12 Ιαν 2011

Με το που τελείωσε η προβολή της ταινίας Never Let Me Go, ένοιωσα απίστευτα μόνος...

Σαν ταινία, μπορώ να πω ήταν άριστη για τα γούστα μου! Σκηνοθεσία, σενάριο, ερμηνείες, φωτογραφεία, μουσική επένδυση. Αναφέρω πως η ταινία βασίζετε σε βιβλίο!

Είπε πολλά, απίστευτα πραγματικά και ας ανήκει στην κατηγορία επιστημονικής φαντασίας.

Θα κρατηθώ σε ένα, στο πως αναπτύσσονται συναισθήματα, ο έρωτας, η αγάπη, η ζήλια, το μίσος. Όλα κρατάνε σε διάρκεια χρόνου. Συναισθήματα αναγνωρίσιμα που μπορούμε ή δεν είμαστε ικανοί να νιώσουμε, να ζήσουμε.

Αυτό που με τρομάζει, ότι αυτοί οι έντονοι συναισθηματισμοί, ξεκινάμε από νεαρές ηλικίες και ωριμάζουν με το χρόνο. Με άτομα που βρίσκονται στο περιβάλλων μας. Δεν ξέρω γιατί αλλά το θεωρώ δύσκολο να νιώσεις έτσι για πρόσωπα που μπαίνουν αργότερα στην ζωή σου και πόσο μάλλον να κρατήσει αυτό που νιώθεις σε βάθος χρόνου.

Σκέφτομαι και ξανά-σκέφτομαι πόσο αφύσικα θα μπορούσε η δική μας κατηγορία ανθρώπων να γνωρίσει και να ζήσει κάτι τέτοιο. Να αγαπήσει, να πληγωθεί, να αγαπηθεί, να πληγώσει...

Και πόσο αδύνατο είναι να βιώσει και να δεθεί με έναν άνθρωπο της παιδικής του ηλικίας.

Το λέω αυτό, γιατί φαντάζομαι όπως εγώ, έτσι και εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές έχεις φίλους και γνωστούς, που είναι μαζί από μικρή ηλικία. Ναι μεν με τα πάνω τους, με τα κάτω τους, αλλά μαζί, αγαπημένοι, με επιλογή, καθαρά δική τους. Πόσο μάλλον να είσαι εσύ ένας τέτοιος φίλος, γνωστός!

"Κλείνω" αναφέροντας πως η ταινία μου έφερνε συνέχεια στο μυαλό την ταινία Atonement. Με αναστάτωσε συναισθηματικά και δεν είχα που να απευθυνθώ, παρά εδώ, σε αυτό τον χώρο που με λύτρωσε :)