apparos

Ρε άππαρε, όλα καλά; Άκου να δεις. Μετά το δημοτικό βρήκα τον εαυτό μου στο γυμνάσιο να νομίζω επί ένα τρίμηνο ότι ο διευθυντής ήταν κάποιος άλλος. Ωραία αρχή!!!

Γενικά πρώτη γυμνασίου ήταν απλά ο αναγνωριστικός γύρος! Γνώρισα νέα άτομα και επιτέλους βρήκα άτομα που ήξεραν κάτι περισσότερο για υπολογιστές και λίγο - πολύ ανταλλάσσαμε καμιά ιδέα, κάνα cd κ.τ.λ

Χαρακτηριστική ήταν και η πρώτη φορά που θα παίζαμε ποδόσφαιρο στην ώρα της γυμναστικής, αν και ήθελα να μπω αμυντικός, αφού συνήθως δεν έκανα τίποτε, επέμεναν να με βάλουν τερματοφύλακα λόγο ύψους... ΕΛΕΟΣ

Να επιμένω εγώ ότι είμαι άσχετος με το ποδόσφαιρο και αυτοί να επιμένουν... Έφαγα το πρώτο τέρμα και τελικά πείστηκαν...

Ευτυχώς σε επόμενα μαθήματα γυμναστικής βρέθηκαν δειλά - δειλά άτομα να θέλουν να παίζουν καλαθόσφαιρα και βόλεϊ.

Παράλληλα είχα ανακαλύψει τι εστί mp3 και είχα φάει τους τόπους να βρω σχετικά προγράμματα και πληροφορίες. Εννοείται πως ταυτόχρονα είχα κολλήσει με την μουσική και μάλιστα επειδή δεν υπήρχε cd-writer για να μεταφέρω στο δικό μου υπολογιστή ένα τραγούδι που μου κόλλησε το είχα συμπιέσει σε τραγική ποιότητα για να χωρέσει σε δισκέτα!!!

Κατά την διάρκεια της πρώτης γυμνασίου προσπάθησα να αποπλανήσω πολλούς συμμαθητές (σοβαρά σου μιλάω!!! Είχα μπει για τα καλά στην εφηβεία) και φυσικά δεν ανταποκρίθηκε κανείς! Εννοείται βέβαια ότι προσπάθησα να συνάψω σχέση με συμμαθήτρια μου. Ήθελε παράλληλη σχέση και με ρώτησε αν εγκρίνω (ΕΛΕΟΣ). Βέβαια την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια αλλά ακολούθησαν πολλά παρατράγουδα για τα επόμενα χρόνια.

Στους βαθμούς τα πήγα αρκετά καλά (μην φανταστείς κανένα μελετηρό παιδί, άπλα θέλω να θίξω ότι δεν με απασχολούσε κάτι ψυχολογικό)

Δευτέρα γυμνασίου τα πράγματα δεν θα ήταν τόσο απλά.

Ξεκίνησαν όπως περίπου το άφησα την προηγούμενη χρονιά, με μόνη διαφορά τις πρώτες σκέψεις για το τι διαφορετικό έχω. Φυσικά καμιά πληροφόρηση δεν υπήρχε οπότε το θέμα πέρασε έτσι. Μπερδεμένος να ξεκινώ την δευτέρα τάξη και να προσπαθώ μάταια να φτιάξω σχέση με κοπέλα. Δεν πέρασε μήνας όπου με τον τρόπο τους η τάξη έδειξε την υποτίμηση της στο πρόσωπο μου. Δεν ξέρω αν ήταν κάτι στην εμφάνιση μου, κάτι στην συμπεριφορά μου ή ένα τρίτο θέμα που δεν νομίζω να το αναφέρω εδώ.

Δεν μου κακοφάνηκε γιατί εκείνη την περίοδο, απληροφόρητος και αφελής όπως ήμουν, νόμιζα ήταν το τρίτο, κάτι στο οποίο είχα πλέον συνηθίσει και ήταν καθαρά δικό τους πρόβλημα. Επίσης βγήκα και κερδισμένος σε εμπειρίες (όχι σεξουαλικές, πονηρέ άππαρε) από την κατάσταση αυτή.

