apparos

Ποιος θα μου το έλεγε.

Κάθομαι στο ίδιο σημείο που καθόμουν ένα ακριβώς χρόνο πριν. Όλα είναι σχεδόν τα ίδια, φαίνονται τόσο μα τόσο διαφορετικά.

Σε λίγες ώρες το τυχερό φλουρί του 2009 θα πάψει να έχει την μαγεία. Μια μαγεία που σε κάνει να πιστεύεις πως όλα θα σου πάνε καλά!

Υποσχέθηκα απολογισμό, κυρίως για μένα αλλά και για εσάς, που με ακούσατε, με συμβουλέψατε, πειράξατε, δώσατε θάρρος και τόσα πολλά άλλα που δεν μπορώ να εκφράσω.

Θυμάμαι ενάμιση χρόνο πριν, το καλοκαίρι του '08 με την βοήθεια του reader ξεκίνησα να διαβάζω πλέον εντατικά blogs με κυρίως gay θεματολογία. Ζούσα μέσα από αυτά, μιας και φοβόμουν να ζήσω κάτι δικό μου.

Η τύχη όμως μου επιφύλασσε άλλα. Αυτά τα άγνωστα για μένα συναισθήματα, οι μοιραίες συναντήσεις, θα μου προέκυπταν. Ένιωσα τόσο οικία και τόσο όμορφα με έναν άνθρωπο που γνώρισα για 24 ώρες, που τον επόμενο διάστημα ήμουν σε μια φάση παράνοιας.

Η ιδέα να ξεκινήσω και εγώ ένα δικό μου, προσωπικό χώρο, ξεκίνησε να τριγυρίζει στο μυαλό μου. Κάπου στο Νοέμβρη ξεκίνησα να επεξεργάζομαι την ιδέα, για το πως θα το πάσαρα. Βλέπετε, ήθελα να ακουστώ, έτσι ήταν σημαντικό για μένα να προσφέρω κάτι ελκυστικό.

Γνώριζα πως το γράψιμο μου δεν είναι και το πιο σπουδαίο, έτσι έψαχνα πίσω από τα blogs τα οποία διάβαζα, τι χαρακτήριζε το κάθε ένα, τι μου άρεσε και τι ήταν αυτό που σε προσέλκυε να το διαβάζεις.

Κατάλαβα για πρώτη φορά πως ο όρος μάρκετινγκ παίζει σημαντικό ρόλο! Κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα του άππαρου, κάποιο στον όποιο να μιλάω. Κάθε φορά διαφορετικός. Μια εγώ, μια εσύ, μια αόριστη φιγούρα. Για μένα προσέφερε μια άμεση επικοινωνία.

Αφότου βρήκα το όνομα, έμενα να βρω κάποιο θέμα και να αποφασίσω την δομή την οποία θα είχε. Προτίμησα κάτι απλό, για να μην τα μπλέξω και για να δώσω το βάρος στις αναρτήσεις. Θεματάκι είχα και με την λίστα με τα blogs τα οποία διάβαζα. Ήταν τόσα πολλά και δεν ήθελα να ξεχωρίσω τα αγαπημένα μου, έτσι προτίμησα να μην βάλω καθόλου.

Βέβαια μαζί με το όνομα, για ταυτότητα, χριζόταν και ένα αβαταρ. Θυμάμαι τις ώρες που έψαχνα στο ιντερνετ για να βρω κάτι σχετικό και παράλληλα ελκυστικό. Η επιλογή μου τελικά ξεχώρισε μιας και ταίριαζε γάντι! Προκλητικό, σχετικό και ωραίο!

Έμενε πλέον το τι θα έγραφα. Ήξερα πως ήθελα να πω την δική μου ιστορία, το δικό μου προσωπικό "δράμα" και πως το βίωσα. Γνώριζα πως αυτό θα ήταν μόνο ένα μικρό κομμάτι και σημασία είχε το τι θα έκανα μετά. Έτσι αποφάσισα να ξορκίσω το κακό πριν μπει το 2009, καταγράφοντας χρονικά το παρελθών μου. Σαν ιδέα βεβαίως μου κώλυσε το "μυστήριο ύφος". Για αυτό και το κενό προφίλ και η αποκάλυψη σιγά-σιγά και χρονικά του εαυτού μου.

Αρχές του Δεκέμβρη του '08 θα ξεκινούσα να αναρτώ τα πρώτα κείμενα, όμως τα γεγονότα αυτού του μήνα δεν μου επέτρεψαν. Το θεωρούσα παντελώς άστοχο και βεβαίως το συμβάν αυτό μου θύμιζε για πολλοστή φορά την τραγικότητα της πραγματικότητας και συγκεκριμένα το πως ένας άνθρωπος παίρνει το νόμο στα χέρια του για να επιβάλει την δική του λογική. Οι συνειρμοί μου δεν καθησύχαζαν τους φόβους μου!

Έτσι στις 14/12 αναρτώ το πρώτο κομμάτι και την υπόσχεση μου για το 2009. Η "εορταστική" ατμόσφαιρα που προσέφερε το τέλος του '08 μου έδωσε την ευκαιρία να αφήνω τις ευχές μου σε όποιο blog διάβασα, κάνοντας διαφήμιση και δείχνοντας το παρόν μου! Ήταν ξεκάθαρη η ανάγκη μου να ακουστώ! Βέβαια αυτό ήταν κάπως εθιστικό γιατί όσο και αν προσπάθησα αργότερα να το μειώσω, δεν τα κατάφερνα!

Και αφού μοιράστηκα το παρελθόν μου, το 2009 με βρήκε να προσπαθώ με πολλά σκαμπανεβάσματα να βάλω μια τάξη στην ζωή μου. Μέσα σε αυτό τον χρόνο κατάφερα να πω για πρώτη φορά σε άνθρωπο για την σεξουαλικότητα μου. Μοιράστηκα τα προβλήματα μου και σταδιακά τα έβαλα σε μια σειρά. Εμπιστεύτηκα τα μυστικά μου σε φίλους, γνώρισα νέους ανθρώπους και έκανα νέες φιλίες. Μπήκα σε μια διαδικασία "σχέσης". Φλέρταρα, με φλέρταραν. Πλήγωσα και πληγώθηκα!

Και όλα αυτά τα χρωστάω κυρίως σε αυτό εδώ τον χώρο. Γιατί αυτό ήταν το πρώτο λιθαράκι, αυτός ήταν ο καθημερινός έλεγχος, εδώ μοιραζόμουν τους στόχους μου. Αρκετές φορές μπήκα στην διαδικασία να κάνω πράγματα απλά για να γράψω εδώ.

Όσο δύσκολο φαινόταν πριν, τόσο "εύκολο" φαίνεται τώρα. Θέλει πολύ κουράγιο, πολύ θέληση και ανθρώπους να σε στηρίξουν. Χαίρομαι που τα κατάφερα. Και όχι, δεν εννοώ πως κατάφερα να στρώσω την ζωή μου. Άπλα κατάφερα να μπω στην διαδικασία να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά. Αντιμετώπισα πολλές φοβίες, έκανα πράγματα που ήθελα.

Δρόμος μπροστά μακρύς. Έχω πολλά να στρώσω και σίγουρα πολλά θα μου προκύψουν.

2010 ε;

Ας είναι το μισό του 2009.

Υγεία πάνω από όλα.

Στόχους δεν έχω ακριβώς. Έχω αλλάξει τόσα πολλά στην ζωή μου, στην καθημερινότητα μου που πραγματικά δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι.

Ξέρω ότι θέλω και επιθυμώ ένα πράγμα. Να ζήσω κάποια συναισθήματα. Πόσο έτοιμος για αυτά δεν γνωρίζω αν είμαι. Δεν είναι και κάτι που μπορείς να επιδιώξεις, παρά μόνο να αφήσεις την πόρτα ανοιχτή.

"Αφού τα κατάφερα εγώ, σίγουρα μπορείς και εσύ"

Ακόμη και τώρα αυτή η φράση μου ακούγετε αστεία, δεν μπορώ να την πω σε κανέναν. Όσο είσαι στο ντουλάπι, στο άγνωστο, στον φόβο, δεν διανοείσαι για κάτι πάρα πέρα. Δεν ξέρω αν όντως χιάζετε θάρρος. Τουλάχιστο προσωπικά δεν ένιωσα να είχα θάρρος. Απλά οι καταστάσεις με σπρώξαμε. Σαν να σε σπρώχνουν από το αεροπλάνο για ελεύθερη πτώση, χωρίς την θέληση σου. Άλλα στο αεροπλάνο όμως μπήκες επειδή το ήθελες.

Μια ανόητη πράξη. Ή μένεις στο όριο του γκρεμού, μόνος, ή αποφασίζεις να το ρισκάρεις. Πέφτεις, και αν πέσεις στα μαλακά καλώς, αν πέσεις και τσακιστείς...

Και να τσακιστείς, ΔΕΝ θα πεθάνεις, θα αναρρώσεις, θα δυσκολευτείς, αλλά σίγουρα δεν θα 'σε μόνος.

Σας ευχαριστώ για το τόσο σημαντικό δώρο που μου κάνατε.

Τον εαυτό μου.

Αφού μας ξεσκίστηκε το στήθος (κοτόπουλο) και σαν ανώριμα που είμαστε ενημερώσαμε την παρέα για το "κακό" που μας βρήκε, γράψαμε και τον πόνο μας να τον διαβάζει ο άππαρος...

Ακολούθησε υπερπροσπάθεια να μας πάρει ο ύπνος μπας και σταματήσουμε να σκεφτόμαστε αλλά μάταια!

Έξω από τα ζεστά σεντόνια. Αναμονή μπροστά στον υπολογιστή. Άγρια χαράματα μήπως και πετύχουμε καμιά ψυχή να κλαφτούμε. Ο άτυχος του λαχνού μας έκανε παρέα μέχρι που λάλησε ο κόκορας και χτύπησε βάναυσα το καμπαναριό.

Ευτυχώς μας πήρε ο ύπνος για 'κανα τρίωρο, μόνο που όταν σηκωθήκαμε εξακολουθούσαμε να έχουμε διχασμένο μυαλό και άρα συνεχίζουμε να γράφουμε στον πληθυντικό. Ένα άτομο ανέλαβε να εκτελέσει υποχρεώσεις επαγγελματία οδηγού και προσωπικού εξομολογητή.

Κάτι υποχρεώσεις που ευτυχώς έμειναν για σήμερα και είχαμε κάτι να ασχοληθούμε. Βέβαια με τέτοιο μυαλό πήραμε λάθος χαρτιά, άλλη κάρτα και λιγότερα χρήματα. Πως και δεν με έβρισε ο σοφέρ-εξομολογητής το έχω ακόμη απορία!

Ακολούθησε ο πικρός καφές της παρηγοριάς και το παράπονο να ρέει ασταμάτητο. (?!?!)

Μεσημεριανό με φίλους οι οποίοι απορούσαν τι στραβό είχε η μαγειρική τους και δεν την τιμήσαμε δεόντως.

Τέλος αφού έκανα ένα κύκλο μεταξύ τεσσάρων φίλων, επέστρεψα σπίτι όπου και κάνω την ψυχοθεραπεία μου κοντά σου άππαρε μου!

Υ.Γ. Το να μπορείς να έχεις άτομα να σε ακούσουν και να σε ανεχθούν είναι ανεκτίμητο. Η τεράστια διαφορά με το παρελθών.

Φαίνεται κάποιος με καταράστηκε για να σου μιλάω άππαρε μου!

Τώρα είμαι καλά! Πριν 2 ώρες ήμουν χάλια! Χε χε

Τι έγινε ε; Τίποτα τρομερό μην ανησυχείς. Άπλα έπεσα θύμα του "έρωτα" χωρίς ανταπόκριση! Και ποιος δεν έπεσε!

Μόνο και μόνο άππαρε μου που ασχολούμαι με τέτοιο θέμα κάθε άλλο παρά πρόοδος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί! Ναι! Να ασχολούμαι με ερωτικά!

Λοιπόν, πως και έγινα χάλια, γιατί απλά επισημοποιήθηκε η υποψία-φοβία που είχα για μια κατάσταση και ένιωσα επίσημα προδομένος. Και το άσχημο ότι πλέων μπορώ να πίσω φίλους (που αυτή την φόρα πρόκειται για πραγματικούς φίλους) ότι δεν έπραξα λανθασμένα και έτσι δεν μπορούν να με καθησυχάσουν με το παραμύθι της υπομονής!

Η πλάκα ότι προσπαθώ να εξηγήσω με την λογική μου τα γεγονότα που απλά δεν μπορούν να εκλογικευτούν γιατί η λογική σε αυτές της καταστάσεις έχει δευτερεύον ρόλο. Απλά η προσπάθεια να δεις τι πήγε στραβά για να το αποφύγεις στο μέλλον. Να ικανοποιήσεις τον εγωισμό σου και να διαχειριστείς όλα τα αισθήματα που σου βγαίνουν.

Θυμός
Απογοήτευση
Απορία
Ζήλια

Ξέρω σίγουρα τουλάχιστο πως από την πλευρά μου συμπεριφέρθηκα άψογα. Λίγη πίεση ίσως, που ακόμη και τώρα μου φαίνεται ήταν απαραίτητη. Το μάθημα που πήρα ήταν να εμπιστεύομαι περισσότερο τα δικά μου ένστικτα, έστω και αν τα ένστικτα τρίτων, πιο αντικειμενικών, έλεγαν αυτά που θα ήθελα να ισχύουν. Και αυτό πάλι σχετικό γιατί κάποια άλλα άτομα μου έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου.

Δεν το μετανιώνω όμως. Πίστεψα πως άξιζε, ίσως και να αξίζει ακόμη. Πήρα το θάρρος και το κυνήγησα. Εξωτερίκευσα για πρώτη φόρα τα δικά μου συναισθήματα, το δικό μου ενδιαφέρων. Ξεπέρασα την φοβία και ήμουν εκτεθειμένος στον άλλο, στις δικές του ανασφάλειες και στον δικό του τρόπο χειρισμού.

Αυτή την φορά έπεσα θύμα της ανωριμότητας και της υπερβολικής ευγένειας (ξέρω τι λέω :P)

Πόνεσε αρκετά γιατί η "ιστορία" είχε την δομή που θα προτιμούσα. Ξεκίνησε χωρίς την πονηράδα, χωρίς τα ένστικτα να είναι αδάμαστα. Επένδυσα σιγά σιγά, περιμένοντας το κατάλληλο σημάδι κάθε φορά. Και τώρα απλά επιβεβαιώνω τον κανόνα, ο οποίος σαν πραγματικότητα δεν μου αρέσει.

Όσο και αν λέω τώρα πως δεν θέλω να επενδύσω ξανά και απλά να επιστρέψω στην ασφάλεια της ρουτίνας, ξέρω πως κάποτε στο μέλλον, με προϋπόθεση την υγεία βέβαια, θα την "ξαναπατήσω" :P

Στο τέλος της μέρας βλέπω πως δεν είμαι απλά ένας παρατηρητής και ότι έχω στο πλευρό μου ανθρώπους πρόθυμους να ασχοληθούν μαζί μου, να με ακούσουν και να με προστατεύσουν παρά τις "εμπιστευτικές" πληροφορίες που έχουν λάβει.

