχώς μαζί. Αποδυτήρια, καντίνα, πισίνα, αποδυτήρια, καντίνα. Ήρθε βέβαια και η περιέργεια να δω τι κρύβει κάτω από το μαγιό, μιας και ήθελα να ‘ξέρα αν μόνο εγώ είχα τριχοφυΐα (αλήθεια λέω! ήμουν αθώος ακόμη). Με δόλια μέσα τα κατάφερα και έμεινα με την απορία γιατί το δικό μου πουλί ήταν αρκετά μεγαλύτερο (καμία σχέση, άπλα μπήκα στην εφηβεία, αυτός ακόμη)

Συνέβηκαν και αλλά, αθώα μεν, εντελώς αθώα όχι.

Έκτη δημοτικού απλά σαν τάξη τα κάψαμε όλα. Μιλάμε για απίθανες τρέλες που κάναμε, τα σκάνδαλα που ξεκίνησαν και τους πρώτους έρωτες να περιπλανώνται (όχι εγώ λέμε!). Φυσικά οι επόμενες γενιές κάνανε χειρότερα οπότε δεν μείναμε στην ιστορία!

Το μόνο που κρατώ από την έκτη δημοτικού είναι το εξής: Ώρα μαθήματος ήμασταν 4 αγόρια στα μπροστινά θρανία. Δεν θυμάμαι ποιος είχε την ιδέα άλλα μάλλον εγώ. Βγάζαμε τα πουλιά μας μέσα στην τάξη, έτσι όπως καθόμασταν στα θρανία, για να τα συγκρίνουμε. Είχα μισό-καυλώσει και όταν ήρθε η σειρά μου να δείξω τα προσόντα, ένα γέλιο συνόδευε την έκπληξη τους. Το θεώρησα θετικό και παρατηρούσα με την άκρη του ματιού μας την δασκάλα που έμεινε απολίθωμα. Ή βρέθηκε σε δύσκολη θέση για το τι κάναμε ή προσπαθούσε να καταλάβει γιατί χαχανίζαμε.

Αυτό το συμβάν ήταν και το επίσημο σημάδι της διαφορετικότητας μου.

Σχετικά με την απορία μου άππαρε, σε μετέπειτα φάση βρέθηκε κάποιος να με κοροϊδέψει για την τριχοφυΐα. Σιώπησε όταν κάποιος (ενός έτους) μεγαλύτερος μας, του είπε να αναμένει σύντομα να αναπτύξει και αυτός τριχοφυΐα, όπως και ο ίδιος. Έτσι η περιέργεια αν ήμουν ο μόνος που βίωνε αλλαγές στο σώμα του, είχε φύγει.

Συνοπτικά αν εξαιρέσεις κάποια συμβάντα, περίπλοκα εκ φύσεως, που δεν είναι και ότι καλύτερο να ζει ένα παιδί (drama queen!), στο δημοτικό ήμουν ένα ζιζάνιο που έκανε αρκετές σκανδαλιές και χάρηκε αυτή την παιδική αθωότητα!

Άππαρε μου ξεκινώ που το νηπιαγωγείο αν και οι αναμνήσεις είναι υπερβολικά λίγες (5-6), δεν παύουν όμως να είναι έντονες.

Πριν ξεκινήσω, στην πάνω εικόνα παρατηρούμε ένα υπέροχο κομμάτι νοσοκομειακής παντόφλας που φορούσε η νηπιαγωγός και μου προκαλούσε φοβία! Όποτε βλέπω κάποιο να την φοράει το μυαλό μου πάει στο νηπιαγωγείο. Λες τελικά να με είχαν αλλού;

Που λες άππαρε, νηπιαγωγείο θα είχα πάει για λίγο χρονικό διάστημα και μάλιστα πολύ πριν την προδημοτική. Μάλλον η μητέρα θα εργαζόταν εκείνη την περίοδο και δεν είχε που να μας αφήσει. Το χαρακτηριστικό που θυμάμαι είναι ότι κλαίγομαι εναλλάξ ανά μέρα με την αδερφή μου όποτε πηγαίναμε. Μας έβαζαν να καθόμαστε σε ένα θρανίο και μπροστά μας ένα κουτί με παιχνίδια, κατά πάσα πιθανότητα ήταν Lego. Δεν αγγίζαμε τα παιχνίδια μιας και δεν είχε κανείς την όρεξη να παίξει.

Ένα από τα λίγα που θυμάμαι άππαρε μου είναι το εξής, μια μέρα ανοίγει η πόρτα της διπλανής αίθουσας και πετάγεται ένα παιδάκι, στην ηλικία μας ήταν, λίγο μεγαλύτερο, δεν θυμάμαι. Παίρνει που λες κάτι, που προφανώς του έλειπε, από το κουτί μπροστά μας και επιστρέφει πίσω, σε αυτό το δωμάτιο, οπού και άλλα παιδάκια ήταν εκεί και έπαιζαν.