Το χειρότερο όμως ήταν ότι καθηγητής με υποτιμούσε σε κάθε του ευκαιρία, και μπροστά στους συμμαθητές μου. Τα σχόλια του ήταν ιδιαίτερα ενοχλητικά που πάνω κάτω έλεγαν "τι ασχολείστε μαζί του"... Όταν περνούσε από την τάξη, μου έκανε παρατήρηση ότι φωνάζω αντί να μιλώ, πολλές φορές φωνάζοντας ο ίδιος ότι τον είχα κουφάνει...
Φυσικά αυτό με ενοχλούσε αφάνταστα, αφού και σήμερα, από τα λίγα πράγματα που με εκνευρίζουν και με φέρνουν στα όρια μου είναι να με υποτιμούν χωρίς να με ξέρουν και μάλιστα όταν ξέρουν ότι το κάνουν άδικα, μάλλον με σκοπό να νιώσουν καλύτερα αυτοί. Άστα... τα ψυχολογικά ξεκίνησαν από τότε.

Για να βρω μια ισορροπία βρήκα την θρησκεία και την εκκλησία σαν μια ευκαιρία να βρω την ηρεμία μου, τόσο από την κατάσταση του σχολείου όσο και από το μπέρδεμα μου.

Την ίδια περίοδο ο υπολογιστής μου θα αποκτούσε σύνδεση με το διαδίκτυο. Πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να κατεβάσω τραγούδια (λέγε με mp3) και μάλιστα το δεύτερο τραγούδι που κατέβασα ήταν της Madonna το Music (όχι πες μου, δεν είμαι φοβερός; Δεύτερο επίσημο σημάδι! Φυσικά πρόσφατα έμαθα για το συσχετισμό Madonna - gay people)

Αφού δειλά - δειλά έψαξα για πονηρό υλικό στο ίντερνετ, σε κάποια φάση είπα να ψάξω για gay πορνό. Φρίκαρα όταν ανακάλυψα ότι υπήρχε και δεν ήταν παράνομο όπως την παιδική πορνογραφία. Πλέον το θέμα έχριζε έρευνας, εξάλλου αυτό ήξερα να κάνω καλύτερα. Να ερευνώ και να απορροφώ πληροφορίες (σου είπα έχω θέμα με την μνήμη ε; Αν δεν ξεχάσω στο μέλλον θα στο αναλύσω καλύτερα).

Αυτό είναι που μισώ και λυπάμαι μέχρι σήμερα, ότι για το θέμα της ομοφυλοφιλίας έμαθα από το διαδίκτυο, καθόλου έμπιστη πηγή πληροφόρησης (δεν υπήρχε δα και η wikipedia) και άρχισα πλέον σιγά να συνειδητοποιώ ότι αυτό είμαι. Ομοφυλόφιλος, και σε ποιον να μιλήσω; Σε ποιο να απευθυνθώ; Φυσικά σε κανένα, δεν υπήρχε κάποιος... Μην σε κουράζω άλλο (μάλλον κουράζω εμένα...)

Είχα αντιληφθεί την πλάνη της κοινωνίας μας, απογοητευτικά από την εκκλησία που δίδασκε την αγάπη, την στοργή, την κατανόηση. Απομακρύνθηκα αμέσως, όχι όμως πριν γίνει η ζημιά, αφήνοντας μου το αίσθημα των ενοχών μέχρι και σήμερα (ψυχολογικά λέμε) που παρόλο τις παλεύω με την λογική, δεν παύουν να είναι παρόν.

Ένα 13χρόνο να περνά από αυτά τα γεγονότα και τις σκέψεις, τι άλλο θα χρειαζόταν για να γκρεμιστεί ο (πλασματικός) κόσμος του; Αυτό που δεν τον έριξε στην κατάθλιψη ήταν απλά η αναγνώριση ότι υπήρχαν πολύ χειρότερα, το ότι η οικογένεια του δεν χρειαζόταν δεύτερο δράμα και η ενδόμυχη ελπίδα ότι το μπέρδεμα της σεξουαλικής ταυτότητας θα ξεκαθάριζε με τα χρόνια. Αυτό βάση των πληροφοριών που είχε διαβάσει. Οπότε έκανε υπομονή ότι ίσος μια μέρα θα έλπιζε σε ένα πλασματικό κόσμο. Έτσι απέκτησε την υπομονή γαϊδάρου που έχει και σήμερα.