Εμπιστοσύνη.

Μπορεί να μην το ξέρετε αλλά κρατάτε την ελπίδα μου ζωντανή.

Υ.Γ. Άππαρε ξεκόλλα, δεν έσσει λογική, μεν το ψάχνεις άλλον. Κοίτα να προστατέψεις τον εαυτό σου!

Υ.Γ.2 Ευχαριστώ το προφυλακτικό για την παρότρυνση του να δούμε την ταινία (500) Days of Summer! Την είδα την καταλληλότερη στιγμή και φάση αυτής της περιπετειούλας μου!

Ούτε την επέτειο μου δεν πρόλαβα!

Και να πεις ότι είναι βαρυφορτωμένο το πρόγραμμα μου, κάθε άλλο!

ΕΕΕΕΕΕ. Σε εσένα μιλάω βλάκα. Ναι ναι σε εσένα άππαρε μου! Εκλείσαμε χρόνο μαζί!

Σου χρωστάω τόσα. Μάλλον όχι, δεν σου χρωστάω τίποτα! Μαζί προσφέραμε, μαζί λάβαμε! Και κυρίως την ψυχική μας υγεία.

Το 'χα σκοπό στην ενηλικίωση μας να σου κάνω έναν απολογισμό. Στο υπόσχομαι για το άμεσο μέλλον. Μέσα σε αυτόν, είμαι σίγουρος, θα βρεις κουράγιο παρακάτω!

Χαίρομαι. Και χαίρομαι γιατί κράτησα την υπόσχεση μου. Είμαι εγώ.

Υ.Γ. Χεχε, προσοχή γιατί εκατάντησα ψώνιο! :P

...ή ακόμη να το συνειδητοποιήσω.

Θα ακολουθήσει δεξίωση για τα συγχαρητήρια.

Παράνυμφοι ευπρόσδεκτοι.

Τους τελευταίους μήνες αυξήθηκαν τα άτομα με διαφορετική σεξουαλικότητα που γράφουν για τις περιπέτειες τους και κατάγονται από Κύπρο.

Δεν μπορεί παρά να με χαροποιεί το γεγονός γιατί πολύ απλά δίνουν το παρών τους και μια ματιά εκ των έσω για το τι συμβαίνει στη Κύπρο.

Σε συνδυασμό με τους ξενιτεμένους μας και τους σπουδαστές που επέστρεψαν στα πάτρια εδάφη για το καλοκαίρι και μας έκαναν την τιμή να μοιραστούν μαζί μας προσωπικές τους στιγμές, συναισθήματα και σκέψεις, σχηματίστηκε μια λιγότερο θολή εικόνα. Ότι δεν είναι μόνο κρυφό και ενοχικό σεξ. Ότι ναι, υπάρχει και φλερτ, και σχέσεις, και απενοχοποιημένο σεξ, και πολύ πολύ δράμα και όλα τα καλά που περιέχει το πακέτο με τις ανθρώπινες σχέσεις όλων των ειδών.

Προσωπικά το καλοκαίρι δεν το κυνήγησα τόσο ώστε να μπορώ να μοιραστώ και εγώ κάτι αντίστοιχο. Έκανα κάποια πράγματα που δεν έκανα ποτέ, όπως το να γνωρίσω για πρώτη φορά στην Κύπρο άτομα με ίδιες σεξουαλικές προτιμήσεις και να μοιραστούμε ανησυχίες και βιώματα.

Μπήκα και στο πειρασμό να εκτεθώ περισσότερο άλλα φάνηκε πως δεν το ήθελα αρκετά!

Ναι καλά κατάλαβες, αυτός.

Λοιπόν, λοιπόν, λοιπόν. Κανονικά τώρα εγώ έπρεπε να διαβάζω αλλά αυτό αξίζει να το αναφέρω!

Θυμάστε τον τύπο; Ξαναχτύπησε!

Εκεί που καθόμασταν το βράδυ με ρωτάει αν έχω πάει κινηματογράφο τώρα που επέστρεψα πίσω, μιας και γνωρίζει ότι είμαι λίγο κινηματογραφόφιλος. Αφού του απάντησα μου λέει ότι άκουσε για μια πάρα πολύ καλή ταινία. Περίμενα να μου πει για το Gamer αλλά έπεσα πολύ έξω...

Μου ανέφερε για την ταινία Milk και αν την είχα δει!

Αφού ξαφνιάστηκα του λέω, καλή ήταν η ταινία αλλά δεν νομίζω να είναι των γούστων σου, έχοντας την εντύπωση πως γνώριζε περί τίνος επρόκειτο η ταινία.

Με ρωτάει γιατί και αφού του απάντησα ότι είσαι αρκετά ομοφοβικός και καθόλου άνετος με το θέμα, με κοιτάζει με ένα ύφος και μου λέει "ομο-τι; Ποιο θέμα;"

Του εξήγησα πως έχει να κάνει με ππούσστιες, και τότε άρχισε να στροφάρει και επανέλαβε πως άκουσε ότι η ταινία ήταν πολύ καλή! Τον ενημέρωσα πως ο Sean Penn πήρε όσκαρ για τον συγκεκριμένο ρόλο.

Ρωτούσε με περιέργεια αν περιείχε "γαμήσσια". Του απάντησα όχι ιδιαίτερα αλλά δεν είναι και τόσο αθώες οι σκηνές που έδειχνε.

Κάπου εκεί ξεκίνησε ένα debate για το πόσο ανοιχτόμυαλος είναι τελικά, και στα πολλά που μου το έπαιζε άνετος, έπαιξα και το χαρτί του Brüno! Του συγκεκριμένου του είχε αρέσει καταπληκτικά το ιδιαίτερο χιούμορ του Borat και έτσι του αποκάλυψα την ύπαρξη του Brüno από τον ίδιο ηθοποιό που έπαιζε με τις ομοφοβικές χορδές των Αμερικάνων σε αντίστοιχες σκηνές όπως το Borat, όπου δεν ήταν και τόσο στημένες (οι σκηνές!)

Τον προέτρεψα να το δει επίσης.

Η συζήτηση τέλειωσε με αυτόν να παραδέχεται πως είναι αρκετά ανοιχτόμυαλος αλλά με το συγκεκριμένο θέμα όχι και τόσο. Δελεάζομαι αφάνταστα να του ετοιμάσω ένα δισκάκι με τις ταινίες Brüno και Milk. Ποια να δει πρώτη δεν αποφάσισα ακόμη.

Η όλη συζήτηση εξελίχτηκε μπροστά σε ένα ακόμη άτομο τις παρέας και έναν άσχετο, με εμάς του δυο να διαφωνούμε ως συνήθως μεγαλόφωνα!! Πρόοδος!

Και κάπου εδώ σουμάρω το πιο πάνω σκηνικό και αναθεωρώ πως οι ταινίες δεν μπορούν να αλλάξουν κολλημένα μυαλά. Μια καλή ταινία, με γνωστούς συντελεστές, δίνει το εργαλείο και την δικαιολογία να δουν και να μάθουν κάποιοι για θέματα "ιδιαίτερα".

Και σαν (πρώτο) υστερόγραφο να πω ότι, καχύποπτος που είμαι, ο λεγάμενος είναι πολύ καλός φίλος με τον τύπο που του άνοιξα την καρδιά μου. Δεν το αποκλείω να διέρρευσε μια πληροφόρηση και η ερώτηση του για την ταινία Milk να μην ήταν τίποτε άλλο από σπόντα ότι κάτι γνώριζε!

Όλα αυτά γιατί στην ερώτηση μου για το ποιος του είπε για την ταινία, απάντησε "ένας γνωστός". Κάτι βέβαια που θα μπορούσε να σήμαινε πως αυτός ο "γνωστός" ήθελε να του κάνει πλάκα, βάζοντας τον να δει μια ταινία με ππούσστιες παρουσιάζοντας την ως "πολύ καλή"

Οου γουελ, δεν με απασχολεί το θέμα ιδιαίτερα (λέω τώρα εγώ), μιας και, όπως παρατηρείτε (νομίζω), μια δόση κυνικότητας υπάρχει στα πιο πάνω. Αφορμή κάποιες εξελίξεις στην "πραγματικότητα" μου!

Πάντως ο πρόβατος είχε το δίκαιο του. Μαθαίνεις πολλά σε ένα ταξί! (Ο πιο πάνω "άσχετος" ήταν ο ταξίτζης. Αμφιβάλω βέβαια αν κατάλαβε για τι "διαπληκτιζόμασταν")

Υ.Γ. <number unknown> Κάποιος να μαζέψει τον/την Κινέζο/α

Αναμφίβολα περνάω την σημαντικότερη περίοδο της μέχρι τώρα ζωής μου, κάνοντας πράγματα που δεν θα έκανα ποτέ.

Το "πρόγραμμα" μου είναι απίστευτα γεμάτο και το απολαμβάνω! Καινούργιοι ανθρώποι μπήκαν στην ζωή μου και επίσημα πέρασα στην φάση όπου μοιράζαμε αυτά που θέλω να μοιραστώ, εκεί "έξω".

Δυο δικά μου άτομα ξέρουν τα πάντα για μένα. Απίστευτη απελευθέρωση και η πλάκα ήταν πράγμα που δεν περίμενα πότε στην ζωή μου να πετύχω. Κάπως αστείος ήταν και ο τρόπος που το έμαθε το δεύτερο άτομο, που ευτυχώς ήταν ένας άνθρωπος από τους οποίους ήθελα να ενημερώσω κάποια στιγμή. Θύμιζε σαπουνόπερα αλλά αυτή την φορά δεν ήμουν απλά παρατηρητής αλλά πρωταγωνιστής!

Εδώ και ένα μήνα περιμένω την μεγάλη έκρηξη που θα με φοβίσει, η οποία αρνείται πεισματικά να συμβεί! Τι εννοώ; Να, ένα παραστράτημα, μια σύμπτωση, να με φέρει αντιμέτωπο με μια κατάσταση δυσφορίας. Εκεί θα φανεί πόσο μπορώ να το διαχειριστώ!

Γενικά φαίνεται να φτάνω τον στόχο μου. Μια ηρεμία στο μυαλό, ένας πιο αληθινός εαυτός. Λιγότερο εξαρτώμενος από την γνώμη των άλλων και περισσότερο κυνηγός των θέλω του. Αλλάζω παραστάσεις, γκρεμίζω εικόνες, διεκδικώ.

Όσο αφορά τα προσωπικά, είναι σαν μια ήρεμη θάλασσα με ερημική αμμώδης παραλία. Μπορεί να βλέπει άλλες θάλασσες με τρικυμία και παραλίες με πολυκοσμία και να ζηλεύει αλλά χωρίς ναυαγοσώστη, δεν τολμάει να σηκώσει φουρτούνες.

Καλό καλοκαίρι και εις στο επανιδείν!

Πάει αρκετός καιρός να γράψω κάτι προσωπικό. Σκεφτόμουν να γράψω μια ανάρτηση με τίτλο "Breaking Point" αλλά βαριόμουν αφάνταστα.

Είπα να βρω υλικό για να μεταφέρω εδώ. Δεν βρήκα ή μάλλον βαρέθηκα να ψάξω, όποτε είπα να δημιουργήσω.

Ε, αφού πέρασε αρκετός καιρός που το σκαλίζω, κατά κάποιο τρόπο ήμουν ο υπαίτιος του εξής διαλόγου (στο περίπου):

- Θυμάσαι που σου έλεγα κάτι ασυνάρτητα;
- Ναι, είχα σκοπό να σε ρωτήσω ξανά αλλά το άφησα.
- Ε, καιρός να μάθεις κάτι για μένα, αν θα συνεχίσουμε να κάνουμε παρέα.
- Τι;
- ...
- Πες μου.
- Δεν είναι εύκολο.
- Μαζί μου μιλάς, με ξέρεις τόσα χρόνια.
- Φοβάμαι την αντίδραση σου.
- Ρε, μαζί μου μιλάς.
- ...
- ...
- Δωσ'μου χρόνο.
- Άτε
- Όταν βρω γκόμενο θα με κάνεις παρέα;
- Γκόμενο ή γκόμενα;
- Γκόμενο
- Πότε πούστεψες; (Τρομάρα μου ήθελα να το γράψω στα ελληνικά, τα κυπριακά εν μου εκάμναν)
- Πούστεψα.
- Δεν πουστεύεις έτσι εύκολα (Που το ξέρεις;)
- Βασικά γεννιέσαι. (Τι ήθελα να το πω;)
- Τι εννοείς; Δεν γεννιέσαι...
- Τέλος πάντων, να το ξέρεις, να κανονίσεις την πορεία σου.
- Ρε, πες μου σοβαρά τι έχεις.
- Σοβαρομιλώ, χώνεψε το.
- Ξέρω το, από το ύφος σου.
- ΟΚ τότε.
- Και πώς το ξέρεις;
- Το ξέρω, δεν μπορείς να καταλάβεις.
- Δοκίμασες;
- Όχι
- Ε τότε πως το ξέρεις;
- Το ξέρω.
[ακολουθεί μεγάλη εξήγηση]
- Εν ούλα μες τον νου (Άμανα μου τούτος εν εκπαιδευμένος κοντά στην Sike)
- Ναι εν ούλα τζαμε, εν αλλάσουν. Άπλα να το ξέρεις ήθελα.

Ακολούθησε κάποια συζήτηση μετά.

Αύριο θέλει να με πάρει πουτάνες. Τι άλλο θα τραβήξω;

Γενικά προς το παρών είμαστε εντάξει. Ξεκαθάρισα του ότι αύριο δεν θα γυρίσω να του πω ότι ήταν μια φάρσα. Ερώτησα τον πολλές φορές αν συνειδητοποίησε τι του είπα. Ισχυρίζεται πως δεν πέρασε από τον μυαλό του πως ίσως τον γουστάρω. Θα μου κόψει τα χέρια αν πότε τον θελήσω κολασμένα. Εκλέες τζαι ήθελες είπα του. (Όι που εν να μείνω πουκάτω) Πάλε καλά.

Τώρα εγώ με τις πουτάνες τι θα κάμω; (Αστείο, που να φακκά δεν πάω πουπότε)

Και ερώτηση, όχι αστεία: Γιατί δεν νιώθω ανακούφισή;

Πάντως το τρικ, μην το κάνεις μεγάλο θέμα, φαίνεται να δούλεψε.

Πάω να έβρω γκόμενο τώρα. Έρκεται καλοτζαίρι.
Προξένια κανείς;

Ίσως από τα σημαντικότερα πράγματα που μπορείς να κάνεις για να νιώσεις ελεύθερος.

Μια διαδικασία που σε κάνει να νιώσεις ένα βάρος να φεύγει από πάνω σου.

Τόσο σημαντική, που η πρώτη φόρα, καθορίζει τις επόμενες. Όταν το τέλος της διαδικασία βρει μια θετική αντιμετώπιση. Παίρνεις θάρρος και συνεχίζεις παρακάτω! Όταν δεν πάει και τόσο καλά η διαδικασία. Νιώθεις την βαρύτητα να μεγαλώνει και το φορτίο σου να σε κουράζει περισσότερο.

