apparos

Άππαρε, είσαι ακόμα ζωντανός; Έπληξες ή ακόμη;

Η αλήθεια βαριέμαι να σου μιλήσω σήμερα, αλλά λέω να το τελειώσω πριν τα Χριστούγεννα και να αφήσω τον εαυτό μου να κάμει μια προσπάθεια και να ζήσει την ψευδαίσθηση των γιορτών!

Λοιπόν, ο Σεπτέμβρης που ακολούθησε μετά την απόλυση από το στρατό με βρίσκει να ετοιμάζομαι για τις σπουδές. Κάτι έγγραφα, κάτι αναλύσεις κάτι τι-κυπριακά-φαγητά-θα-πάρεις-μαζί-σου-να-τα-φτιάξουμε. Αφού εξοπλίστηκα, επιβιβάστηκα σε ένα αεροπλάνο για την Ελλάδα με τελικό προορισμό τον τόπο σπουδών μου.

Εκεί που πήγαινα δεν γνώριζα κανένα, παρά μόνο κάποιοι άτομα από την περιοχή οπού μεγάλωσα που απλά γνώριζαν και γνώριζα την ύπαρξη τους. Ευκαιρία ήταν να γνωριστούμε και να 'ρθουμε πιο κοντά.

Ακολουθεί η εγκατάσταση εκεί και η εγγραφή στην σχολή. Την πρώτη μέρα της σχολής φροντίζω να δείξω πόσο (υποκριτικά) κοινωνικός είμαι και αφού εντόπισα τους συμπατριώτες μου, γνωριστήκαμε και ανταλλάξομε τηλέφωνα.

Σιγά - σιγά σχηματίστηκαν οι παρέες, όπως ακριβώς και στο λύκειο, με την μόνη διαφορά ότι κάποιοι ήρθαν για σπουδές ανήκοντας ήδη σε κάποια παρέα. Η δική μου παρέα αποτελείτο από εντελώς διαφορετικά άτομα αλλά περνούσαμε καταπληκτικά. Το κοινό μας ότι θέλαμε να ζήσουμε έντονα τις σπουδές και έτσι δεν διστάζαμε να δοκιμάσουμε και να διασκεδάσουμε με τα διαφορετικά ενδιαφέροντα του κάθε ενός! Παράλληλα, μακριά από το οικογενειακό σπίτι τρώγομαι οτιδήποτε από υγιεινό φαγητό και ξεκινήσαμε σιγά - σιγά να βάζουμε βάρος! Όντας ο λεπτότερος έβαλα τα περισσότερα κιλά!

Δυστυχώς οι καταλήψεις που συνέβαιναν στην Ελλάδα οδήγησαν κάποια άτομα της παρέας να δοκιμάσουν την τύχη τους σε κάποια σχολή άλλης χώρας. Έτσι βρέθηκα στο τέλος του πρώτου χρόνου με διαλυμένη παρέα και εκτεθειμένος. Προσπάθησα να ενταχθώ σε κάποια άλλη, αλλά δεν ταιριάξα. Πάντα ακολουθούσα και δεν έκανα πότε πράγματα που με ευχαριστούσαν.

Το θέμα της ομοφυλοφιλίας με απασχολούσε βέβαια. Αφού όμως ξεκίνησα να περνάω καλά με την παρέα, δεν το ζάλισα πολύ. Συνέχιζα να διαβάζω αραιά και που το 10% που ανακάλυψα λίγο πριν απολυθώ και στην πορεία του πρώτου χρόνου των σπουδών μου βρέθηκα μπροστά σε blogs που γράφονταν από ομοφυλόφιλους. Τα διάβαζα περιστασιακά, όποτε ένιωθα την ανάγκη. Εξάλλου για πρώτη φορά μπορούσα να μπω στο μυαλό κάποιου άλλου ομοφυλόφιλου και να δω κομμάτια από την ζωή του. Αν και ένιωθα ανακούφιση και χαιρόμουν για το τι υπάρχει και τι είναι δυνατό για μένα εκεί έξω, στην τελική ήταν ανυπόφορο γιατί αναγκαζόμουν να έρθω σε σύγκρουση με τον εαυτό μου, να σκαλίσω πράγματα και καταστάσεις.

Όσο η παρέα διαλυόταν, τόσο πιο πολλής χρόνος έμενα για να σκεφτώ. Οι σκέψεις οδηγούσαν στην απελπισία και αν λάβεις υπόψη ότι τα δυο χρόνια που πέρασαν ενημερώθηκα για τον θάνατο 3 συμμαθητών μου από το παρελθόν, τα πράγματα ήταν χειρότερα. Κατάλαβα ότι ο θάνατος είναι πιο κόντα από ότι νόμιζα. Και δεν ένιωθα ότι έζησα κάτι αξιόλογο.

Αφήνοντας πίσω τα πιο πάνω μελά για λίγο, το καλοκαίρι που ήρθε ήταν σύντομο, αποτέλεσμα των καταλήψεων. Στην αρχή ήταν ιδιαίτερα ανιαρό αλλά ένα τριήμερο προς το τέλος το κατευχαριστήθηκα. Για πρώτη φορά στην ζωή μου χαιρόμουν καλοκαίρι και ας ήταν ουσιαστικά τρεις μέρες. Ανέμενα με ανυπομονησία να έρθει το επόμενο, με την ελπίδα να περνούσα περισσότερες μέρες κάτι αντίστοιχο.

