apparos

Εξοπλίστου με πολύ υπομονή άππαρε γιατί ακολουθεί δράμα του στιλ "κάπου το έχω ξαναδεί"

Την ηρεμία του καλοκαιριού ακολούθησε το Λύκειο. Νέος χώρος, νέα πρόσωπα, καινούργιες καταστάσεις. Είχα πάρει απόφαση για νέα αρχή, πιο κοινωνικός και πιο προσεχτικός. Δεν είχαμε διδαχθεί ακόμη το "Η πόλις θα σε ακολουθεί" (α ρε Καβάφη) να ήμουν προετοιμασμένος για την συνέχεια.

Γνωριστήκαμε δειλά - δειλά με τους υπόλοιπους συμμαθητές και ξεκίνησαν να σχηματίζονται οι παρέες. Η δίκη μου παρέα ξεκίνησε με 2 αγόρια και 4 κορίτσια. Τα δυο αγόρια ήμασταν εγώ και ο διπλανός, ο οποίος αναζητούσε σχέση με συγκεκριμένη από την παρέα. Ευκαιρία και εγώ να αποφύγω τις ατέλειωτες συζητήσεις για το ποδόσφαιρο και για γκόμενες με υπόλοιπους συμμαθητές. Βέβαια οι συζητήσεις τους ήταν περισσότερο του στιλ:
"Πότε θα βάψω τα νύχια μου, τι χρώμα τα μαλλιά μου;"
"Κούκλος ο απέναντι" (σε παρακαλώ...)
"Αγόρασα αυτό και αυτό"
Μεταξύ τέτοιων συζητήσεων που αυτομολούσα ακούγοντας τες, υπήρχαν και πιο γενικές όπως:
"Ωραία ταινία"
"Βλάκας ο καθηγητής"
"Γαμήθηκε η τάδε" (Ε τι νόμιζες;)
Έτσι περνούσαν τα διαλείμματα. Κατά την διάρκεια των μαθημάτων κάναμε αρκετές μαλακίες, δοκιμάζοντας τις αντοχές του συστήματος.

Από την δική μου πλευρά δοκίμασα το σύστημα με πιο παρατραβηγμένο τρόπο, για να αηδιάσω στο τέλος από το πόσο εύκολα απομακρύνονται υπεύθυνα άτομα, υποτίθεται, από τα προβλήματα. Γενικά έχω την τάση να προκαλώ και να δοκιμάζω άτομα και καταστάσεις. Μην φανταστείς τίποτα τραγικό, απλά και μόνο για να ανακαλύψω την πραγματική τους φύση και να προστατευτώ όσο καλύτερα μπορώ.

Φυσικά τα αποδυτήρια πριν και μετά την γυμναστική ήταν ένα μαρτύριο. Ορμόνες να κυλούν στο αίμα και ημίγυμνα κορμιά συμμαθητών μου; Πως συγκρατιόμουν ακόμη το έχω απορία!

Ως εδώ ωραία, δεν λέω. Όπως προχωρούσε το πρώτο τρίμηνο ξεκίνησαν δειλά - δειλά τα πρώτα σχόλια. Γκέι πάνω, γκέι κάτω. Το χαρακτηριστικό αυτό παραλήπτες είχε αρκετούς στα πλαίσια (κακόγουστου) αστείου μέσα στον χώρο της τάξης. Κάποια άτομα το χρησιμοποιούσαν λίγο εντονότερα στο πρόσωπο μου (ή απλά μου φαινόταν για προφανείς λόγους). Η αντίδραση μου τι άλλο από την αναμενόμενη. Βάζω από το ένα βγάζω από το άλλο. Τώρα θα με πείραζε που ήταν σε πιο γενικό πλαίσιο;

Όλα καλά και άγια χωρίς να ψάχνω τίποτε ιδιαίτερο. Εξάλλου έκανα απλά υπομονή να περάσουν τα χρόνια. Ε δεν πέρασα έτσι τα χρόνια. Προς το τέλος του εξαμήνου δέχτηκα την (όχι και τόσο) τραγική και μοναδική ομοφοβική, λεκτική (;) επίθεση στην ζωή μου.

Η αίθουσα της τάξης ήταν στον πρώτο όροφο και εγώ βρισκόμουν στην αυλή από κάτω με γνωστό μου άτομο και την δίκη του παρέα. Ξαφνικά ακούω από το παράθυρο κάποιον να φωνάζει επανειλημμένα, με ένταση και σε ύφος αστείου-χλευασμού

"Άππαρε είσαι πούστης" (όχι εσύ ρε άππαρε, το όνομα μου βαλε εκεί)

Επιστράτευσα όλη την εξυπνάδα μου και δεν αντέδρασα καθόλου. Δεν άλλαξα χρώμα, και το μόνο που έκανα ήταν να γυρίσω το πρόσωπο μου προς το άτομο που φώναζε. Ότι έκαναν όλοι δηλαδή. Περίμενα ότι μετά από την 2η φορά θα σταματούσε, άλλα συνέχιζε. Παρατηρούσα τα άτομα απέναντι μου να προσπαθούν να εντοπίσουν το στόχο της επίθεσης, ρωτώντας ποιος είναι αυτός. Ευτυχώς το άτομο δίπλα μου δεν αντέδρασε υπερβολικά και αφού δεν ήμουν γνωστός στο σχολείο, οι προσπάθειες τους να με εντοπίσουν και να στιγματιστώ δεν πέτυχαν.