Τουλάχιστον όταν αυτή η πρώτη φόρα γίνει με δική σου πρωτοβουλία, γνωρίζεις ότι βρήκες το θάρρος, ότι δεν είσαι τόσο αδύνατος. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Όταν εξαναγκάζεσαι, είτε με απειλές είτε λόγο καταστάσεων, δεν είναι τόσο ευχάριστο. Τουλάχιστον όμως έχεις κάποιο χρόνο και προετοιμάζεσαι.

Όταν όμως μαθαίνεται χωρίς την θέληση σου, χωρίς να το γνωρίζεις, τα αισθήματα δεν είναι και τόσο ευχάριστα. Ακόμη χειρότερο όταν η αντιμετώπιση που συναντάς δεν είναι και τόσο καλή.

Γιατί σε ζαλίζω. Επειδή οι γονείς του Salonika3 μάθανε για αυτόν χωρίς την θέληση του. Μου ζητείσαι να μεταφέρω το γεγονός. Μέσα σε τέσσερις γραμμές ενημέρωσε πως η πληροφορία αυτή έφτασε κοντά τους μέσω του blog και ότι του τα έχουν κόψει όλα, ότι και αν σημαίνει αυτό.

Θα πρέπει, λέει, να "αλλάξει" για τα μάτια τους ενώ αυτό που ενοχλεί περισσότερο είναι η έκφραση του "eimai poli distixismenos..."

Χωρίς να γνωρίζω περισσότερες λεπτομέρειες, δεν πιστεύω πως τα πράγματα είναι τόσο άσχημα. Ότι απλά είναι το πρώτο σοκ, μαζί με την όλη αναστάτωση της μετακόμισης. Απλά κουράγιο και τα πράγματα πάντα καλυτερεύουν.

Οι γονείς δεν θέλουν το κακό των παιδιών τους. Κάνουν αυτό που θεωρούν καλύτερο για αυτά. Αν όμως νομίζουμε πως τα πράγματα βγαίνουν εκτός ελέγχου, τότε ζητάμε βοήθεια και δεν ντρεπόμαστε για αυτό.

Αν το διαβάζεις μικρέ, κουράγιο! Τα πράγματα θα καλυτερέψουν! Δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα!

Υ.Γ. Δεν έχει ζητήσει βοήθεια και ελπίζω να έχει επικοινωνήσει και με άλλους. Οι πιο έμπειροι λογικά θα γνωρίζετε αν χρειάζεται και πως να στηρίξετε.

Smart, handsome, twenty-three-year-old Jon (Jesse Rosen) has just moved to Los Angeles from New York, ostensibly “taking a break” from his longtime girlfriend. He moves in with college bro Andy (Jared Grey), whose pals incessantly do that kind of “That is so gay” banter that’s essentially harmless — unless you’re the only gay guy in the room. Jon is hardly comfortable discussing his shifting Kinsien scale placement with them, and his new job as bottom-rung gofer at a major ad agency is fraught with sexual tension as a studly boss (Johnny Ray Rodriguez) barrages him with thinly veiled come-ons. Infamous among his buddies as a womanizer, Jon is more surprised than anyone when he ultimately falls for his boss’ seductive charms, which sends him spiraling into a world of sexual confusion. Meanwhile, he becomes re-acquainted with Madeleine (Rachel Castillo), a friend from college, who has recently chosen to become a lesbian. She falls for the affections of a man….until his wandering eye and casual maltreatment cause her to remember why she gave up men in the first place. Ultimately, each of the friends discovers that acceptance in modern American society is not as difficult as they thought, that social mores no longer dictate who we are and that each decision you make has a direct affect on your identity.

Φαντάστου μια κάμερα.
Τραβάει αστυνομικούς.
Όχι πολλούς, δυο-τρεις.
Σε κάθε σκήνη διαφορετικοί.

Μπουκάρουν σε σπίτια.
Απλά να δείχνει το σπάσιμο της πόρτας.
Άντρες, δύο.
Κάθε σκηνή διαφορετικοί.
Στο πάτωμα.
Μόνο με ένα μποξεράκι, ένα σώβρακο
Να τους περνούν χειροπέδες.

Έπειτα η σκηνή αλλάζει.
Ένα μεγάλο δωμάτιο.
Ένας θάλαμος καλύτερα.
Όπως αυτούς του στρατού.
Με κρεβάτια.
Ακριβώς όπως του στρατού.

Οι γυμνοί άντρες εκεί.
Με το μποξεράκι, το σώβρακο.
Μόνο.
Κάποια έχουν ένα υγρό σημάδι.
Μπροστά.
Ξαπλωμένοι, στα κρεβάτια.
Δεμένα τα χέρια.
Μαζεμένοι

Μετά.
Έξω.
Παρατεταγμένοι
Η πλάτη τους στον τοίχο.
Απέναντι τους άλλοι άντρες.
Στρατιωτικά ντυμένοι.
Ακολουθούν παραγγέλματα.

Το δεξί του χέρι σχηματίζει γροθιά.
Η γροθιά καταλήγει με δύναμη.
Στο στήθος, στην περιοχή της καρδιάς.

Ο άντρας σπαράζει από πόνο.
Σωριάζεται.
Το ίδιο και οι άλλοι.

Φαντάστου τώρα όλο αυτό.
Στην τηλεόραση.
Απέναντι να βλέπει ένα παιδί.
Όχι μεγαλύτερο από 10

Και πάνω δεξιά.
Στην εικόνα.
Ένα λογότυπο.
Euronews
Και κάτω αριστερά.
"No comments"

Άππαρε, το φαντάστηκες;
Το είδες;
Ξέρεις τι ήταν;
Τρέμω

Ε να μεν κάμουμεν έναν απολογισμό;

Καταρχήν, επιχείρησα να αφήσω τις ευχές μου σε όλους αλλά δεν πρόλαβα. Απολογούμαι! (τερκάζει τζαι με τον απολογισμό που λέαμεν)

Χρόνια Πολλά!!

Οι εορτές ήταν οικογενειακές, ως συνήθως, που ουσιαστικά σημαίνει ανιαρές καταστάσεις και εκρήξεις μικρών και μεγάλων διαστάσεων. Για προσφορές αποταθείτε στην διεύθυνση.

Χρονοδιάγραμμα:

• Μες το λεωφορείο εφκάλαν μου το αϊπην ότι τζιμουμε όπου σταθώ τζαι όπου κάτσω.
• Παρακαλείται ο μάτσο κύριος που, ενώ δεν εχτύπησε το μασκαραλίκη στον έλεγχο αεροδρομίου, έκαμε μου σωματικό έλεγχο, να αφήσει το τηλέφωνο του.
• Πρέπει να σταματήσω να μιλώ και να γράφω ελληνικά
• Πρέπει να ξεκινήσω να μιλώ και να γράφω κυπριακά.
• Ήρτα πίσω τζαι δεν τα εγύριζε η γλώσσα μου
• Άσε που επέτασσα λέξεις που προκαλούν ημικρανίες.
• Το κακό ευτυχώς επίεν μια μέρα.
• Πρέπει να σκεφτώ σοβαρά το ενδεχόμενο να μεν οδηγώ άμαν ο τζίρης μου εν μέσα
• Επεθύμησα όσο δεν επίστευκα το οδήγημα.
• Πρέπει να αγοράσω μετοχές σε καμιά εταιρεία πετρελαίου ή κάτι σχετικό.
• Έτσι πράσινο δεν εξανάδα.
• Εφάνηκε το πόσο καλά έβρεξε.
• Κάθε χωράφι ολοπράσινο.
• Ευκαριστήθηκε το μάτι μου το πράσινο χρώμα.
• Επιάμε τηλέφωνο για να δουν τι κάμνω.
• Τελεία.
• Μεγάλη βελτίωση δαχαμέ.
• Εγύριζα μες το χωρκό τζαι είδα που μακριά ένα μιτσί.
• Εδιερωτώμουν ποιος ένει τζαι ότι εμυαλίναν ούλοι τζαι δεν τους αγρονίζουμε.
• Κοντεύκω τζαι ο μιτσις σσερετά με.
• Έσσε χάζι λαλώ.
• Ήσσεν χάζι τελικά.
• Ήταν ο αρφός μου.
• Έφιεν η κκελέ μου.
• Ήβρα την.
• Σοβαρά τώρα.
• Την πρώτην εφτομάδα ελιμοχτόνησα.
• Που την κυριακή του Πάσκα ως τα σήμερα Πασκάζω.
• Επρήστηκα στο φαΐ
• Επήρα τον τζίρη μου για καφέ.
• Επήρα την μάνα μου... πούποτε.
• Αμάνα μου εν να έχουμε πρόβλημα!
• Θέλει η πουτάνα να κρυφτή τζαι η χαρά δεν την αφήνει*
• Εγνώρισα ενδιαφέρων κόσμο.
• Επεράσαμε πολλά ωραία.
• *Είδα ένα συμφοιτητή μου τζαι εχάρηκα το πολλά
• Έβαλα κιλά.
• Εβλαστίσαν οι φλαούνες μες την τζοιηλιά μου.
• Για το πράσινο είπα;

Για τα πιο ουσιώδεις (αν τζαι δεν ξέρω κατά πόσο έσσει πιο ουσιώδεις που τις μικρές στιγμές): καμιά βελτίωση, τουλάχιστον επροσπάθησα/προσπαθώ.

Ξυπνάμε, κάνω την πρόταση και δέχεται χωρίς πολλά πολλά! Ενθουσιάστηκα. Μέχρι να ετοιμαστούμε, ακολούθησε σχολιασμός για τα γεγονότα που προηγήθηκαν (όχι τα δικά μου!) με πολύ γέλιο. Κάπου εκεί μου πετάει το θεϊκό ότι εκείνος "Είναι πολύ όμορφος, γαμώτο". Στο ξεκάρφωτο, όταν σχολιάζαμε τους συντελεστές του γεγονότος. Εκεί έμεινα να την βλέπω. Τα γούστα μας, αν και δεν το ξέρει, δεν έχουν τίποτα μα τίποτα κοινό! Πάντα παραξενευόμουν για τις επιλογές της. Άρχισα να αναρωτιέμαι, είναι τόσο όμορφος τελικά που αρέσει γενικότερα και δεν το πρόσεξα; Παρασύρθηκα από την ομορφιά ή εντυπωσιάστηκα από όλο το σύνολο. Ή μήπως το ότι φάνηκε να υπάρχει ενδιαφέρον και από την άλλη πλευρά; Εκεί, να τα σκέφτομαι από μέσα μου και να μην μπορώ να τα μοιραστώ. Να μην μπορώ να την ρωτήσω περισσότερα, να της πω τι συνέβαινε, ίσως βοηθούσε, ίσως συμβούλευε.

Πάμε λοιπών στην καφετέρια, αλλά ο κόσμος λίγος. Δεν απελπίστηκα! Ο ενθουσιασμός δεν με άφηνε! Θα καθόμασταν αρκετή ώρα! Τόσο πολύ τρελάθηκα που πίστευα πως θα ερχόταν. Απλά ήμουν σε παραλήρημα. Το τρέμουλο ήταν παρόν. Η ώρα περνούσε και ενώ άλλα σκεφτόμουν άλλα έλεγα. Ευτυχώς είχε έρθει μια φίλη της γνωστής μου για να μας αποχαιρετήσει και την περισσότερη ώρα η συζήτηση γινόταν μεταξύ τους.

Κόντευε η ώρα που θα φεύγαμε και εκείνος άφαντος. Επιστρέψαμε στο σπίτι για να τελειώσουμε με το πακετάρισμα των αποσκευών. Άρχισα να συνειδητοποιώ πως αυτό ήταν όλο και να προσγειώνομαι στην πραγματικότητα. Το τρέμουλο όμως δεν έλεγε να υποχωρήσει. Παίρνουμε τις βαλίτσες και φτάνουμε στην αφετηρία των λεωφορείων, όπου θα μας έπαιρνε στην πόλη με το αεροδρόμιο.

Και τον βλέπω εκεί! Να του χτυπάει ο ήλιος (ναι, μου έκανε εντύπωση ο ήλιος!) και αυτός να φοράει κοντό άσπρο παντελόνι, άσπρη φανέλα και άσπρα παπούτσια! (Το άσπρο ήταν το χρώμα του φαίνεται!) Το μαλλί του ήταν χωρίς το ζελέ της προηγούμενης βραδιάς, στεγνό και χτενισμένο προς την μια κατεύθυνση! Έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Το τρέμουλο χειρότερο και ο ενθουσιασμός με παρακίνησε να των ρωτήσω:

- Καλά, δεν θα φευγάτε αύριο;
- Ναι αλλά είπαμε να φύγουμε σήμερα. Βασικά για να σας κάνουμε παρέα!

Πέ-θα-να

Μπαίνει αυτός και η συνοδεία του στο λεωφορείο και εμείς να πρέπει να κανονίσουμε τα εισιτήρια. Πάει να τα κόψει η γνωστή και εγώ να είμαι σε αναμμένα κάρβουνα για το ποιες θέσεις θα πάρουμε και αν θα καθίσω κοντά του. Παίρνω το εισιτήριο και ορμώ μέσα. Τον βλέπω να κάθετε στο βάθος με την διπλανή θέση άδεια, σαν να μου έλεγε (η θέση) έλα να καθίσεις εδώ. Βλέπω τον αριθμό στο εισιτήριο και προσπαθώ να εντοπίσω την θέση και να εκνευρίζουμε γιατί να πρέπει να υπάρχουν αριθμημένες θέσεις. Αφού δυσκολεύομαι, τον ρωτάω που είναι οι αριθμοί και απαντάει πως εδώ δεν ισχύουν αριθμοί! Να καθίσω όπου θέλω.

Σαν τρελός, χωρίς να με ενδιαφέρει πλέον για το τι μπορεί να σκεφτούν άλλοι, πάω και κάθομαι δίπλα του! Άσχετο πως υποτίθεται έπρεπε να περιμένω την γνωστή μου και να καθίσουμε μαζί! Αυτό ήταν, επίσημα όλες μου οι άμυνες ήταν σε ύφεση!

[Να αναφέρω ότι μου έρχεται να γράψω πολλές φορές "ΑΑΑΑΑΑΑ" γιατί ακόμη και τώρα δυσκολεύομαι να πιστέψω πως συνέβη ή μάλλον καλύτερα έκανα τέτοιες κινήσεις]

Η γνωστή μου να παίρνει και αυτή μια θέση, σχετικά κοντά μου, αλλά δεν δείχνει να παραξενεύετε από αυτή μου την πράξη! Πολλή αμηχανία στην αρχή και το λεωφορείο ξεκινάει. Λίγες κουβέντες και μου άρεσε που ενώ κάθισα δίπλα του σαν τρελός, το έπαιζα αδιάφορος (σαν παιδί γραφώ, έτσι ένιωθα την συγκεκριμένη στιγμή) και πριν περάσει αρκετή ώρα έβαλε τα ακουστικά του για να ακούσει τραγούδια. Ευκαιρία, τον ρώτησα τι ακούει και γενικά τι είδος. Η πλάκα, δεν κατάλαβα τι άκουγε αλλά είμαι σίγουρος ότι ούτε αυτός κατάλαβε τι είδος μουσικής ακούω, μιας και η συζήτηση ήταν κάπως "Ναι, Όχι, Α, Δεν, Μπα". Και όμως συμφωνήσαμε πως ακούμε τα ίδια!

