28 Μαΐ 2009

Coming out

Mark Tewksbury: 1|2|3

Ίσως από τα σημαντικότερα πράγματα που μπορείς να κάνεις για να νιώσεις ελεύθερος.

Μια διαδικασία που σε κάνει να νιώσεις ένα βάρος να φεύγει από πάνω σου.

Τόσο σημαντική, που η πρώτη φόρα, καθορίζει τις επόμενες. Όταν το τέλος της διαδικασία βρει μια θετική αντιμετώπιση. Παίρνεις θάρρος και συνεχίζεις παρακάτω! Όταν δεν πάει και τόσο καλά η διαδικασία. Νιώθεις την βαρύτητα να μεγαλώνει και το φορτίο σου να σε κουράζει περισσότερο.

Τουλάχιστον όταν αυτή η πρώτη φόρα γίνει με δική σου πρωτοβουλία, γνωρίζεις ότι βρήκες το θάρρος, ότι δεν είσαι τόσο αδύνατος. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Όταν εξαναγκάζεσαι, είτε με απειλές είτε λόγο καταστάσεων, δεν είναι τόσο ευχάριστο. Τουλάχιστον όμως έχεις κάποιο χρόνο και προετοιμάζεσαι.

Όταν όμως μαθαίνεται χωρίς την θέληση σου, χωρίς να το γνωρίζεις, τα αισθήματα δεν είναι και τόσο ευχάριστα. Ακόμη χειρότερο όταν η αντιμετώπιση που συναντάς δεν είναι και τόσο καλή.

Γιατί σε ζαλίζω. Επειδή οι γονείς του Salonika3 μάθανε για αυτόν χωρίς την θέληση του. Μου ζητείσαι να μεταφέρω το γεγονός. Μέσα σε τέσσερις γραμμές ενημέρωσε πως η πληροφορία αυτή έφτασε κοντά τους μέσω του blog και ότι του τα έχουν κόψει όλα, ότι και αν σημαίνει αυτό.

Θα πρέπει, λέει, να "αλλάξει" για τα μάτια τους ενώ αυτό που ενοχλεί περισσότερο είναι η έκφραση του "eimai poli distixismenos..."

Χωρίς να γνωρίζω περισσότερες λεπτομέρειες, δεν πιστεύω πως τα πράγματα είναι τόσο άσχημα. Ότι απλά είναι το πρώτο σοκ, μαζί με την όλη αναστάτωση της μετακόμισης. Απλά κουράγιο και τα πράγματα πάντα καλυτερεύουν.

Οι γονείς δεν θέλουν το κακό των παιδιών τους. Κάνουν αυτό που θεωρούν καλύτερο για αυτά. Αν όμως νομίζουμε πως τα πράγματα βγαίνουν εκτός ελέγχου, τότε ζητάμε βοήθεια και δεν ντρεπόμαστε για αυτό.

Αν το διαβάζεις μικρέ, κουράγιο! Τα πράγματα θα καλυτερέψουν! Δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα!

Υ.Γ. Δεν έχει ζητήσει βοήθεια και ελπίζω να έχει επικοινωνήσει και με άλλους. Οι πιο έμπειροι λογικά θα γνωρίζετε αν χρειάζεται και πως να στηρίξετε.

23 Μαΐ 2009

Ευθεία

The Art of Being Straight (2008)


Όχι, δεν πρόκειται για αμερικανιά, καθόλου!


Smart, handsome, twenty-three-year-old Jon (Jesse Rosen) has just moved to Los Angeles from New York, ostensibly “taking a break” from his longtime girlfriend. He moves in with college bro Andy (Jared Grey), whose pals incessantly do that kind of “That is so gay” banter that’s essentially harmless — unless you’re the only gay guy in the room. Jon is hardly comfortable discussing his shifting Kinsien scale placement with them, and his new job as bottom-rung gofer at a major ad agency is fraught with sexual tension as a studly boss (Johnny Ray Rodriguez) barrages him with thinly veiled come-ons. Infamous among his buddies as a womanizer, Jon is more surprised than anyone when he ultimately falls for his boss’ seductive charms, which sends him spiraling into a world of sexual confusion. Meanwhile, he becomes re-acquainted with Madeleine (Rachel Castillo), a friend from college, who has recently chosen to become a lesbian. She falls for the affections of a man….until his wandering eye and casual maltreatment cause her to remember why she gave up men in the first place. Ultimately, each of the friends discovers that acceptance in modern American society is not as difficult as they thought, that social mores no longer dictate who we are and that each decision you make has a direct affect on your identity.


7 Μαΐ 2009

Αφιερωμένο
(ourselves included)

Humpday (2009)

4 Μαΐ 2009

Φαντάστου μια κάμερα.
Τραβάει αστυνομικούς.
Όχι πολλούς, δυο-τρεις.
Σε κάθε σκήνη διαφορετικοί.

Μπουκάρουν σε σπίτια.
Απλά να δείχνει το σπάσιμο της πόρτας.
Άντρες, δύο.
Κάθε σκηνή διαφορετικοί.
Στο πάτωμα.
Μόνο με ένα μποξεράκι, ένα σώβρακο
Να τους περνούν χειροπέδες.

Έπειτα η σκηνή αλλάζει.
Ένα μεγάλο δωμάτιο.
Ένας θάλαμος καλύτερα.
Όπως αυτούς του στρατού.
Με κρεβάτια.
Ακριβώς όπως του στρατού.

Οι γυμνοί άντρες εκεί.
Με το μποξεράκι, το σώβρακο.
Μόνο.
Κάποια έχουν ένα υγρό σημάδι.
Μπροστά.
Ξαπλωμένοι, στα κρεβάτια.
Δεμένα τα χέρια.
Μαζεμένοι

Μετά.
Έξω.
Παρατεταγμένοι
Η πλάτη τους στον τοίχο.
Απέναντι τους άλλοι άντρες.
Στρατιωτικά ντυμένοι.
Ακολουθούν παραγγέλματα.

Το δεξί του χέρι σχηματίζει γροθιά.
Η γροθιά καταλήγει με δύναμη.
Στο στήθος, στην περιοχή της καρδιάς.

Ο άντρας σπαράζει από πόνο.
Σωριάζεται.
Το ίδιο και οι άλλοι.

Φαντάστου τώρα όλο αυτό.
Στην τηλεόραση.
Απέναντι να βλέπει ένα παιδί.
Όχι μεγαλύτερο από 10

Και πάνω δεξιά.
Στην εικόνα.
Ένα λογότυπο.
Euronews
Και κάτω αριστερά.
"No comments"

Άππαρε, το φαντάστηκες;
Το είδες;
Ξέρεις τι ήταν;
Τρέμω

1 Μαΐ 2009


Buy the album here

Καλό Μήνα!