Ξεκινά η χρονία με εξετάσεις, περνάνε και αυτές, οι προσπάθειες για ενσωμάτωση σε κάποια παρέα ή έστω κάποιο άτομο να ταιριάζουμε απέβησαν άκαρπες. Έτσι καθ' όλη την διάρκεια της χρονιάς φρόντισα να εκμεταλλευτώ το γεγονός ότι βρισκόμουν Ελλάδα και έκανα προσπάθειες να δω και να ζήσω κάποια μέρη της. Κάποιες φορές μόνος· κάποιες άλλες σε διοργανωμένες εκδρομές, κολλητσίδα σε κάποιες παρέες. Βέβαια άσχημα δεν περάσαμε αλλά δεν ένιωθα και ιδιαίτερα άνετος.

Ήταν φανερό ότι ήθελα να αποτάξω την μιζέρια που κουβαλούσα και να ζήσω. Ιδιαίτερα ήθελα να ζήσω τις σπουδές μου γιατί αναγνώριζα ότι τέτοια ευκαιρία δεν νόμιζα ότι θα είχα ξανά στην ζωή μου.

Η κατηφόρα ξεκίνησε όταν αντιλήφθηκα ότι αυτές τις στιγμές που ζούσα δεν τις ευχαριστιόμουν όσο ήθελα. Η ευχαρίστηση μου θα ήταν να τις μοιραζόμουν με κάποιον. Αυτός ο κάποιος ήθελα να είναι ο οποιοσδήποτε, κολλητός, κολλητή, κάποιος φίλος ή φίλη, ένας συγγενής. Άπλα να χαίρεται μαζί μου αυτό που ζω και να χαίρομαι και εγώ μαζί του αυτό που ζει. Αν ζούσαμε τα ίδια ακόμη καλύτερα.

Στην πορεία προς τον πάτο με συντρόφευαν τα γεγονότα του γάμου της Τήλου, η δολοφονία του Σεργιανόπουλου, το σύμφωνο συμβίωσης και πικρόχολες συζητήσεις που συνόδευαν αυτά. Όπου καθόμουν άκουγα κακόγουστα σχόλια για τους ομοφυλόφιλους, έτσι απλά χωρίς να υπάρχει κατεύθυνση της συζήτησης προς τα εκεί. Έφτασα σε σημείο να πιστεύω πως το μεγαλοποιεί ο εγκέφαλος μου και μου φαινόταν ότι όλοι ξαφνικά ασχολούνταν με την ομοφυλοφιλία. Ίσος έτσι να ήταν. Το μονό σίγουρο ότι δεν ερχόμουν σε αντιπαράθεση με το είναι μου από δίκη μου επιλογή, αλλά ήταν συνεχόμενο και καταπιεστικό.

Μέχρι να ΄ρθει το καλοκαίρι, η σεξουαλικότητα μου, μου είχε γίνει εμμονή. Ξεκινούσα την μέρα και δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο. Ότι ενδιαφέροντα είχα δεν με ευχαριστούσαν πλέον. Σκεφτόμουν και την επιστροφή στην πατρίδα και ήξερα ότι θα είχα και όλα τα αρνητικά τις επιστροφής. Οι σκέψεις για το "Επόμενο Καλοκαίρι" ήταν μακρινή ανάμνηση.

Τα πράγματα θα περιπλέκονταν ακόμη περισσότερο, όταν ένα γεγονός που μου συνέβη, πριν κατέβω στην πατρίδα, με αποσυντόνισε εντελώς. Ήταν κάτι που ήθελα διακαώς να μοιραστώ με κάποιον, να συμβουλευτώ, ίσος και να το κυνηγήσω. Μετά από αυτό ήμουν επίσημα σε βαριά κατάθλιψη. Γνώρισα τον χειρότερο μου εαυτό, έκανα πράγματα που δεν πίστευα ποτέ ότι ήμουν ικανός να κάνω, ένιωσα ότι χάνω τον έλεγχο. Με ρωτούσαν τι είχα και εγώ δεν μπορούσα να τους πω. Επέστρεψα τον Σεπτέμβρη πίσω για τις εξετάσεις της σχολής. Δεν ήθελα να μείνω σπίτι, ζήτησα από ΟΛΟΥΣ όσους γνώριζα για να βγαίναμε έξω, ένα περίπατο, ένα καφέ, κάτι, μακριά από το σπίτι και δεν βρέθηκε κάνεις. Οι χειρότερες μέρες μου.

Το παράξενο ότι κάποια άτομα επέστρεψαν με αλλαγμένη συμπεριφορά απέναντι μου. Δεν μπόρεσα να καταλάβω το γιατί.

Μετά τις εξετάσεις, που από πείσμα τα πήγα αρκετά καλά (για να νιώσω ουσιαστικά καλύτερα, ότι δεν είμαι εντελώς άχρηστος), ξεκίνησα γυμναστήριο αφού θεώρησα ότι θα με βοηθούσε στο να εκτονωθώ μιας και ενδιαφέρων για της άλλες μου δραστηριότητες δεν είχα. Ευκαιρία, βέβαια, να ταξινομούσα το λίπος μου σε μυς, μιας και συσσωρεύτηκε αρκετό!

Και να με σήμερα εδώ, να μιλώ μαζί σου άππαρε και να ξεφτιλίζω την ανύπαρκτη ζωή μου διαδίκτυακα. Με κύριο σκοπό να αποκτήσω και πάλι τον έλεγχο του εαυτού μου, να μοιράζομαι τις γαμημένες εμπειρίες μου έστω και κωδικοποιημένες και ίσος αποτρέψω τον εαυτό μου από το να κάμει καμιά ζημιά (μην σου μπαίνουν ιδέες, εγκατέλειψα έτσι σκέψεις εδώ και πολλάαα χρόνια, καλά γυμνάσια. Σε άλλους ζημιά να μεν κάμω).

Και που ξέρεις, μπορεί να ζήσω το δικό μου happy ending. (Πάντα αισιοδοξία!)

Καλά Χριστούγεννα!