Όπως και να 'χει, η αμηχανία δεν ξεπεράστηκε και επέστρεψε ο κάθε ένας στους συλλογισμούς του. Άκουγε με κλειστά μάτια τους ήχους που έβγαιναν από τα ακουστικά και εγώ, υποκρινόμενος πως έβλεπα την θέα από το παράθυρο, παρατηρούσα το πρόσωπο του και τις κινήσεις του. Παρατηρώ ότι είχε το ίδιο σύστημα με μένα, ένα είδος τικ, αν και δεν το λες έτσι, που νόμιζα πως το έκανα σε παγκόσμια πρωτοτυπία! Πόσο να αντέξω;

Αφού κάπου βαρεθήκαμε έγινε η πρόταση να παίξουμε με τραπουλόχαρτα. Μάλλον από μένα έγινε η πρόταση μιας και (ΕΥΤΥΧΩΣ) είχα τραπουλόχαρτα στην βαλίτσα. Πρόσφατα είχα μάθει ένα παιχνίδι που έβγαζε πολύ γέλιο και δεν απαιτούσε σκέψη! Αφού μας πήρε κάποιο χρόνο να εξηγήσω το πως παίζετε, ξεκινήσαμε, αλλά δεν έβγαζε το γέλιο μιας και δεν βόλευε μέσα στο λεωφορείο. Εισηγείται έπειτα ένα άλλο παιχνίδι και αντίστοιχα μου εξήγησαν το πως παίζετε. Στην διάρκεια του παιχνιδιού παρατηρώ πως μου χαρίζει και στην συνέχεια το έκανε λιγότερο διακριτικά και βλέποντας τα χαρτιά μου, μου χάριζε, πολλές φορές για να χάσει ο ίδιος! Ακριβώς την συμπεριφορά που έχεις, σαν παιδί και πάλι να το πω, για να δείξεις το ενδιαφέρον σου στον άλλο! Τουλάχιστον έτσι αντιδρώ αλλά στο συγκεκριμένο παιχνίδι δεν είχα την ευκαιρία να του χαρίσω! Όπως και να 'χει, στην διάρκεια του παιχνιδιού ζητώ από την γνωστή μου να πάρει την φωτογραφική και να απαθανατίσει τις στιγμές, μιας και το ξημέρωμα διαπίστωσα πως εκείνος δεν ήταν σε καμιά φωτογραφεία! Βαριόταν και είχε πει πιο μετά. Δεν επέμεινα.

Ο ενθουσιασμός μου ήταν τεράστιος και δεν το έκρυβα. Σε φάση που με έπιασε γλώσσοδιάρροια (ποιον; εμένα; αν και τώρα που το πρόσεξα γραφώ και δεν σταματαώ) γυρίζει με ένα υφάκι η γνωστή μου, του στιλ τι γίνετε εδώ και αναφέρει το όνομα μου, σαν να ήθελε να δήλωση "ξέρω τι γίνετε εδώ".

Στα πολλά βαριόμαστε και τελειώνει το παιχνίδι και διαπιστώνω πως η περισσότερη διαδρομή καλύφτηκε. Εκεί ξεκίνησε η συζήτηση για το τι θα βρει τον κάθε ένα μετά το ταξίδι (σου θυμίζει κάτι;). Αφού στέρεψα από ιδέες τον ρώτησα αν έχει δίπλωμα, μιας και επιστρέφουν με λεωφορείο. Η απάντηση του ήταν αρνητική αλλά σκόπευε να βγάλει δίπλωμα για μοτοσικλέτα, από ότι κατάλαβα μεγάλου κυβισμού. Νομίζοντας (αυτός) ότι ήξερα κάτι από μοτοσικλέτες με ρώτησε αν μια τόσων ίππων θα μπορούσε να ελεγχθεί στην διαδρομή που κάναμε. Του είπα ότι δεν είχα ιδέα από το θέμα και απάντησε πίσω πως του άρεσε η διαδρομή και η περιοχή, μιας και είχε αρκετό καιρό να την επισκεφτεί και σκόπευε να την κάνει συχνά. Εκεί να μου μπαίνουν ιδέες για το τι εννοεί. Τέλος η συζήτηση οδηγήθηκε ξανά στο ενδιαφέρον του και πως αυτό το έβλεπε να εξελίσσεται στο μέλλον. Όπως είπα ήταν κατενθουσιασμένος και φαινόταν, ευτυχώς για το θέμα δεν ήμουν παντελώς άσχετος και η συζήτηση διάρκεσε αρκετά. Πήρα την εντύπωση πως μοιραζόταν κάτι προσωπικό του.

Στην συνέχεια προσπάθησε να φέρει την συζήτηση στα δικά μου ενδιαφέροντα. Δυστυχώς δεν είναι και τα πολύ ενδιαφέροντα, οπότε δεν τον ζάλισα αρκετά. Προσπάθησε να ρωτήσει κάποια πράγματα αλλά δεν του έβγαιναν. Το εκτίμησα αφάνταστα!

Κοντεύαμε στο τέρμα και πλέον έβλεπα την γνωστή μου με μισό μάτι γιατί δεν είχε βγάλει φωτογραφίες. Πετάγεται κάποιος από την συνοδεία εκείνου και προτείνει να κατεβούνε μαζί μας και να μας συνοδέψουν μέχρι το αεροδρόμιο για να μας κρατήσουν παρέα. Είπαμε ότι δεν ήταν ανάγκη (δεν το σχολιάζω περαιτέρω) και τέλος έκανε ξανά την πρόταση όταν θα επιστρέφαμε πίσω να μας καλωσόριζαν! Εξήγησα εκεί ότι η γνωστή μου θα επέστρεφε και ότι εγώ θα έφτανα σε άλλο προορισμό μετά το καλοκαίρι. Εκεί ένιωσα την μεγάλη απογοήτευση αλλά και την ανάγκη για περισσότερο χρόνο. Όταν πλέον μένανε κάτι λεπτά για την δίκη μας στάση, ξεκινήσαμε τους αποχαιρετισμούς και τις ευχές για το καλοκαίρι άλλα και για την συνέχεια. Θα μας περίμεναν ξανά είπαν και όπως κατέβαινα από το λεωφορείο έκανα την πρόταση να έρθουν όποτε θέλουν στην περιοχή όπου σπουδάζω, έχοντας το βλέμμα μου στραμμένο σε εκείνον. Απάντησε με ένα "Δεν νομίζω" και θυμάμαι ακόμη την έκφραση του. Ένιωσα υπερβολικά άσχημα, όχι για αυτό που είπε, αλλά επειδή γνώριζα την δυσκολία να 'ρθει. Από ότι είδες όμως την ελπίδα δεν την εγκατέλειψα.

Κομματιασμένος και τρέμοντας, αδυνατώντας να επικοινωνήσω με το περιβάλλον, συνεχίσαμε για τον έλεγχο των εισιτηρίων και στην αναμονή για την επιστροφή. Συνειδητοποιούσα ότι ούτε καν το τηλέφωνο του είχα πάρει αλλά ούτε και μια φωτογραφεία δεν είχε βγει που να είναι μέσα. Το έχω μεγάλο παράπονο από την γνωστή μου για αυτό, μιας και το θέμα είναι πιο περίπλοκο από ότι παρουσιάζετε.

Λοιπών, επίλογος.

Πριν σου πω για την επιστροφή και το ζόμπι που κυκλοφορούσε στους δρόμους αναφέρω τα εξής.

Ακόμη και τώρα δεν πιστεύω πως έζησα κάτι τέτοιο και κατά κάποιο τρόπο προσπαθώ να πίσω τον εαυτό μου πως είναι όλα δημιούργημα του μυαλού μου. Ότι οι πράξεις του απλά παρερμηνεύονται από μένα. Είναι τόσες πολλές οι λεπτομέρειες όμως που δεν τα καταφέρνω. Η ουσία είναι πως, ακόμη και του μυαλού μου να είναι, βρέθηκε άνθρωπος σε αυτό τον κόσμο που κατάφερα να επικοινωνήσω! Να επικοινωνήσω για πρώτη φορά στην ζωή μου. Ιδιόρρυθμος και ιδιότροπος που είμαι, υπάρχει άτομο που ταιριάζαμε. Μα ουσιαστικά μιλάς για λίγες ώρες γνωριμίας, θα παρατηρήσεις σωστά. Εμπίπτει και αυτό στην κατηγορία "Δεν μπορώ να το πιστέψω".

Στις συζητήσεις δεν αναφέρθηκε γυναίκα ούτε κάποιο αίσθημα. Δεν μιλήσαμε καθόλου για ποδόσφαιρο. Απλά δεν υπήρξε ερώτηση. Όλα, μα όλα, μου κέντριζαν το ενδιαφέρον και καμιά, μα καμιά πληροφορία ή κάτι σε αυτόν δεν το είδα σαν αρνητικό. Απίστευτο, ακόμη ψάχνω κάτι για να ξενερώσω αλλά δεν βρίσκω. Δεν περιαυτολογούσε και όσα λέχθηκαν δεν ήταν από αυτά που προκαλούν εντυπώσεις, αντιθέτως έγινε κατάθεση ψυχής και αυτό με εξέπληξε.

Και εκεί είναι που νιώθεις τόσο χαμένος, όλες τις ανασφάλειες και τις φοβίες σου μαζεμένες. Παγιδευμένος και να φανταστείς δεν ένιωσα πως περιορίζω την έκφραση μου. Ακόμη σκέφτομαι τι θα γινόταν αν βρισκόμασταν μοναχά για λίγο μόνοι. Αν θα υπερέβαινα όλη μου την απειρία και έκανα το κάτι περισσότερο.

Το αστείο ότι εκεί που τα ερωτικά τραγούδια δεν είχαν να μου πουν κάτι, εκεί που δεν με αγγίζαν οι ρομαντικές ταινίες, τα κείμενα γεμάτο παράπονο για τις πληγές του έρωτα, τα αισθήματα όλα εκείνα που δεν μου έλεγαν κάτι, δεν τα ένιωθα. Από την μια στιγμή στην άλλη βρέθηκα να πονώ και να ζηλεύω, μάταια ψάχνοντας τι μπορώ να κάνω.

Επέστρεψα πίσω σε ένα όχι και τόσο ευχάριστο περιβάλλον. Να τρέμω για ένα ολόκληρο μήνα, να είμαι χαμένος και να μην μπορώ να το μοιραστώ με κανένα. Να το κρατάω μέσα μου και να με βλέπω να γίνομε αυτοκαταστροφικός. Να με ρωτάνε τι συμβαίνει και αντί να νιώθω την ανησυχία τους να νομίζω πως εισβάλουν στο χώρο μου και να γίνομε αμυντικός. Να περιφέρομε στους δρόμους με μόνο σκοπό να περάσει η μέρα.

Είναι αστείο το πόση πραγματικότητα κρύβει η πρωτη μου ανάρτηση.

Αφού η μεγάλη έκρηξη πέρασε, συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να αντιμετωπίζω έτσι το θέμα, υποσχέθηκα στον εαυτό μου να το παλέψει. Ελπίζω να την τηρήσω. Ήδη χτύπησε κόκκινο καμπανάκι πριν καν τελειώσω τις σπουδές μου, μέχρι που θα πάω;

Το γεγονός είχε λάβει τέλος και ο κόσμος σιγά - σιγά αποχωρούσε. Θα ακολουθούσε φαγοπότι σε άλλο χώρο. Μείναμε από τους τελευταίους και μεταβήκαμε στο νέο χώρο με το μεταφορικό του αισθήματος της γνωστής μου. Μετά από λίγο βρεθήκαμε να καθόμαστε σε τραπέζι και εγώ να είμαι στην μέση της γνωστής μου και του αισθήματος της. Μην ξεχνάμε ότι ήταν σε φάση δεν μιλάμε. Είχα την εντύπωση πως έκανα τα ενωμένα έθνη, το διαμεσολαβητή και τον διπλωμάτη εκείνο το βράδυ. Εννοείται πως έπαιρνα το μέρος του αισθήματός της! Την περισσότερη ώρα μιλούσα μαζί του παρά με αυτήν.

Όπως και να 'χει, η συνέχεια προβλεπόταν βαρετή για μένα. Έλα που όμως βλέπω να έρχεται εκείνος με την συνοδεία του και να κάθετε απέναντι μου. Όχι σε άλλο τραπέζι, στο ίδιο τραπέζι και ακριβώς απέναντι μου!!! Ωραία λέω, θα έχω την ευκαιρία να τον παρατηρήσω και να περάσει ευχάριστα η βραδιά μου. Τίποτα περισσότερες προβλέψεις δεν είχα. Την επόμενη μέρα έφευγα και κάτι τέτοιο δεν περνούσε από το μυαλό μου, το είχα ξεγράψει χρόνια πριν.

Πριν αρχίσει να φτάνει το φαγητό, το αίσθημα της γνωστής ξεκίνησε να μου γεμίζει το ποτήρι με ποτό και να με αναγκάζει με τσούγκρισμα των ποτηριών να πιω! Ήθελα να κοιτάξω απευθείας στο πρόσωπο εκείνου αλλά αρκούμουν στις κλεφτές ματιές, όταν γύριζα το κεφάλι από την γνωστή στο αίσθημα της και πάλι πίσω. Ήταν λιγομίλητος, κάτι που επιβεβαίωνε τους χαμηλούς του τόνους, αλλά η φωνή του με είχε εντυπωσιάσει. Ήταν βαθιά, νόμιζες πως οι μυς των πνευμόνων του ήταν δυνατοί, η χροιά του και ο τόνος του θύμιζε φωνή παρουσιαστή.

Ήμουν απλά περίεργος και ήθελα να τον γνωρίσω, να μάθω περισσότερα. Τι ήθελα να κάνω την σκέψη, το αίσθημα της γνωστής μου πάνω στις κουβέντες μου λέει κάποιες πληροφορίες στο ξεκάρφωτο για εκείνον. Είχα εντυπωσιαστεί από αυτές και πλέον ήθελα διακαώς να μάθω και άλλα. Γνωστός χέστης, ήθελα αφορμή να τον κοιτάξω και να του μιλήσω. Δεν περίμενα σε κάτι τέτοιο, ήξερα πως θα φαινόταν αν ήμουν άμεσος και παγιδεύτηκα στον φόβο μου.

Το θέμα είναι πως δόθηκε η καταλληλότερη ευκαιρία όταν σχολίαζαν οι γύρο του την ηλικία του. Η έκπληξη μου ήταν ικανή να υπερβεί την φοβία μου και να των ρωτήσω για να επιβεβαιώσω την ηλικία του. Πλέον τον έβλεπα κατάματα και όταν του είπα πως φαίνεται αρκετά μεγαλύτερος, απάντησε πίσω πως μάλλον το αξύριστο γένι φταίει! Οι κινήσεις του και οι αντιδράσεις του ήταν παρόμοιες με της δίκες μου σε αντίστοιχες περιπτώσεις στο παρελθών, μιας και το ίδιο χαρακτηριστικό με τα γένια το έχω και εγώ. Ντροπαλές, αμήχανες κινήσεις αλλά άνετος στην ομιλία.

