23 Δεκ 2008

Λύκειο - Επεισόδιο 3


Συνεχίζω άππαρε από την προηγούμενη στάση. Ξεκίνησε η δευτέρα λυκείου και η τάξη αποτελείτο από νέες φάτσες, αφού είχαμε επιλέξει ο κάθε ένας την κατεύθυνση που θα ακολουθούσαμε.

Πάνω κάτω η χρονία πέρασε με πολλές ιστορίες να διαδραματίζονται. Στις ιστορίες αυτές απλά ήμουν παρατηρητής και έβλεπα για πρώτη φόρα τους ανθρώπους όπως ήταν πραγματικά. Με τα πάθη τους, τις δυνατότητες τους, τον ξεχωριστό χαρακτήρα. Μην σε ζαλίζω άλλο, η χρονιά αυτή ήταν αναγνωριστική για το πως λειτουργεί το κοινωνικό status, να το πω. Γνώρισα και στην πράξη τις δικές μου ικανότητες και όρια. Η χρονιά περιστρεφόταν στα εξής: σχολείο, υπολογιστή, irc και msn. Τα τυπικά θα έλεγα για ένα 16χρονο αν εξαιρέσουμε τις σχέσεις, ποδόσφαιρο, εξόδους και αργότερα αυτοκίνητα (έλεος και με αυτό!)

Ξεκίνησαν πλέον και από το σπίτι να με ζαλίζουν γιατί δεν βγαίνω και εγώ έξω όπως όλοι οι άλλοι και κάθομαι όλοι μέρα στον υπολογιστή. Τι να τους έλεγα; Τα απλά του στιλ: "Μην σας κουράζω με το μεταφορικό" "Δεν μου αρέσει η παρέα τους" "Δεν έχω διάθεση" κτλ.

Μου αρκούσε η επικοινωνία με άλλους ανθρώπους μέσω διαδικτύου και απλά δεν ήμουν έτοιμος να γνωρίσω άτομα από κοντά. Άραγε, πόσες φορές να το ακούνε αυτό άππαρε;

Με τα έτσι και τα αυτά τέλειωσε και αυτή η τάξη. Το καλοκαίρι που ακολούθησε δεν θυμάμαι τι έκανα. Το πιο πιθανό τίποτα σπουδαίο για να μην έρχεται στην μνήμη μου. Ίσος αν βρεθεί κάποιος και μου αναφέρει κάποιο γεγονός να θυμηθώ τα περισσότερα.

Το μόνο που θυμάμαι, και αυτό απλά το συμπεραίνω, ότι το καλοκαίρι αυτό θα ήταν σύντομο. Απλά επειδή η χρονιά που θα ερχόταν θα με έβρισκε τελειόφοιτο και τα φροντιστήρια θα ξεκινούσαν πολύ πιο πριν αρχίσει η σχολική χρονιά!

Από ότι βλέπεις ετοιμαζόμουν για τις κατατακτήριες εξετάσεις (aka προεισαγωγικές) για να εξασφαλίσω μια θέση σε κάποια σχολή. Μετά τις πρώτες βδομάδες που ανοίξαν τα σχολεία φάνηκε ότι το πρόγραμμα μου ήταν ιδιαίτερα κουραστικό και λίγος χρόνος έμενε για να αφιερώσω στον εαυτό μου.

Από την αρχή της χρονίας έβλεπα το τέρμα. Όσο περισσότερο κούραζα τον εγκέφαλο μου για τα μαθήματα, άλλο τόσο πνιγόμουν στις σκέψεις για την μέχρι στιγμής (insert επίθετο here όπως: μάταια, τρισευτυχισμένη, ανιαρή, πλήρης) ζωή μου. Ότι τόσα χρόνια απλά ήμουν παρατηρητής και ότι αρκετή υπομονή έκανα. Χρειαζόταν κάτι πιο δραστικό. Το άγχος με είχε κυριεύσει και ήθελα να ξεκαθαρίσω τα πράγματα. Ένιωθα ότι τα πράγματα ήταν περίπλοκα. Με ανησυχούσε ότι θα τελείωνα το σχολείο και δεν θα είχα κάνει τίποτα αξιόλογο στην ζωή μου. Ωραία, έπιασες το αίσθημα, ήμουν ένας χαμένος έφηβος.