Σίγουρα σε τέτοια ηλικία άππαρε δεν μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε. Άπλα πηγαίναμε εκεί για να είμαστε εκεί. Που να ήξερα ότι ήταν η αρχή της πρώτης διάκρισης που θα δεχόμασταν η αδερφή μου και εγώ.


Για την προδημοτική θυμάμαι πολύ περισσότερα πράγματα, ευχάριστα τα περισσότερα! Ένα χαρούμενο μικρό παιδί να μαθαίνει νέα πράγματα και να ενθουσιάζεται, να παίζει στην ιδική άμμο, να κάνει γυμναστική τεντώνοντας τα χέρια για να αγγίξει τον ήλιο, έχοντας πάντα την απορία γιατί μας το έλεγαν αυτό αφού ποτέ δεν θα φτάναμε τον ήλιο!

Το αστείο που θυμάμαι άππαρε, ότι μια μέρα μας μάθαιναν τους ήχους που κάνουν τα ζώα! Στο τέλος φυσικά μας εξέτασαν, βάζοντας μας στο τότε κασετόφωνο ήχο από κάποιο ζώο και εμείς έπρεπε να το δείξουμε. Όταν ήρθε η σειρά μου, θα μου είχε βάλει 2-3 ζωάκια για να τα εντοπίσω, αποτυγχάνοντας όλες τις φορές! Μάλλον θα μου είχε γκαρίξει το κασετόφωνο και θα έδειχνα πρόβατο, θα είχε μπελάσει και θα έδειχνα ελέφαντα! Εκείνη την μέρα έφαγα το πρώτο κράξιμο!

Πάντως ακόμη και σήμερα άππαρε να με βάλεις να συνδυάσω ήχους με ζώα μάλλον θα αποτύχω! Έχω ένα θέμα με την μνήμη και κυρίως να συνδυάζω πράγματα όπως ονόματα με φάτσες, το δεξιά από το αριστερά. Νότος, βορράς, δύση, ανατολή δεν ξέρω με πια σειρά μπαίνει πιο και που είναι το κάθε ένα! Ποιος έκανε τι δεν υπάρχει περίπτωση να το βρω!
(Λες επίσης να έχω μπερδέψει τα φύλα και για αυτό έχω "αποκλίνουσα συμπεριφορά";)

Κατά τα άλλα η προδημοτική ήταν τέλια!

Άππαρε μου,

ξεκινώ να σου γράφω και ελπίζω να με ακούεις. Αγανακτισμένος γιατί ψάχνω να βρω αυτή την ισορροπία. Τόσο δύσκολη είναι πια, φαντάζει ακατόρθωτη. Πάνε 5 χρόνια από τότε που πήρα μια απόφαση. Μια απόφαση που παρόλο βοήθησε για αρκετό καιρό, αποφάσισα να την τροποποιήσω σε κάποιο χρονικό διάστημα. Δεν τα κατάφερα, δεν μπόρεσα, δεν βρήκα το θάρρος. Τον τελευταίο χρόνο συνέβηκαν πολλά, όχι με πρωταγωνιστή εμένα, που με βάζουν σε παραπάνω σκέψεις. Δεν μπορώ τις σκέψεις. Πράγματα που συμβαίνουν και κατανοώ γιατί συμβαίνουν με ενοχλούν αφάνταστα, με πληγώνουν.

Δεν βγάζεις άκρη άππαρε μου, ε;

Να, όσο καλός και αν είμαι στο να λύνω προβλήματα, όσο και αν τα καταφέρνω να ξεπερνώ περίεργες καταστάσεις, δεν κατάφερα πότε να λύσω το θέμα της ομοφυλοφιλίας μου.

Τι παραξενεύτηκες; Μπορείς να κλήσεις τα αυτιά σου, εγώ θα συνεχίσω να σου γράφω και ας μην με ακούεις. Έψαξα σε γνωστούς και φίλους αν υπάρχει αρκετά ανοιχτό μυαλό, να μιλήσω, να το συζητήσω, και πάντα οι αντιλήψεις ήταν παράξενες. Για αυτό και σου γράφω αππαρέ μου! Σε δημιουργώ σαν τελευταία επιλογή.

Το ύφος (προς το παρών) θα είναι καταθλιπτικό, μίζερο, όλο παράπονο, για αυτό καλά κάνεις να μην ακούς αν δεν μπορείς τέτοιους ανθρώπους. Εγώ θα συνεχίσω να σου γράφω. Ξεκινώντας από το απλό παρελθών μου, γιατί απλά "παρών" δεν υπάρχει.

Εγώ σήμερα ξεκινώ να αλλάξω την απόφαση
Εγώ σήμερα ξεκινώ να γνωρίσω τον εαυτό μου
Εγώ σήμερα ξεκινώ να ξεσκονίσω την μνήμη μου, να συνδέσω τα κομμάτια

Εγώ σήμερα ξεκινώ να γίνω εγώ

(παρακαλείτε κάποιος να μου την δώκει που πάνω!)