Αφού πλέον γνώριζα την ηλικία λογικό ήταν ότι θα ακολουθούσαν και άλλες ερωτήσεις. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του ξεκίνησαν να καταγράφονται στο μυαλό μου και εντυπωσιαζόμουν όλο και περισσότερο. Σε κάποια από τις απαντήσεις έμεινα με το στόμα ανοιχτό και έδειξα την δυσπιστία μου. Αφού με διαβεβαίωσε πως ήταν πραγματικότητα άρχισα να κάνω συνειρμούς για το τι θα μπορούσε να έκρυβε από πίσω. Η συζήτηση σε κάποια φάση οδηγήθηκε στα ενδιαφέροντα του, μιας και αυτή ήταν μια από της πληροφορίες που μου έδωσε το αίσθημα της γνωστής μου. Έδειξε το πόσο ενθουσιασμένος και πόση ικανοποίηση λαμβάνει από αυτό που προς στιγμή τον ζήλεψα.

Λογικό ήταν σε κάποια φάση να στερέψουν οι ερωτήσεις, οπότε με βαριά καρδιά θα επέστρεφα στα καθήκοντα του διαμέσου για την γνωστή μου και το αίσθημα της. Το ότι θα συνέχιζε την συζήτηση εκείνος για να κάνει ερωτήσεις στο πρόσωπο μου ήταν κάτι αναπάντεχο! Είχα ξεκινήσει να κάνω σενάρια στο μυαλό μου.

Υπήρχε η αντίφαση στο γεγονός πως ενώ όλη την διάρκεια της βδομάδας ήμουν συγκρατημένος τόσο στις κινήσεις μου όσο και στα λόγια μου, ακόμη και σε άτομα που γνώρισα πιο παλιά, ξαφνικά ήμουν ενθουσιασμένος και φλύαρος και μάλιστα στο συγκεκριμένο χώρο μαζί με άτομα που δεν ήξερα και άλλα που ήξερα! Το ποτήρι με το αλκοόλ, που για ένα παράξενο λόγο δεν ήταν ποτέ άδειο, μαζί με τον ενθουσιασμό ίσως να ήταν η αιτία.

Αφού το κυρίως πιάτο είχε φτάσει και αφοσιωθήκαμε στην κατανάλωση του, περιοριστικά σε κρυφές ματιές, μόνο για να διαπιστώσω πως κάποιες ματιές έπεφταν και από εκείνον. Δεν πίστεψα πως σήμαιναν κάτι, ήξερα πολύ καλά τα παιχνίδια που μπορεί να παίξει το μυαλό και πως απλά το έβλεπα όπως ήθελα εγώ. Είχα παρασυρθεί και αραιά - αραιά του έκανα σχόλια με αφορμή τις πληροφορίες!

Η εξέλιξη της βραδιάς ήταν τέτοια ώστε η προσοχή μας υποτίθεται έπρεπε να είναι στραμμένη αλλού και οι κρυφές ματιές δεν μπορούσαν να γίνουν πράξη. Μόνο άμεσες ή με την άκρη του ματιού να παρατηρήσεις, οπότε το οπτικό πεδίο ήταν καθαρό. Το ποτό, βοηθός και σύμμαχος, με ωθούσε στις άμεσες ματιές μόνο για να μετακινήσω το βλέμμα μου αλλού όταν το κεφάλι του γυρνούσε. Δεν άργησα να προσέξω στην άκρη του οπτικού μου πεδίου πως με παρατηρούσε και ο ίδιος. Οι συνειρμοί μου απλοί, πιθανότατα πρώτη φορά συναντούσε Κύπριο και ήταν περίεργος, ίσως ήταν υπερβολικά αστεία τα ακούρευτα μαλλιά μου με το ξυρισμένο πρόσωπο.

Δεν άργησαν πλέον τα αντανακλαστικά μου να καθυστερούν και πλέον οι ματιές μας διασταυρώνονταν! Αρχικά για σύντομο χρονικό διάστημα, αργότερα για περισσότερο. Άπλες ματιές, χωρίς την συνοδεία φλυαρίας, αμίλητοι. Δεν ήξερα πλέον τι να πιστέψω, νόμιζα ήταν παρενέργειες του ποτού, που σημείωση φρόντισε το αίσθημα της γνωστής να δοκιμάσω δυο διαφορετικά ποτά! Δεν μου είχε ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Μέχρι εκείνη την στιγμή δυσκολευόμουν να πιστέψω πως συμβαίνουν τέτοια.

Το χειρότερο ήταν πως παρατήρησα τα πόδια μου να τρέμουν, στην συνέχεια τα χέρια μου να ακολουθούν τον ρυθμό και μέχρι να λάβει τέλος η βραδιά να τρέμω ολόκληρος. Λέω αποκλείεται να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αρνούμουν πεισματικά. Μπορεί να τα άκουγα από άλλους, να το διάβαζα, αλλά πάντα πίστευα ότι ήταν μια απλή έκφραση. Έτρεμα για πρώτη φορά στην ζωή μου με τέτοιο τρόπο και δεν μπορούσα να το ελέγξω.

Μέσα στο παραλήρημα του ποτού και των σεναρίων του μυαλού μου η βραδιά τελειώνει. Την στιγμή που φεύγαμε η τροπή των πραγμάτων έστησε την πιο πετυχημένη παγίδα για να διαπιστώσω αν αυτά που νόμιζα δεν ήταν απλά μόνο στο κεφάλι μου. Αποφεύγω τις λεπτομέρειες και απλά ας πούμε πως κάτι έπρεπε να γίνει με συγκεκριμένο τρόπο με βάση την λογική. Έλα όμως που γίνετε αυτό ακριβώς που ΔΕΝ περίμενα να συμβεί; Όχι, δεν μου μίλησε απευθείας, δεν έκανε κάτι ξεκάθαρο. Άπλα μια πράξη του και μόνο το πιο πιθανό να έδειχνε περισσότερο ενδιαφέρον παρά απλά να έτυχε.

Να φτάνουμε στο σπίτι, η γνωστή μου και εγώ, να συμβαίνει εκεί ένα τραγελαφικό γεγονός και να πεθαίνουμε στα γέλια. Αυτή να νομίζει πως η συμπεριφορά μου οφείλεται (μόνο) στο ποτό αλλά εγώ να τρελαίνομαι με αυτό που μου συνέβη. Κερασάκι στην τούρτα όταν τα βρίσκουν η γνωστή μου με το αίσθημα, και αυτός έρχεται σπίτι για να περάσουν το τελευταίο βράδυ μαζί πριν φύγουμε την επόμενη μέρα. Ήθελα να κάνω την πρόταση να φύγω να τους αφήσω μόνους τους και να πάω να βρω εκείνον. Όπως και να 'χει, η γνωστή μου να εξιστορεί το τραγελαφικό γεγονός στο αίσθημα, να πεθαίνει στα γέλια και αυτός και στο τέλος να με ποτίζει τρίτο είδος ποτού! (Τώρα που βλέπω τις φωτογραφίες δεν φαίνομαι να είμαι στα ιδιαίτερα καλά μου!).

Πάει και αυτό, πάμε για ύπνο και βυθίζομαι στις σκέψεις. Θα τον πετύχω άραγε αύριο, με καθαρό μυαλό να διαπιστώσω αν όλο αυτό ήταν όνειρο; Τι; Θα τολμήσω να κάνω κάτι; Φεύγω το βράδυ. Μα να μην τον συναντήσω πιο πριν; Μια σταλιά τόπος ήταν. Μα ποτέ δεν έκανα κάτι. Δεν ξέρω πως και τι. Μπορεί να κάνει αυτός. Αποκλείεται, είναι μικρότερος, εγώ πρέπει να κάνω το βήμα. Μα πως; Θα τον πετύχω;

Βασανίστηκα αρκετά, έκρυβα μια ελπίδα όμως. Είχα σκοπώ να ξυπνήσω πρωί και να προτείνω στην γνωστή μου να πάμε στην πιο γνωστή καφετέρια, για τελευταίο καφέ πριν φύγουμε. Ευτυχώς το αίσθημα της θα έφευγε από νωρίς οπότε δεν θα ήταν δύσκολο να την πίσω.

Καιρός να μιλήσουμε για το περιβόητο καλοκαίρι, δεν νομίζεις; Δώσε προσοχή γιατί αποτελεί την αφορμή για την οποία υπάρχει ο χώρος αυτός. Επίσης να σε προειδοποιήσω ότι τίποτα σημαντικό δεν έγινε. Είναι απλά μια εμπειρία, ένα συμβάν που οποιοσδήποτε δεύτερος το δει θα του φανεί αστείο. Με άλλα λόγια μην περιμένεις εκπλήξεις. Καλό όμως θα ήταν να ξεσκονίσεις την μνήμη σου για το τι σου είπα στο παρελθών, έτσι ίσως κατανοήσεις καλύτερα τι έζησα.

Όπως πάντα, γράφετε με ελλιπείς λεπτομέρειες!

Ξεκινάμε...

Το καλοκαίρι που μας πέρασε, λοιπών, ξεκίνησε με την εξεταστική της σχολής. Μετά την εξεταστική ήθελα να πάω κάπου αλλού στην Ελλάδα για ξεκούραση, πριν κατέβω στα πάτρια εδάφη, μιας και δεν με περίμενε τίποτα. Η ευκαιρία δόθηκε όταν μια γνωστή μου θα έμενε περισσότερες μέρες, λόγο κάποιας υποχρέωσης. Όταν το έμαθα και αφού μου δήλωσε πως θα μπορούσε να με φιλοξενήσει, ταχτοποίησα την μεταφορά μου στον τόπο της. Θα επιστρέφαμε πίσω μαζί.

Τελειώνει με το καλό η εξεταστική και ετοιμάζομαι για το ταξίδι. Θα έφτανα πρωί οπότε το βράδυ που προηγήθηκε δεν κοιμήθηκα καθόλου. Η γνωστή μου θα με παραλάβανε από τον τόπο άφιξης μου, υποτίθεται μόνη της. Σημείωση ότι είναι δεσμευμένη και την συγκεκριμένη περίοδο ήταν στην φάση είμαστε-χωρισμένοι-για-τελευταία-φορά-νούμερο-26.

Αφού έφτασα και ενημέρωσα για την άφιξη μου, μου είπε πως θα 'ρθει με το αίσθημα της να με παραλάβει! Γέλασα όταν ήρθαν να με πάρουν και υποτίθεται ακόμη ήταν χωρισμένοι!

Φτάσαμε στο σπίτι της και αφού άφησα τα πράγματα μου, παρά την κούραση, η πείνα έπρεπε να ικανοποιηθεί οπότε και βρεθήκαμε οι δυο μας να τρώμε σε γνωστό ταχυφαγείο (τώρα ποιο δεν θυμάμαι και νομίζω τελευταίο φορά χρησιμοποιώ την λέξη ταχυφαγείο!)

Τόσο η υπόλοιπη μέρα όσο και οι μέρες που θα ακολουθούσαν θα κάναμε πάνω κάτω τα ίδια πράγματα. Η δική της παρέα να προσπαθεί να με κάνει να νιώσω άνετα ποτίζοντας με οτιδήποτε αλκοολούχο, προσπαθώντας σθεναρά να το αποφύγω, μπας και αποφύγω και τίποτα ευτράπελα. Επίσης βρέθηκα αντιμέτωπος με τις πλέον φυσιολογικές καταστάσεις με απιστίες, κερατώματα, παρακολουθήσεις, σκληρούς άντρες να προσπαθούν να κρύψουν το πόσο πληγώθηκαν, ερωτευμένη με δυο άντρες παράλληλα, αγαπιόμαστε αλλά μαζί δεν κάνουμε, μυστικά, βια, είμαστε χωρισμένοι αλλά συναντιόμαστε πίσω από τα μάτια του κόσμου (το καλύτερο μου αυτό). Ειλικρινά, νόμιζα ότι ήμουν σε σαπουνόπερα.

Όπως και να 'χει, μεταξύ όλων αυτών των βαρετών για μένα καταστάσεων υπήρξε η ηλιοθεραπεία, το κολύμπι στα ομολογουμένως κρύα νερά της περιοχής αλλά και ταξίδια στην ευρύτερη περιοχή. Τα βράδια, όπως είπα, επιχειρούσαν να με ποτίσουν με όλο το υπάρχων αλκοόλ, αλλά τα κατάφερνα και ξέφευγα με λιγότερες δόσεις και έλεγχο των πράξεων μου.

Βέβαια, την παρατήρηση δεν την γλίτωσα, αφού η γνωστή με ρώτησε κατακρίνοντας με γιατί είμαι τόσο σφιγμένος και δεν το απολαμβάνω αφού μου αρέσει (σε παρακαλώ, στις νυχτερινές εξόδους αναφέρομε). Που να της εξηγώ τώρα τους λόγους...

Το αστείο της βδομάδας αυτής είναι πως ήθελε να με κουρέψει, μιας και το μαλλί σχεδόν θα μπορούσες να το πιάσεις κότσο (υπερβολή αλλά ήταν όντως μεγάλο!) και δεν ήθελε να με κυκλοφορεί έτσι. Απολάμβανα την αντίδραση της όσο τίποτα άλλο! Πόσο μάλλον το γεγονός πως δεν κατάφερε να βρει ούτε κομμωτή ούτε μπαρμπέρη για να με κουρέψει ολόκληρη την εβδομάδα! My victory!

Δεν μπορώ να πω, πέρασα καταπληκτικά και όταν έφτασαν στο τέλος τους οι μέρες των διακοπών ήθελα περισσότερες. Δεν συγκρίνεται όμως με τον περισσότερο χρόνο που ήθελα να είχα όταν το τελευταίο, "μαρτυρικό", εικοσιτετράωρο θα τέλειωνε.

Την τελευταία μέρα, όπου θα λάμβανε μέρος το γεγονός όπου είχε την υποχρέωση η γνωστή μου, είχε φτάσει. Όταν ξύπνησα, αργά το μεσημέρι, ήμουν μόνος στο σπίτι. Είχε πάει στο κομμωτήριο ή κάτι τέτοιο για να ετοιμαστεί. Όταν επέστρεψε, με άγχωσε γιατί έπρεπε να ήμουν έτοιμος σε σύντομο χρονικό διάστημα. Βλέπεις, θα την συνόδευα μιας και με το αίσθημα, αφού τα είχαν βρει για μια δυο μέρες, είχαν χωρίσει ξανά για τελευταία φορά νούμερο 27. Σημείωση ότι με το αίσθημα της περνούσαμε μια χαρά! Τον υπεράσπιζα πάντα! Τι καλός που ήμουν! Ακόμη απορώ πως και δεν με είχε διώξει από το σπίτι της!

Όπως και να 'χει, ξυρίστηκα, από τις λίγες φορές που ξυρίζομαι γιατί το πρόσωπο μου φαίνεται αστείο! Φαντάστου πως ήμουν ακούρευτος και ξυρισμένος! Μετά το μπάνιο και το φτιάξιμο των μαλλιών (όσο φτιάχνονταν!) ήμουν επίσημα γελοίος! Αφού περιποιήθηκα τις τελευταίες λεπτομέρειες με την συνοδεία της γκρίνιας για την καθυστέρηση μου, ξεκινήσαμε για το γεγονός. Απόγευμα ήταν, μην συγχύζεσαι! Και ο ήλιος έκαιγε καλά!