Το μυαλό μου είχε θολώσει, δεν θυμάμαι αν είχε σταματήσει τις φωνές αλλά μετά από εύλογο χρονικό διάστημα έφυγα από το σημείο σιγά - σιγά κατευθυνόμενος προς τις σκάλες. Όταν είχα φτάσει πλέον ο θυμός έβγαινε προς τα έξω. Ανέβαινα πέντε - πέντε τα σκαλιά και όταν έφτασα στην αίθουσα αδυνατούσα να τον εντοπίσω. Ρωτούσα ουρλιάζοντας "Πούντον, πούντον" έχοντας την απορία πότε κατάφερε να φύγει. Σε κάποια φάση τον εντόπισα να κρύβετε πίσω από ένα θρανίο και όταν προσπάθησα να τρέξω προς το μέρος του ένιωθα χέρια να με κρατούν. Μη μπορώντας να εκτονωθώ χτυπώντας τον, φώναζα και πάνω κάτω τον ρωτούσα πότε τον πρόσβαλα με τέτοιο τρόπο για να μου κάνει το ίδιο. Ότι τα αστεία που γίνονταν μέσα στην τάξη καμία σχέση δεν είχαν με αυτό που μόλις έκανε.

Το θέμα ξεχάστηκε, και από εκείνη την μέρα δεν ξανακούστηκε κάποιο σχόλιο παρά μόνο κάποιες σπόντες από άλλο άτομο. Με τον συγκεκριμένο δεν ξανανταλλάξαμε κουβέντα εκτός μιας φοράς που τον χαιρέτησα ψυχρά και ίσος στο μέλλον αναφερθώ ξανά σε αυτό τον "αναγκαστικό" χαιρετισμό...

Το τραγικό είναι ότι τα επόμενα χρόνια το gaydar μου χτυπούσε κόκκινο για τον συγκεκριμένο όπως και αυτόν με τις σπόντες. Δεν μπορώ παρά να πιστεύω και εγώ ότι πιο επικίνδυνοι είναι οι ομοφοβικοί ομοφυλόφιλοι. Ίσος αισθάνονται καλύτερα όταν επιτίθενται σε άλλους. Ίσος νομίζουν ότι προστατεύουν τον εαυτό τους δηλώνοντας ότι αντιπαθούν... τους εαυτούς τους.

Τελειώνει το τρίμηνο και προχωράμε στο δεύτερο. Δεν είχα ορέξεις για κοινωνικότητα και το μόνο που περίμενα ήταν να επιστρέψω σπίτι και στον υπολογιστή για να ασχοληθώ με αυτά που με ευχαριστούσαν περισσότερο.

Μια συνηθισμένη μέρα κάτι υπάρχει διαφορετικό στο σπίτι. Δεν ήταν το δικό μας "συνηθισμένο". Μετά από δυο μέρες ανακαλύπτουμε τι είχε συμβεί. Κάποιος που θέλει να ονομάζετε εκπαιδευτικός με μια μόνο του πράξη γκρέμισε κόπους και μόχθους 15+ χρόνων. Το σπίτι ήταν ανάστατο και οι γονείς έτρεχαν να σώσουν ότι σώζετε και να τιμωρηθεί ο ένοχος πριν κάνει επιπρόσθετη ζημιά.

Αποσυντονισμένος από την κατάσταση δεν με ενδιέφερε τίποτα, οι κάνονες της ζωής ήταν ξεκάθαρη: Επιβιώνει ο ισχυρότερος. Όποιος δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία, αν κρυφτεί ίσος και γλιτώσει.

Τελειώνει το δεύτερο εξάμηνο και εκεί που περίμενα οι βαθμοί να πιάσουν πάτο δεν βλέπω καμιά αλλαγή. Στην συνάντηση καθηγητών που ακολούθησε φάνηκε το γιατί. Ή κάποιος ενημέρωσε για την κατάσταση ή κάποιος υποψιάστηκε τι συμβαίνει.

Με μια καθηγήτρια, που εκτιμούσα ιδιαίτερα την αγάπη της στο επάγγελμα, γίνετε ειλικρινής συζήτηση με την μητέρα μου και εμένα. Φαίνεται, λέει, ότι κάτι με απασχολεί και μου δίνουν την ευκαιρία να ανακάμψω (μη χέσω). Παράλληλα ξεστομίζει ένα ωραίο "Ο άππαρος χαμογέλα στους καθηγητές όταν του μιλούν και αυτοί το παρεξηγούν". Τι θέλει να πει ο ποιητής; Το μήνυμα ελήφθη, οκ, σας κάνω το χατίρι. Θα έχω ψυχρή φάτσα μην σας ξινίζω τ 'άντερα κάθε φορά που μου απευθύνετε το λόγο. Θα έχω την θλίψη ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μπας και μου κάνετε το χατίρι και το επόμενο εξάμηνο. Εξάλλου το κολόχαρτο της πρώτης Λυκείου θα μου φανεί ιδιαίτερα χρήσιμο. Θα βάλω και μερικά κιλά γιατί στις γυναίκες δεν αρέσουν οι κοκαλιάρηδες, όχι αππαρε πες μου, ήταν κουβέντα αυτή;

Άππαρε συγχύστηκα, ήδη έφτασα σε μήκος την προηγούμενη συνομιλία μου μαζί σου, συνεχίζω άλλη φορά. Ελπίζω να προλάβω την αναδρομή στο παρελθόν και την τελειώσω πριν τα Χριστούγεννα.