Οι βαθμοί όπως ήταν λογικό πήραν την κάτω βόλτα.

Δεν ήταν και όλα μαύρα στην δευτέρα γυμνάσιου. Όπως είπα είχα την ευκαιρία να επωφεληθώ με εμπειρίες και φυσικά πολλά ευχάριστα γεγονότα όπως τα εξής:
Αφού το εφηβικό μουστάκι είχε μεγαλώσει υπερβολικά, ξυρίστηκα για πρώτη φόρα. Ευκαιρία ήταν να ξεκινήσω να προσέχω λίγο περισσότερο την εμφάνιση μου. Πέταξα τα γυαλιά και φόρεσα φακούς, περιποιόμουν το μαλλί με ζελέ και πριν τελειώσει η χρονιά άφηνα γένι στο πιγούνι για να την σπάσω στους αμούστακους συμμαθητές μου!
Επίσης άλλο χαρακτηριστικό που τόνωσε την αυτοπεποίθηση μου:
Συμμαθήτρια έξω από την τάξη να συζητά με συμμαθητή μέσα στην τάξη από το παράθυρο. Εγώ να περνώ και να στέκομε στο δίπλα παράθυρο για να δω έξω. Την παρατηρώ να έχει καρφωμένο το βλέμμα της στο αντρικό στήθος μου (δώσε σημασία σε παρακαλώ) και να συνεχίζει να συζητά. Ένιωσα αμηχανία στην αρχή αλλά όταν έφυγα κοίταξα και παρατήρησα ότι είχε ξεκουμπωθεί ένα κουμπί από το πουκάμισο φανερώνοντας τις εφηβικές τρίχες στο στήθος. Είτε περιέργεια ήταν, είτε της άρεσε το θέαμα και ασυνείδητα δεν μπορούσε να ξεκολλήσει, το σίγουρο ήταν ότι δεν ξανάδε τρίχες σε στήθος συμμαθητή της! (λέμε τώρα)

Τέλος η τρίτη γυμνασίου δεν ήταν κάτι σπουδαίο. Αν και όλα τα τμήματα της τρίτης τάξης ήρθαν πιο κοντά, αφού ήμασταν τελειόφοιτοι, εγώ είχα γίνει λιγομίλητος, απέφευγα κάθε επαφή με συνομήλικους μου. Ευτυχώς ο καθηγητής δεν μας έκανε μάθημα και μπορούσα να τον αποφεύγω, έτσι μειώθηκαν οι προσβολές του στο πρόσωπο μου. Συνειδητά απουσίαζα πνευματικά και όπου ήταν δυνατό φυσικά από κάθε δραστηριότητα του σχολείου. Κύλησε ήρεμα η τελευταία τάξη του γυμνασίου και σε αυτό είχε βοηθήσει ο υπολογιστής οπού απλά είχα "απομονωθεί" μαθαίνοντας νέα πράγματα αφού ο κόσμος του διαδικτύου ήταν ένα κλικ μακριά (κλισέ). "Απομονωθεί" γιατί επικοινωνούσα σε ξένα forum με κόσμο, ανταλλάσσοντας πληροφορίες σχετικά με θέματα κοινού ενδιαφέροντος και όχι ποδοσφαίρου και γκομενικά.

Κατά τα άλλα με κατηγορούσαν ότι οι χαμηλοί βαθμοί (Καθηγητές στους γονείς: "Αφού έχει δυνατότητες") οφείλονται στον υπερβολικό χρόνο που καθόμουν στον υπολογιστή!

Το μόνο ωραίο και με αρκετά παρατράγουδα, ήταν το γεγονός ότι ήμουν ο μόνος στο σχολείο με πυκνό μούσι, το οποίο επειδή βαριόμουν, το ξύριζα μια φόρα την βδομάδα!

Αν με ακούς άππαρε μου ξέρω ότι σε κουράζω. Δεν νιώθω και τόσο καλά εκθέτοντας τον εαυτό μου με τέτοιο τρόπο. Το κάνω όμως γιατί πιστεύω είναι ο τρόπος για να βρω τον δρόμο, μακριά από το τελικό αδιέξοδο στο οποίο οδηγώ τον εαυτό μου και το βλέπω να πλησιάζει.