Όταν φτάσαμε άρχισε το ρολόι να μετρά τις ευλογημένες/καταραμένες (ακόμη δεν το διευκρίνισα) 24 ώρες...

Ο κόσμος δεν ήταν πολλής. Προσπαθούσα να ξεχωρίσω ποιους είχα γνωρίσει αλλά και να παρατηρώ τους νεαρούς άντρες. Μια με την άκρη του ματιού μου, κάποτε απευθείας όταν υπήρχε η ευκαιρία. Ότι έκανα πάντα δηλαδή, θαύμαζα το ωραίο και το γοητευτικό. Απλά για να περάσω την ώρα.

Οι τρεις από αυτούς φαίνεται να ήταν παρέα. Το στιλ τους μου είχε κινήσει την περιέργεια. Όταν κόντεψα όμως παρατήρησα ότι τα φανταχτερά ρούχα, τα χρωματιστά παπούτσια, το εντυπωσιακό χτένισμα και τα αξεσουάρ στα χέρια και τα αυτιά ήταν αυτά που αποτελούσαν την ψεύτικη ομορφιά.

Για να ικανοποιήσω την όραση μου στράφηκα σε άλλα πρόσωπα, συνέχιζα να κοιτάζω τα υπόλοιπα πρόσωπα όταν η ματιά μου έπεσε σε εκείνον.

Στην αρχή δεν μου τράβηξε την προσοχή. Ήταν εκεί όμως, στο ύψος μου, με λευκό παντελόνι, λευκά υποδήματα και λευκό πουκάμισο. Τα μαλλιά του χτενισμένα σπόντες, όχι αυτές που αποτελούνται από πέντε δέκα τρίχες αλλά εκατό! Κάτι σαν από παλιά μόδα. Καστανά μαλλιά, καστανά μάτια, αξύριστος. Ο ήλιος γυάλιζε στο χρυσό σταυρό που κρεμόταν στο τριχωτό στήθος του. Θυμάμαι μου είχε κάνει εντύπωση το όλο σκηνικό! Αποτελούσε την αντίθεση με την πιο πάνω παρέα. Είχα συλλάβει τον εαυτό μου να κινείται στον χώρο προσπαθώντας να τον εντοπίσει και κάθε φορά η γλώσσα του σώματος του, μου κινούσε την περιέργεια. Φαινόταν τύπος χαμηλών τόνων. Δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να παρατηρήσω καλά τα χαρακτηριστικά του προσώπου του.

Ο Leviathan και η Dorothea με κάλεσαν να ετοιμάσω λίστα με τις αγαπημένες μου ταινίες. Πιο εύκολο θα ήταν να καταγράψω τις χειρότερες ή έστω τηλεοπτικές σειρές! Να έχω ήδη έτοιμες δυο: Planet Earth και Band of Brothers! (Απλά αγγίζουν τα όρια της τελειότητας, μην αρχίσω, δεν θα τελειώνω!)

Η λίστα έχει ως εξής (με όποιες αγαπημένες μου έρχονται στο μυαλό):

Η υπενθύμιση χτύπησε στο κινητό μια ώρα πριν. Ξεκίνησα να ετοιμάζομαι και με βρήκα να περιφέρομε στους δρόμους (τι γραφικό) για τον προορισμό. Όταν κόντεψα παρατήρησα πως έφτασα αρκετά νωρίς οπότε προτίμησα να κάνω μια βόλτα από τα καταστήματα.

Στην συμπλήρωση της ώρας το δάχτυλο μου ήταν έτοιμο να πατήσει τον αριθμό του όροφου στον ανελκυστήρα. Λίγο άγχος, πατήθηκε. "Αυτό ήταν" μουρμούρισα. (τελικά έχω επηρεαστεί...)

Όταν η πόρτα άνοιξε, ένας δίμετρος, ξανθός, πρασινομάτης, γεροδεμένος τύπος με περίμενε φορώντας ένα στριγκάκι μονό. Ψέματα... δεν φορούσε τίποτα. Ξανά ψέματα! Δεν υπήρξε τύπος.

Λοιπόν, με καλωσόρισε η κοπελιά και καθίσαμε απέναντι. Με ρώτησε πως πάνε τα πράγματα, απάντησα συνοπτικά, έδειξε την δυσπιστία της για την έκβαση των πραγμάτων. Αγχωμένος λέω:

- Σήμερα θα ασχοληθούμε μαζί μου
- Βεβαίως!
(παύση μισού δευτερολέπτου)
- Υπάρχει ένα δεδομένο στην ζωή μου που δεν μπορώ, δεν ξέρω πως να χειριστώ.
- Ναι...
- ...
(παύση πολλών δευτερολέπτων...)
- Για πες το!
(εισπνοές - εκπνοές, περισσότερο άγχος, τρέμουλο)
- Είμαι... ομοφυλόφιλος... και είναι κάτι που δεν ξέρω πως να το συνδυάσω με τα υπόλοιπα δεδομένα της ζωής μου

Κοιτάω από το παράθυρο, τίποτα. Ο Ήλιος ήταν εκεί ψηλά ακόμη κι έκαιγε, η γη συνέχισε να κινείται.

Κοιτάω μια το ταβάνι μια το πάτωμα, τίποτα. Κανένας σεισμός δεν γινόταν, ήμουν και σε όροφο, θα τον ένιωθα.

Κοιτάω την ψυχολόγο να δω αν παίρνει καμιά παράξενη γκριμάτσα, αν βγάζει τίποτα μαχαίρια, αλυσίδες, σταυρούς, θυμιατούς... τίποτα.

Βέβαια δεν την γλίτωσα, πριν προλάβει να βραδιάσει θυμήθηκε να ρίξει κεραυνούς, αστραπές, καταποντισμούς ενώ η μέρα ήταν αρκετά ζέστη με ήλιο. Σοβαρά τώρα.

Αφού βεβαιώθηκε πως δεν ήταν κάτι το οποίο θεωρούσα πρόβλημα, ακολούθησε συζήτηση για το θέμα.

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Είχα σκοπό να επισκεφτώ ψυχολόγο τουλάχιστον δυο φορές. Την πρώτη φορά θα παρουσιάζονταν όλα τα άλλα που με ταλαιπωρούν. Σκοπός μου βέβαια να την γνωρίσω καλύτερα και να δω πόσο επαγγελματίας και άνθρωπος είναι. Επίσης να μάθει τα γεγονότα για μένα και να προετοιμαστεί το έδαφος για τα επόμενα όπως επίσης να δω αν υπάρχουν εναλλακτικοί τρόποι να αντιμετωπίσω τις καταστάσεις για να μπορέσω να ασχοληθώ με το δικό μου θέμα (κάπως δικαιολογία μου ακούγεται, μπορεί και να είναι).

Ξεκίνησε αρκετά καλά αλλά στην πορεία έγιναν οι διαπιστώσεις πως δυστυχώς κάποια πράγματα έτσι είναι. Το αποτέλειωμα ήταν στο τέλος όταν τόνισε πως θα συνεχίσω με την δική μου οικογένεια και ότι θα έπρεπε να δω και λίγο την προσωπική μου ζωή και να μπω σε μια σχέση. Γενικά από ότι κατάλαβα δεν σε πιέζουν να πεις τίποτα και σε αφήνουν να ανοιχτείς σιγά-σιγά. Οι ερωτήσεις που θα γίνουν θα είναι σε κρίσιμα σημεία. Δυο άμεσες ερωτήσεις έγιναν και η μια ήταν αν είχα σχέση και αφού η απάντηση ήταν αρνητική άρχισε να λέει πόσο όμορφες είναι οι Κύπριες (έχετε όνομα κοπελιές) και να προχωρήσω σε σχέση αλλά όχι από απόσταση! Χαχα. Βέβαια κάπου εκεί συνειδητοποιείς κάποια πράγματα και δεν μπορείς παρά να απογοητευτείς. Συνέχιζε αρκετή ώρα η συζήτηση για την αξία μιας σχέσης και κάπου άρχισα να χάνομε και να μην επικοινωνώ. Ήμουν έτοιμος να το ξεφουρνίσω για να καταλάβει που παγιδεύτηκα αλλά δεν ετοιμάστηκα για κάτι τέτοιο. Στο τέλος ξεκαθάρισε πως δεν χρειάζεται να με ξαναδεί αν όμως χρειαστώ οτιδήποτε να πάρω ένα τηλέφωνο. Έφυγα συγχυσμένος όσο αφορά το δικό μου μέρος αλλά ευχαριστημένος για τα άλλα θέματα. Η νύχτα όμως δεν εξελίχτηκε θετικά.

Αφού πέρασαν αρκετές μέρες και από πολλές μεταβολές στην διάθεση, με δυσκολία κανόνισα το επόμενο ραντεβού στο οποίο θα έδινα τέλος στην άρνηση.

Μετά που το είπα, που σε καμιά περίπτωση δεν μου ήταν εύκολο, φρόντισε να χειριστεί το θέμα πολύ λεπτά γιατί ήταν η πρώτη φορά που το έλεγα (καλύτερα παραδεχόμουν) σε κάποιο την ομοφυλοφιλία μου αλλά και γιατί εγώ ο μαλάκας δεν έδειχνα τα όρια για να ξέρει προς τα που να κατευθύνει την συζήτηση, τουλάχιστον έτσι κατάλαβα!

Λοιπόν, τα περισσότερα που ειπώθηκαν όσο αφορά το μέρος της ομοφυλοφιλίας είναι τα γνωστά που θα διαβάσεις από έγκυρες πηγές. Είναι άλλη η αίσθηση όμως να τα ακούς από άλλο άνθρωπο και να υπάρχει αυτή η αμεσότητα.

Θα αναφέρω μερικά όπως το ότι εγώ καθορίζω τα όρια στα οποία μπορεί να κινηθεί ο άλλος για να με χλευάσει. Ότι κάνω εγώ τις επιλογές στην ζωή μου και αποφασίζω εγώ που θα ζήσω και πως θα ζήσω.

Ότι εκείνη την μέρα έκανα ένα μεγάλο βήμα και ότι θα ακολουθήσουν και άλλα και θα πρέπει σε αυτή την διαδικασία να υπάρχει ένας καθοδηγητής (προσφέρετε κάνεις; :P). Ότι πρέπει να πειραματιστώ να δω αν όντως αυτό είναι που μου αρέσει, να μάθω πως λειτουργεί το σώμα μου και ότι καλό θα ήταν ο άλλος να μην έχει μόνο αυτό για σκοπό του.

Τόνισε την σημασία να έρθω σε επαφή με άτομα του ίδιου σεξουαλικού προσανατολισμού από κοντά και ότι η πρώτη επαφή θα μπορούσε να γίνει από το διαδίκτυο και από κάποιο φόρουμ.

Συζητήθηκε το θέμα με την οικογένεια μου σαν μια πιθανότητα στο μέλλον και ότι οι ανθρώποι αναπροσαρμόζουν τα όνειρα τους συνεχώς και να μην με ανησυχεί το θέμα. Κάπου εδώ ανάφερε μια περίπτωση όπου μάνα έφερε τον γιο της για να τον πείσει πως δεν είναι ομοφυλόφιλος και στα πολλά τσακώθηκε μαζί της αφού δεν καταλάβαινε πως δημιουργούσε πρόβλημα εκεί που δεν υπήρχε!

Επίσης ξεκαθάρισε πως αν στο μέλλον θέλω να κάνω μια οικογένεια, επειδή θέλω να κάνω ένα παιδί και όχι για να ικανοποιήσω τα θέλω της κοινωνίας, δεν με εμποδίζει κάτι, φτάνει να είμαι ξεκάθαρος και ειλικρινείς με το άλλο άτομο (αυτό για 'σένα ΚΥΠΡΟΛΕΩΝ).

Προχωρώντας βέβαια η συζήτηση για το πότε το ανακάλυψα, πόσο σίγουρο είναι ότι αυτές τις προτιμήσεις έχω, την ρώτησα γιατί τόσα χρόνια δεν είχα κανένα πρόβλημα με την διάθεση μου και ξαφνικά χάνομαι. Η απάντηση της ήταν ξεκάθαρη:

"Είναι απλό, η φύση σε καλεί"

και ποιος νομίζω είμαι εγώ για να πάω ενάντια στην φύση; Βλέπεις την ειρωνεία;

Κάπου έγινε η πρόταση να με φέρει σε επαφή με κάποιο άλλο άτομο, αφού πάρει την έγκριση του. Είπα ότι ήταν μεγάλο βήμα και ότι αρχικά σκέφτομαι να δω τι θα κάνω με τους ανθρώπους στο περιβάλλον μου, έτσι αν στραβώσει κάτι, να έχω κάπου να τα πω. Ξεκαθάρισε πως έτσι θα φανούν οι πραγματικοί φίλοι και πιθανότατα κάποιοι εχθροί ενώ πιο εύκολα θα το δεχτεί μια γυναίκα παρά ένας άντρας και καλό είναι να ξεκινήσω από εκεί. Να βρω ποιο άτομο μπορώ να εμπιστευτώ εκατό τις εκατό και να του κάνω την τιμή να μοιραστώ μαζί του κάτι αρκετά προσωπικό. Ήθελα να αναφέρω το θέμα εμπιστοσύνης αλλά αρκετά είχαν συζητηθεί για να σκαλίσω και αυτό. Από κάπου θα ξεκινήσουμε και αν στραβώσει δεν χάθηκε ο κόσμος.

Με πλάγιο τρόπο αναφέρθηκε το θέμα της αυτοκτονίας. Το είχα ξεχάσει εντελώς και μόλις παρατήρησα ότι το φέρνει στην συζήτηση ξεκαθάρισα πως για μένα δεν αποτελεί λύση.

Από ότι φάνηκε όμως την ανάγκη για φαρμακευτική αγωγή δεν την γλίτωσα. Εισηγήθηκε, αν θέλω, να κλείσει ραντεβού με ψυχίατρο για να πάρω μια συνταγή μιας και κατά την γνώμη της χρειάζεται. Το τελευταίο γράφετε με πλήρη επίγνωση. Μπαίνουμε σε ένα άλλο μεγάλο θέμα. Η επαφή μου με το θέμα έγινε αρκετά χρόνια πριν και γνωρίζω την ευεργετικότητα που μπορεί να έχουν. Είπα ότι θα το παλέψω μέχρι τέλους και αν δω ότι δεν βελτιώνετε σιγά-σιγά η διάθεση μου, δεν θα διστάσω να δοκιμάσω και αυτό τον δρόμο επειδή μπορεί να θεωρηθεί ακραία λύση γιατί άπλα μπορεί να έχω φτάσει ήδη στα άκρα.

Στο τέλος, προφανώς για να τονώσει το ηθικό και να δώσει θάρρος, με συγχάρηκε για το τόλμημα αυτό και τόνισε ότι σήμερα ξεκινά ένα, κυρίως, ευχάριστο ταξίδι. Ναι μεν με τις δυσκολίες του αλλά θα είναι υπέροχο. Γέλασα από μέσα μου για αυτό το τέχνασμα!

Για ότι θέλω, ζήτησε να μην διστάσω να την πάρω τηλέφωνο.

Έφυγα, αν όχι τόσο ανακουφισμένος, αλλά σίγουρο όχι συγχυσμένος και απογοητευμένος. Σημαντικό.