Τα βράδια, στην αυτοκριτική που ασκούσα, έβλεπα ότι χρειαζόταν μια απόφαση. Αρκετά κρυβόμουν και είχα την ζωή μου σε παύση. Μυρίζει επανάσταση; Χα, άδικα περιμένεις. Σκεφτόμουν ότι έπρεπε να κάνω το επόμενο βήμα, να γνωρίσω άτομα από κοντά. Να δοκιμάσω την τύχη μου. Έπρεπε να υπολογίσω ότι μαζί με αυτό έπρεπε να προετοιμάσω τον εαυτό μου για το ρίσκο. Το ρίσκο να χλευαστώ, να εξευτελιστώ, και ίσος να πληγωθώ από όμοιους μου. Εναλλακτικά έπρεπε να ξεχάσω όλη αυτή την κατάστασή, να ξεγράψω αυτή την πτυχή μου. Το αρνητικό ότι θα σκότωνα ένα μέρος του εαυτού μου, το σημαντικότερο ίσος, την σεξουαλικότητα μου και την ανάγκη μου να μοιράζομαι εμπειρίες. Το θετικό ότι θα βασάνιζα με λιγότερες σκέψεις τον εαυτό μου. Δεν θα ρίσκαρα πιθανή έκθεση μου και παρατράγουδα που σε καμιά περίπτωση δεν ήμουν άξιος να αντιμετωπίσω. Είχα δει τον εαυτό μου πόσο τον ενόχλησε και βγήκε εκτός έλεγχου πριν δυο χρόνια. Η χρονιά αυτή ήταν υπερβολικά σημαντική, θα καθόριζε το γαμημένο μέλλον μου. Αχ και να 'ξερα πόσο πολύ θα το επηρέαζε. Το μονό σίγουρο ότι δεν με έπαιρνε άλλο να είμαι σε αυτή την κατάσταση.

Την απόφαση δεν την πήρα από την μια μέρα στην άλλη. Με τα πολλά είχε φτάσει ο καιρός για να επιλέξουμε τις σχολές που θα θέλαμε να περάσουμε. Οι γονείς φυσικά θέλανε να μείνω στα πάτρια εδάφη. Εγώ τι άλλο, ήθελα να φύγω, προτιμούσα τις σχολές της Ελλάδος. Για να σου φύγει η περιέργεια, οι επιλογές μπήκαν όπως τις ήθελα εγώ!

Όσο για την απόφαση, ήδη έκλινα προς την μια επιλογή. Τελεσίδικο έγινε όταν μετά από format του υπολογιστή δεν ασχολήθηκα να εγκαταστήσω ξανά κάποιο irc client και έτσι η κύρια επαφή που είχα με την gay φύση μου, διακόπηκε. Το θέμα σιγά - σιγά δεν με απασχολούσε. Αφού δεν υπήρχαν ομοφυλοφιλικά στοιχεία στην ζωή μου (ομοφοβικά σχόλια, αναφορές σε ομοφυλόφιλους στην τηλεόραση, περιοδικά, out of the closed ομοφυλόφιλοι), η προσωπικότητα μου αυτή μαζί με τα αισθήματα και τις σκέψεις ήταν βαθεία κρυμμένα, σε χειμερία νάρκη. Μετατράπηκα σε ασεξουαλικό ον. Στην συμπεριφορά τουλάχιστον γιατί (πιστεύω) όταν αποκτήσεις την σεξουαλικότητα σου (γεννιέσαι - γίνεσαι), δεν αλλάζει.

Η κοινωνία πέτυχε τον στόχο της. Με έβαλε στον σωστό, για αυτήν, δρόμο. Με καμούφλαρε για να μην την προκαλώ.

Εγώ απέτυχα.

Όπως πάντα βλέπω και την θετική πλευρά. Το άγχος εξαφανίστηκε. Εκεί που το άγχος ήταν καθημερινότητα μου, εμποδίζοντας πολλές φορές τις ικανότητες μου, δεν υπήρχε πια.

Ψυχολογικά δεν ένιωθα κάτι άσχημο, δεν βρισκόμουν σε κατάθλιψη. Περισσότερο έβλεπα τον εαυτό μου σαν παρατηρητή. Στα μαθήματα πήγαινε αρκετά καλά με βάση τις δυνατότητες μου. Ο χρόνος που μου περίσσευε για να ασχοληθώ με τα ενδιαφέροντα μου (βλέπε υπολογιστής, και έχε υπόψη άππαρε μου ότι με τον υπολογιστή κάνεις πολλά και διαφορά πράγματα από το να βλέπεις πορνό και να παίζεις παιχνίδια! Για facebook είμαστε μερικά χρόνια πίσω ακόμη), μου πρόσφερε την χαρά και την ενέργεια για την επόμενη μέρα!!

Με τα πολλά πολλά άππαρε έφτασε ο καιρός των εξετάσεων. Άγχος μηδέν και είχα την αίσθηση ότι πήγα αρκετά καλά για αυτά που μπορούσα να γράψω.

Από ότι παρατήρησες άππαρε σε λιγότερο από 24 ώρες σου κάλυψα το λύκειο! Πρέπει να πρόσεξες και εσύ ότι ο καιρός σήμερα ήταν ιδιαίτερα βροχερός, οπότε καλύτερη ευκαιρία για να τελειώσω την τρίχρονη αυτή περιπέτεια δεν βρήκα!