Για να δικαιολογήσω τον εαυτό μου και την πράξη του να επισκεφτεί ψυχολόγο λέω απλά ότι έγινε για να μειωθεί η λίστα, φαινόταν μια καλή αρχή για να δοκιμάσω την αποκάλυψη αλλά και ένας άνθρωπος που να γνωρίζει όλα τα δεδομένα για την ζωή μου και σαν επαγγελματίας μπορεί να συμβουλέψει καλύτερα και τέλος τις ανασφάλειες που θα προκύψουν να μπορώ να τις επεξεργαστώ εκεί πάρα να τις φορτώνω σε ανθρώπους που δεν μου φταίνε σε τίποτα. Ελπίζω δηλαδή.

Τώρα πρέπει να επεξεργαστώ λίγο κάποια άτομα που με περιβάλουν, τόσο εδώ όσο και στην Κύπρο για να γίνει το επόμενο βήμα. Πρέπει να αποφύγω την παγίδα της αδράνειας και της επιστροφής στην άρνηση. Η ψυχολόγος επιβεβαίωσε το πιο λογικό, αν δεν αποδεχτείς εσύ τον εαυτό σου μην περιμένεις να σε αποδεχτούν οι άλλοι.

Καιρός να ξεκινήσουν οι ταυτότητες να ενώνονται.

(ΕΣΥ, ναι ΕΣΥ που με διαβάζεις, δεν βγάζω τα άκρως προσωπικά μου στην φόρα επειδή είμαι μόνο μαζόχας, αλλά για να προσκομίσεις και εσύ κάτι θετικό αν υπάρχει και να σταματήσεις να είσαι θεατής του εαυτού σου και των άλλων αλλά ούτε και να κάνεις την ζωή άλλων, και την δίκη σου, δυσκολότερη)

Σήμερα άππαρε θα μιλήσουμε για έναν άνθρωπο. Ανάφερα σου τον στο παρελθόν. Μετά από ώριμη σκέψη αν εξυπηρετεί κάτι ή κατά πόσο σωστό είναι αποφάνθηκα πως η πολλή σκέψη βλάφτει! Θα αποφύγω κάποιες λεπτομέρειες και κάποιες άλλες θα παρουσιαστούν αλλοιωμένες, αν και θα βοηθούσαν στο να παρουσιαστεί καλύτερα η αντίφαση, για να ελαχιστοποιήσουμε τις πιθανότητες για το παράδοξο, αν και η άρνηση ευτυχώς κάποιες φορές δουλεύει υπέρ μας!

Πρώτα πρέπει να φρεσκάρουμε στην μνήμη μας το κοινωνικό καθεστώς που επικρατεί στις τάξης του δημοτικού (και μετέπειτα φυσικά, μόνο που αλλάζει μορφή!). Υπάρχουν δυο κατηγορίες, οι δημοφιλείς και ή μη. Στην πρώτη κατηγορία ανήκε αυτός, στην δεύτερη εγώ. Παιδικά τραύματα λέμε!

Με αυτό τον άνθρωπο, παρά την διαφορά στην κοινωνική τάξη, ήρθαμε κοντά και είχε τις προδιαγραφές για να δημιουργηθεί σήμερα αυτό που λέμε παιδικοί φίλοι. Δεν θυμάμαι πως ακριβώς ήρθαμε κοντά αλλά σίγουρα βοήθησε το γεγονός ότι πηγαίναμε κολύμβηση μαζί και μετέπειτα όταν προσπαθούσα να τον βάλω σε σχέση με μια συμμαθήτρια μας. Θυμάμαι τι ηλίθια πράγματα σχεδιάζαμε για να βρεθούν μαζί και γελώ μόνος μου!

Όπως σου είπα, στο παρελθόν είχα κάποιες απορίες για το σώμα μου άλλα και όλη η φάση της εξερεύνησης. Στο κολυμβητήριο υπήρχε η ευκαιρία να λύσω κάποιες απορίες και με διάφορες μεθοδολογίες (επιστήμονας έπρεπε να γίνω) κατάφερνα να δω το επίμαχο σημείο (να μου εξηγήσει κάποιος γιατί δεν γράφω πιο άμεσα!). Βέβαια δεν έμεινα ως εκεί και συνόδεψα σε κάποιες φάσεις και κάποια αγγίγματα, τα οποία δεχόταν. Το αναφέρω μιας και, νομίζω, έχει σχέση με το τι ακολουθεί.

Όταν με το καλό τελειώσαμε το δημοτικό και ξεκίνησα το γυμνάσιο, αυτή η φιλία διακόπηκε. Ήμασταν σε διαφορετικά τμήματα και έτσι δεν είχαμε την επαφή που υπήρχε , παρά μόνο στο λεωφορείο για την επιστροφή στα σπίτια μας.

Στο Λύκειο "συνεχίστηκε" κάτι αντίστοιχο, διαφορετικά τμήματα, κάποιες συζητήσεις στο λεωφορείο. Το αξιοσημείωτο ότι στην δευτέρα τάξη, μιας και ήταν στο ίδιο τμήμα, είχαν γίνει κολλητοί με τον τύπο που έκανε την λεκτική επίθεση. Κάπου εκεί έγινε και ο ψυχρός χαιρετισμός, όταν στο προαύλιο του σχολείου αφού πέρασε από κοντά μου ο παραλίγο-παιδικοί-φίλοι και χαιρετιστήκαμε λέγοντας τα τυπικά, ο σου-έκανα-επίθεση έστεκε δίπλα του χωρίς να ανοίξει το στόμα του. Με ύφος είσαι-μαλάκας-αλλά-ξέρω-τι-παίζει-μαζί-σου τον ρώτησα τι κάνει απαντώντας πίσω με δυσκολία "καλά".

Πάει και αυτό.

Τελειόφοιτοι πλέον και μπαίνουμε στην πύρα των τελικών εξετάσεων. Μιας και το εκπαιδευτικό σύστημα μας είναι τέλειο, ξεκινήσαμε όπως το έχει η παράδοση τα φροντιστήρια. Στα περισσότερα ήμασταν μαζί και σαν αποτέλεσμα πολλές ώρες σε επαφή. Σε συνδυασμό για το διάβασμα, κάποιες φορές βρισκόμασταν στα σπίτια ο ένας του άλλου. Ομολογώ ήταν πρωτόγνωρο πράγμα για μένα.

Ως επακόλουθο (μην περιμένεις φινάλε έντασης άππαρε... θα απογοητευτείς) ανοιχτήκαμε περισσότερο και κάποιες φορές βρισκόμασταν για κάτι περισσότερο από διάβασμα, όπως για κάποιο παιχνίδι. Σε κάποια φάση μιλήσαμε και για την πρώτη του φορά (με κορίτσι, παλιόπαιδο) άλλα ακόμη και σήμερα απορώ γιατί δεν μιλούσε άνετα για το θέμα αλλά ντροπαλά. Δεν μπορώ να πω ήταν στο χαρακτήρα του.

Είναι υπερβολικά κοινωνικός. Μιλάει με τους πάντες και με όλες τις ηλικίες. Έχει αυτό το σύνδρομο που λέμε "τον συμπαθάνε όλοι". Για πολιτικός ότι πρέπει.

Πάμε παρακάτω, τελειώνουν οι εξετάσεις και πάνω κάτω αυτό ήταν. Οι περισσότεροι ακολούθησαν το δρόμο των διακοπών μιας και σε ελάχιστες μέρες θα παρουσιαζόμασταν στο στρατό.

Μιας και όλοι της ίδιας ηλικίας και από την ίδια επαρχία πάνε στο ίδιο ΚΕΝ (Κέντρο Εκπαίδευσης Νεοσυλλέκτων) ήμασταν ναι μεν στο ίδιο ΚΕΝ αλλά σε διαφορετικό λόχο. Βρισκόμασταν αραιά και που όποτε υπήρχε ο ελεύθερος χρόνος. Ήταν εμφανείς η απομάκρυνση όμως. Όταν ο χρόνος του ΚΕΝ τελείωσε και ακολούθησαν οι εκπαιδεύσεις, που ήταν διαφορετικές, χαθήκαμε εντελώς.

Λόγο της φύσης του στρατού, συναντιόμασταν τυχαία και αραιά, αφού μέναμε σε κοντινή περιοχή. Τυπική χαιρετισμοί και τα νέα του στρατού.

Κάπου εδώ να σου ξεκαθαρίσω πως δεν είδα ή ένιωσα ποτέ ερωτικά για τον συγκεκριμένο. Αν με άκουγες με προσοχή στο παρελθόν άππαρε θα πρόσεξες ότι είχα εγκαταλείψει τέτοια όνειρα προ πολλού. Το μόνο που ήλπιζα ήταν ότι μετά το Λύκειο, αφού ήρθαμε τόσο κοντά, να κρατήσει η φιλία αλλά εγκαταλείφθηκε αυτή η ελπίδα όταν η προσπάθειες μου να κρατηθεί επαφή δεν απέδωσαν.

Μετά από αρκετούς μήνες στράτευσης, θα κόντευα να κλείσω χρόνο, και σε φάση ατέλειωτης αναμονής στο στράτευμα λαμβάνω μήνυμα στο κινητό. Προφανώς ήταν ο συγκεκριμένος:

"Γεια σου Άππαρε τι κάμνεις;"

Ωραία λαλώ. Βαρέθηκε, δεν βρέθηκε κάποιος άλλος για να ανοίξει κουβέντα να περάσει την ώρα του. Με βολεύει να κάψω λίγα λεπτά και 'γώ. Απαντάω:

"Μια χαρά ρε, εσύ τι γίνεσαι;"

και έρχεται μήνυμα:

"Καλά"

Έλυσα στα γέλια. Ο μαλάκας έκαμε λάθος, σκέφτηκα, μάλλον ήθελε να στείλει το μήνυμα του σε άλλον Άππαρο και σκαπουλάρει με τρόπο σκουπίστε-ψεκάστε-τελειώσατε (δεν προσέχεις, δεν προσέχεις!).

Δεν μπήκα στην διαδικασία να ρωτήσω κάτι άλλο αν και ήθελα να περάσω την ώρα μου. Από την στιγμή που κατάλαβα ότι έγινε λάθος και προφανώς δεν είχε όρεξη για κουβέντα.

Έλα που το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε μετά από αρκετό καιρό.
"Τι κάμνεις ρε;"
"Καλά ρε, εσύ;"
"Καλά"

Αυτή την φορά με ενόχλησε, γιατί εντάξει να κάμεις το λάθος μια φορά, εντάξει να το κάμεις και δεύτερη. Ή συνέχισε λίγο την κουβέντα ή πες ένα "συγνώμη, σκέφτηκα.

Το σκηνικό μπορεί να επαναλήφθηκε και τρίτη φορά, γιατί ξέροντας με, θέλω πολλά για να αντιδράσω.

Όπως και αν 'χει, αφού πέρασε πάλι αρκετός καιρός στέλνει το ίδιο τυποποιημένο μήνυμα. Νευριασμένος γιατί βαρέθηκα αυτό τον παραλογισμό απάντησα πίσω να προσέχει που στέλνει τα μηνύματα, γιατί είναι αρκετά ηλίθιο τούτο που κάμνει. Κάτι τέτοιο ήταν το νόημα. Απάντησε πίσω πως δεν είναι από λάθος, είναι για κουβέντα. Εγώ εκεί ακόμη να πιστεύω πως είναι λάθος.

Εννοείται δεν επαναλήφθηκε.

Ακολούθησαν οι σπουδές, και όποτε είμαι Κύπρο μπορεί να τύχει να βρεθούμε, όταν οι δρόμοι μας συναντηθούν. Όπως πάντα τα τυπικά.

Ένα "σκηνικό", που το παραλείπω γιατί θα πρέπει να μπω σε ιδιαίτερες λεπτομέρειες, με βάλαν σε σκέψεις ότι η πιο πάνω συμπεριφορά δεν ήταν τίποτε άλλο από την "κοινωνικότητα του με όλους και με όλες τις ηλικίες" και απλά προσπαθούσε να κρατήσει μια τυπική επαφή με όλους, μιας και είχε μπόλικο χρόνο στην διάθεση του, αλλά αρκετά εγωιστής ώστε να μην συνεχίσει αυτός την κουβέντα άλλα ο άλλος, με ένα τυπικό "Καλά".

Πάει χρόνος να τύχη αυτή η συνάντηση για τα τυπικά. Σημείωση και εδώ ότι δεν προσβλέπω σε τέτοιες συναντήσεις με κανένα αλλά αντίθετα τις αποφεύγω. Υπάρχει αρκετή υποκρισία την οποία απεχθάνομαι.

Το καλοκαίρι που πέρασε (όπου νάνε άκου το επόμενο, περιμένω περιμένω! άσχετο...) αφού μου είχε ότι μου είχε συμβεί και έβλεπα όλο τον κόσμο μέσα από την σφαίρα της ομοφυλοφιλίας (είπαμε μου είχε γίνει εμμονή) και αφού βρισκόμουν σε παραλία, βρίσκω αναπάντητη στο κινητό. Απορείς από ποιον;

Δεν ξέρω τι κίνητρα υπήρχαν από πίσω, αλλά τα δυο πιο πιθανά σενάρια είναι ότι μπορεί να νόμιζε πως με είδε ή κάτι να χρειάστηκε.

Ο χρωματισμός όμως της ομοφυλοφιλίας με ανάγκασε να κάνω κλικ για πρώτη φόρα. Να συνδυάσω την οικειότητα του δημοτικού (παρά το "κοινωνικό" χάσμα), τον κολλητό του στο Λύκειο που έκανε την επίθεση αλλά δεν μου το έβγαζες από το μυαλό πως ήταν εσωτερική ομοφοβία, τα παράξενα μηνύματα. Σίγουρα εικασίες του μυαλού.

Δεν πείρα πίσω τηλέφωνο να δω τι ήθελε. Ο λόγος είναι ο ίδιος για τον οποίο σου λέω αυτή την ιστορία. Ότι στην σχέση μου με τους ανθρώπους θα ήθελα να υπάρχει μια ειλικρίνεια, κάτι που δεν έχω ΟΥΤΕ στο ελάχιστο. Άλλα και το παράπονο ότι οι ανθρώποι που βρέθηκαν στην ζωή μου και θα μπορούσα με αυτούς να ανοιχτώ και να αποδεχτώ κάποια πράγματα καλύτερα, είναι αυτοί που με δυσκόλεψαν και με τρομοκράτησαν περισσότερο.

Χθες άππαρε βρήκα χρόνο και συνέχισα να βλέπω κάποιες παλιές αναρτήσεις που δεν είχα διαβάσει. Όταν έφτασα σε ανάρτηση από το Εξατμισμένο Martini διαπίστωσα πως το ιστολόγιο εξαφανίστηκε. Χωρίς να γνωρίζεις, μπορείς να υποθέσεις πολλά. Ελπίζεις ο λόγος να μην είναι κάτι αρνητικό.

Τα αισθήματα που δημιουργούνται όμως δεν μπορείς να τα ελέγξεις. Πολλοί αποχώρισαν, κάποιοι σταμάτησαν να γράφουν, άλλοι έκαναν κρυφά τα ιστολόγια τους. Ο κάθε ένας κάνει τις επιλογές του και πρέπει να γίνει σεβαστό. Η σχέση που αναπτύσσεται είναι παράξενη. Μπορεί να μην έχεις μια επικοινωνία σε πιο προσωπικό επίπεδο αλλά ένα ενδιαφέρον δημιουργείται.

Νομίζω δεν έκρυψα την αδυναμία μου σε κύπριους που γράφουν. Μπορεί να είμαι θυμωμένος και απογοητευμένος από την Κύπρο αλλά η ελπίδα ότι κάτι καλό υπάρχει, κάτι θετικό να κοιτάξω, υπάρχει πάντα. Όσο νάνε σε επηρεάζει περισσότερο όταν άτομα με τα οποία ταυτίζεσαι σε κάποια σημεία ή ακόμη ζηλεύεις κατά κάποιο τρόπο στοιχείο της ζωής τους, του χαρακτήρα τους. Πόσο μάλλον όταν είναι συμπατριώτες σου.

Σε συνδυασμό με την επερχόμενη κάθοδο για το Πάσχα, διαπίστωσα ότι οι περισσότεροι προχωράνε με την ζωή τους, φθίνοντας ακόμη περισσότερο την ήδη πενιχρή σχέση που υπάρχει μεταξύ μας. Το αίσθημα που δημιουργήθηκε ήταν αυτό της νοσταλγίας. Όχι της νοσταλγίας για κάτι που πέρασε. Δεν ξέρω πως να το περιγράψω.

Όσο κοινότοπο και αν ακούγεται, όσο υποκριτικό και αν φαίνεται, εύχομαι οι απουσία τους να οφείλεται στο ότι η ζωή, τους απασχολεί με κάτι όμορφο.

Θυμάμαι είχα ρωτήσει ένα άτομο που είχε εμπλακεί (έλεος με τα ελληνικά μου) σε δυστύχημα, πως έγινε το σκηνικό. Επισήμανε πως δεν θυμόταν απολύτως τίποτα. Απορούσα πως γίνεται αυτό, μέχρι που ενημερώθηκα πως το μυαλό σε προστατεύει από τραυματικές εμπειρίες κάνοντας την πρόσβαση σε αυτές αδύνατη.

Όταν ένα καλοκαίρι ξύρισα το κεφάλι μου διαπίστωσα πως είχα ένα σημάδι. Αδυνατούσα να θυμηθώ πως το απέκτησα. Ελάχιστες ήταν οι φορές που χτύπησα και καμιά δεν ήταν στο κεφάλι ή έτσι νόμιζα.

Σου υποσχέθηκα άππαρε πως κάποτε θα σου μιλήσω για την μνήμη μου. Το κάνω με σκοπό να σκαλίσω και λίγο αυτή! Πρόσφατα σε συζήτηση, αφού είπα πως για να θυμηθώ κάτι πρέπει να το συνδυάσω με κάτι άλλο και αυτό το κάτι άλλο να αποτελέσει ερέθισμα όταν το δω, ακούσω, αισθανθώ. Παπαγαλία με τίποτα. Μου είπαν πως η μνήμη αυτή ονομάζετε αγχίνους!

μνήμη αγχίνους: Το μνημονικό τέχνασμα της ανάκλησης στη μνήμη ενός στοιχείου (αριθμού, ονόματος, κ.λπ.) με τη βοήθεια άλλου ευκολότερα ανακλητού, με το οποίο έχει κοινά εξωτερικά στοιχεία).

πηγή

Αστείο, το ξέρω! Αστείο επίσης πως μια ζωή παραπονιέμαι για την κακή μου μνήμη και ότι είναι ενοχλητικό σε όλα τα διαγωνίσματα οι ασκήσεις/ερωτήσεις να βασίζονται στην μνήμη και στην παπαγαλία, ενώ σε άσχετη φάση να ξεστομίζω τους ακριβείς διαλόγους γνωστής ταινίας. Αφού μου υπέδειξαν αυτή την αντίφαση άρχισα να αναρωτιέμαι τι παίζει με την δίκη μου μνήμη.

Παρατήρησα πως μπορώ να συγκρατώ πράγματα με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, κυρίως για θέματα που με ενδιαφέρουν, αλλά αδυνατώ να τα βάλω σε κάποιο πλαίσιο. Έχω φοβερό πρόβλημα να θυμάμαι ονόματα και πληροφορίες για άτομα, έστω και αν αυτά με ενδιαφέρουν. Πολλές φορές συγχύζω τα ονόματα χωρίς να το αντιλαμβάνομαι. Μπορεί να βλέπω κόκκινο, να θέλω να πω κόκκινο, να λέω κίτρινο και να νομίζω πως είπα κόκκινο. Αυτό όμως δεν θα συμβεί με το κόκκινο και το μπλε. Το ίδιο θέμα με το δεξιά και το αριστερά, για να τα βρω πρέπει να κάνω τον σταυρό μου και πάλι πολλές φορές μπερδεύομαι!

Το παράδοξο, ότι αν ρωτηθώ ή χρειαστώ μια πληροφορία, γνωρίζω αν συνάντησα κάπου την πληροφορία και αν αδυνατώ να την ανακαλέσω, ξέρω που μπορώ να την εντοπίσω. Σε ποιο βιβλίο, σε ποια ιστοσελίδα, σε ποια περιοχή της πόλης περίπου. Προσαρμόζεσαι. Από κάποιο γεγονός, από κάποιο ντοκιμαντέρ ή την ανάγνωση ενός άρθρου, μπορεί να μην συγκρατώ τις λεπτομέρειες, συγκρατώ την δομή και το συμπέρασμα που έβγαλα, το μήνυμα που θέλησε να περάσει. Πιο απλά, δεν θυμάμαι τι έκανε κάποιος άνθρωπος αλλά έμαθα τι χαρακτήρας είναι. Η χρήση των ταμπελών στην πράξη.

Απορείς βέβαια, έχεις ή δεν έχεις δυνατή μνήμη. Έτσι είναι η μνήμη σου ή συμβαίνει κάτι άλλο; Φάσκεις και αντιφάσκεις. Το μυαλό σου προσπαθεί να σε προστατεύσει από κάτι, κάνοντας πιο δύσκολη την αποθήκευση αλλά και την πρόσβαση σε δεδομένα που θα ήταν άμεσα χρήσιμα ή απλά αυτές είναι οι δυνατότητες της;

"Είναι ένας μυς και όπως κάθε μυς και αυτός μπορεί να εξασκηθεί."

Η αλήθεια δεν το δοκίμασα ποτέ, απεχθάνομαι τα παιχνίδια μνήμης. Ίσως και να τα βαριέμαι. Σε παιχνίδια με τραπουλόχαρτα, όπου η χρήση της μνήμης θα αποτελούσε ένα μεγάλο πλεονέκτημα, απλά δεν επιχειρώ. Όποτε προσπαθώ να θυμάμαι τι χαρτιά παίχτηκαν, αποσυντονίζομαι και το παιχνίδι πάει χειρότερα! Το συμπέρασμα βέβαια λέει πως δεν έχεις καλή μνήμη!

Ένας από τους λόγους που ξεκίνησα το χώρο αυτό, που σε δημιούργησα τέλος πάντων άππαρε, ήταν να εξερευνήσω την μνήμη μου. Να θυμηθώ τι έζησα, γιατί αυτή η διαφορά στο πως ήμουν και στο πως κατέληξα. Η αλλαγή είναι δραματική και απορώ, ακόμη και τώρα, γιατί αυτό. Στην πορεία θυμήθηκα πολλά, καθόλου ευχάριστα και πονούν. Γιατί δεν πονούσαν στο παρελθόν, ίσως γιατί έκανε καλά την δουλειά της η μνήμη, ίσως γιατί έκανα εγώ καλά την δουλειά μου αγνοώντας και ξεχνώντας. Το ότι όλο αυτό θα συσσωρευόταν και θα διοχετευόταν στο μέλλον και την μεγάλη έκρηξη του περασμένου καλοκαιριού δεν το περίμενα.

Μπορεί να έχουν περάσει δυο και κάτι χρόνια από την μέρα που ξύρισα το κεφάλι, άλλα μόνο τότε θυμήθηκα πως απέκτησα το σημάδι. Η ειρωνεία, παρά την ηλικία, θυμάμαι την παραμικρή λεπτομέρεια και τόσο ζωντανά. Το σημάδι δεν θυμίζει το χτύπημα, αλλά την αποφυγή με την οποία συνοδευτικέ, συνδυάστηκε. Μνήμη αγχίνους, χα.

Θεωρώ περιττό να σου αναφέρω τα γεγονότα άππαρε, την ουσία νομίζω την μετέδωσα. Ας ήταν το μόνο, ας ήταν στα λίγα! Μόνη παρηγοριά, αν μπορείς να την πεις έτσι, ότι ο κάθε ένας έχει ζήσει τα δικά του. Κάποιοι τα κατάφεραν να βγουν αλώβητοι, κάποιοι να τα ξεπεράσουν, κάποιοι όχι. Σε ποιους θα καταλήξεις;

Μνήμη, σπουδαίο πράγμα. Νευρώνες που περιέχουν εσένα.


Υ.Γ. Μεν μου μελαγχολήσεις τώρα άππαρε! Έπρεπε κάποτε να γραφτεί να φεύκει που την μέση!

Μα να τις ξεχωρίζω αμέσως από το poster; Τις περισσότερες από αυτές αλλά και αυτή τις μυρίστηκα! Πάει να πει ότι κάνουν καλά την δουλειά τους!

Μπορεί να μην είδα καμιά ακόμη αλλά συμπληρώνω την λίστα!

Κρίση ηλικίας; Μια παρέα ομοφυλόφιλων και ετεροφυλόφιλων φίλων (γλωσσοδέτης!) περνούν στα τριάντα. Από εργασία και χρήματα πάνε καλά, όμως κάτι ψάχνουν ακόμη! Δράμα η ταινία.

Αφιερωμένη στους τριαντάρηδες, οι σαραντάρηδες και άνω να περιμένουν την επόμενη δεκαετία (you see the irony άππαρε :P)

The New Twenty ή όπως υποψιάζομαι θα "μεταφραστεί" στα ελληνικά: Είκοσι, ξανά

Έχει ενδιαφέρων που ξεπηδούν σαν τα μανιτάρια, όχι πως δεν υπήρχαν πάντοτε, απλά μου δίνει την εντύπωση πως προωθούνται σε πιο γενικό πλαίσιο και αντιμετωπίζεται το θέμα σαν κάτι το "συνηθισμένο". Όπως συνηθισμένα θεωρούνται οι κλοπές, οι μανιακοί δολοφόνοι, τερματικές (;) αρρώστιες, συνωμοσίες, καταστροφολογίες, υπερφυσικά, εξωγήινοι και η λίστα δεν τελειώνει ποτέ!

Για αύριο τώρα τι λένε; Καλή λευτεριά; Χρόνια Πολλά; Όπως και να 'χει, καλή ξεκούραση άππαρε!

Για περισσότερο από μια ώρα άππαρε έψαχνα συγκεκριμένο κείμενο που γράφτηκε στο παρελθόν, έχω την εντύπωση κάπου στο καλοκαίρι. Δυστυχώς τόσο η μνήμη μου όσο και η google δεν βοήθησαν. Την ανάρτηση την χρειαζόμουν για να σου εξιστορήσω τα παρών και ουσιαστικά περιέγραφε την αγανάκτηση που αισθάνθηκα σήμερα.

Ξεκινούσε και περιέγραφε με πόση ευκολία ένας ετεροφυλόφιλος μπορεί να φλερτάρει με το αντίθετο φύλο που θα συναντούσε οπουδήποτε και την διαφορά με κάποιο ομοφυλόφιλο. Η πλάκα το περιέγραφε τόσο ήρεμα που θα μπορούσε να αποτελέσει άρθρο σε κάποια εφημερίδα και σε κάποια φάση γράφει πάνω - κάτω πως σου έρχεται να σπάσεις το πληκτρολόγιο από τα νευρά για αυτή την διάκριση.

Το θέμα είναι απλό, βλέπεις κάποιο, σου τραβάει την προσοχή, παρατηρείς την γλώσσα του σώματος του και σε κεντρίζει περισσότερο. Θέλεις να τον γνωρίσεις. Κάνεις την σύγκριση πως οι "άλλοι" συγκεντρώνουν πληροφορίες και προσεγγίζουν το θύμα. Ξαφνιάζεσαι όταν παρατηρείς πως υπάρχουν οι συνδετικοί κρίκοι και αντί αυτό να εξυπηρετεί καταντάει ανασταλτικός παράγοντας. Είναι μεγάλη αγένεια να μην συστήνεις τον άλλο και μεγάλη ανωριμότητα να μην δέχεσαι "εισβολή" στην παρέα.

Γιατί δεν είσαι άμεσος; Καλή ερώτηση. Θα χρειαζόμουν ώρες να σου το αναλύσω. Ας πούμε απλά πως οι ανθρώποι δεν είναι τόσο καλοπροαίρετοι.

Δεν περιμένω να καταλάβεις άππαρε. Η πικρία πηγάζει στο ότι μου θυμίζει πολλά μαζεμένα. Το καταγράφω γιατί θέλω να το μαρκάρω. Όταν ξημερώσει το συναίσθημα θα εξαφανιστεί, αυτό είναι σίγουρο, όπως είναι σίγουρο ότι θα επαναληφθεί.

Ο ομόνοιατισα, οικολόγα νεράιδα επάσαρεν μου την μάππα. Θέλει να γράψω 5 πράγματα που με εκνευρίζουν, άσχετο πως η ίδια έγραψε 10.

Τώρα άππαρε αν πω για τα 5 που με εκνευρίζουν περισσότερο θα χαλάσουμε την εικόνα μας και ως γνωστό ζούμε για μιαν εικόνα. Άσε που θα υπάρξει κίνδυνος να αυξηθούν οι αυτοκτονίες!

Πάμε:

1. Νευριάζω όταν στο μπάνιο δεν υπάρχει στήριγμα κάπου ψηλά για το τηλέφωνο του νερού. Θέλω και τα δυο μου χέρια ελεύθερα να φροντίζουν τον εαυτό μου και όχι το ένα να απασχολείται με το μασκαραλίκη που τρέσσει νερό.
2. Το νευρικό μου σύστημα παίρνει φωτιά όταν κοιμάμαι και ακριβώς δίπλα μου χαλούν το πεζοδρόμιο με καγκο (σκαπτικό πιστολέτο;), η καθαρίστρια χτυπά την πόρτα μου με την σκούπα, χτυπούν μου το κουδούνι για κοινόχρηστα!
3. Οι φλέβες μου διαστέλλονται όταν ο διαδικτυακός σταθμός από τον οποίο ακούω μουσική δουλεύει όποτε θέλει.
4. Η πίεση μου χτυπά κόκκινο (να κόψω το άλας) κάθε φορά που οι κάλτσες μου αναπτύσσαν τρύπες.
5. Αφτένουν τα λαμπούθκια μου όποτε μου σπάζουν τα αντικείμενα μου. Καταλάβετε το, θέλω να τα σπάζω εγώ!

Πρέπει να πασάρω τώρα και η πλάκα καθόλου καλός δεν είμαι στην μάππα. Greekstories κόψε το σσουτ!