7 στοιχημάτισαν:

Ανώνυμος είπε...

Εμμ.. ναι... πρόσεχε να μεν πάθεις ότι έπαθα εγώ εδώ και 7 χρόνια. Εγώ είμαι "παρατηρητής", σε "χειμερία νάρκη" για τα τελευταία 7 χρόνια της ζωής μου. Τώρα είμαι 29. Εφτά χρόνια από τη ζωή μου ήταν θάνατος :o (χαρτομάντιλο κανένας;) Εμ, νομίζω ότι άμα συνηθίσεις, μετά ξεχνάς ποιος είσαι στην πραγματικότητα. Χάνεις ένα μέρος του εαυτού σου. Γιατί να υποβάλει οποιοσδήποτε άνθρωπος τον εαυτό του σε κάτι τέτοιο;

Ανώνυμος είπε...

sounds so interesting.. reminds me something.. go on, men mas kratas me tin agwnia:)

apparos είπε...

"Γιατί να υποβάλει οποιοσδήποτε άνθρωπος τον εαυτό του σε κάτι τέτοιο;"
Ίσος γιατί φοούμαστε το άγνωστο; Νομίζουμε το εναλλακτικό εν σσειρότερο; Επειδή είμαστε μαζόχες, μακάρι να ήξερα.
Χρίστο, τα χαρτομάντιλα θέλω τα για μένα! Μάντεψε γιατί!

@Aristera:
Καλός σε βρήκα! Τι να σου θυμίζει άραγε; Ελπίζω όι κάποιον άλλο γιατί εν να αρκέψω να φοούμε!

Ντεμης είπε...

@ άππαρο
πάρα πολύ ενδιαφέροντα γράφεις τα! Μου θυμίζεις πολύ δικές μου καταστάσεις, έτσι κι εγώ τα είχα βαώσει όλα και το μόνο που ήθελα ήταν να περάσω κάπου Ελλάδα και να εξαφανιστώ!
ΥΓ 1: να σε αποκαλώ "άππαρο", "φίλο του άππαρου", κάπως αλλιώς;...
ΥΓ 2: κατάλαβα ότι δεν πολυ-ασχολείσαι αλλά πε μου, τι ομάδα είσαι;

@ Χρίστο
Πάρε χαρτομάντηλο από μένα φίλε μου! Πω ρε, ίντα κουβέντα είπες τωρά: παρατηρητής! Αυτά ακριβώς περνώ κι εγώ τα τελευταία δυόμισι χρόνια, γαμώτο! Εγώ αποκαλώ το "ζω περιμένοντας να ζήσω" (Εμιρλής) Πώς τα κάναμε έτσι, εσσιέξηξη (σόρρυ για τα κυπραίϊκα, αν θέλετε μπορώ να καλαμαρίσω) Κάτι πρέπει να κάνουμε να "ξαναμπούμε στο παιχνίδι", θα το χάσουμε το τραίνο ολοκληρωτικά!
Πες μας κάτι για σένα, σε παρακαλώ πολύ!

apparos είπε...

Α ρε Ντέμη, ούλο τζαι ούλο που χρειαζόμαστε είναι μια καλή κουβέντα να προσπαθήσουμε το κάτι παραπάνω. Σου εύχομαι να σταματήσεις να είσαι απλός παρατηρητης. Είσαι που είσαι Ελλάδα, μόλις μπορέσεις δοκίμασε να κάμεις το ένα βήμα παραπάνω!

ΥΓ1: Ότι θέλεις, όλο και κάποια προσωπικότητα μου θα ανταποκριθεί!
ΥΓ2: Ο+ Εν καλή ομάδα; Άκουσα ότι δια σε ούλες αίμα τζαι πιάνει μόνο που τον εαυτό της! Χεχε, πλέον με την Ανόρθωση! :D

Αρκούρης είπε...

δεν το είπα εγώ, αλλά το λατρεύω: Carpe diem (=άδραξε τη μέρα). Έχω μπει και 'γω μερικές φορές στην "κατάψυξη", αλλά ξέρεις κάτι αππαρούδιν? Μια φορά ζούμε μόνο (εκτός τους Βουδιστές που μετενσαρκώνονται) άρα κάθε μέρα που αφήνουμε να πάει χαμένη και χειμεριοναρκωμένη, είναι 24 ώρες που δε θα πάρουμε ποτέ μας πίσω...

apparos είπε...

Αλήθεια, μόνο που καμιά φορά η ψύξη φαντάζει καλύττερη που την κόλαση. Βέβαια από που και ως που ξέρεις ότι είναι κόλαση... Ξεπαγώνω σιγά-σιγά...

Δημοσίευση σχολίου